Dagboek,  Werken & Reizen

Al 4 jaar digitale nomade, hoe bevalt dat?

1 Oktober jongstleden was ik precies 4 jaar onderweg. En ik kan me bijna niet meer herinneren hoe dat voelde om de deur achter mijn dicht te trekken van mijn leuke kleine glas-in-lood-ramen-stadswoning en door de douane op Schiphol te schuiven op weg naar de Filipijnen.

In 2015 vertrok ik samen met mijn zoon naar de Filipijnen, op zijn uitnodiging ging ik mee, weg uit een uitzichtloze situatie in Nederland waarbij ik hoogstwaarschijnlijk en bijna niet te voorkomen dakloos zou worden. Nooit gedacht dat ik in mijn leven tegen zoveel dichte deuren zou aanlopen.

Tot mijn zoon heel lief een deur open deed. We hebben de eerste paar maanden samen opgetrokken. Maar ja, volwassen zoon en zijn moeder op sleeptouw, of soms andersom: ik ernstig in de moederrol met eten koken en vragen of alles wel goed gaat, dat werkt niet meer als je allebei een eigen leven gewend bent. En hoewel we verdraaid goed samengaan, gaan we ook verdraaid goed zonder elkaar.

Soms woonden we bij elkaar in de buurt, soms maakten we samen een motortocht, soms moesten we uren reizen om elkaar te zien. En dat is dan niet altijd de afstand, maar vaak ook de vervoersomstandigheden. Toen ik op Siquijor woonde en mijn zoon op Negros, kon ik, als ik aan de goede kant van het eiland was, zijn stad zien, maar het duurde ruim 2 uur voor ik aan de overkant was. Uurtje rijden, overtocht met de boot, wachttijden en daar weer even rijden……

Nu hier in Mexico zit hij aan het einde van de gang in hetzelfde gebouw als ik. En hij is helemaal niet zo van terugkijken en herinneringen ophalen, maar hij vond het toch wel leuk om er iets aan te doen. Dus we hebben lekker ouderwets een bananensplit gegeten samen.
Bananensplit was 1 van de weinige ijsjes die je bijna altijd wel kon krijgen in de Filipijnen, het nagerecht staat op bijna elke menukaart, mits er ijs en bananen waren uiteraard.

Iets wat me altijd verbaasde in een land waar bananen vaak boven je hoofd groeide. Dat dan de bananen op waren. Dat dat dan het excuus was om geen ijsje te hoeven maken.
Want ik denk stiekem dat het meer een gevalletje onwil was dan echt geen bananen hebben.
Ik ben daar nog nooit op de markt geweest dat ze zeiden: wala po, no bananas today.

We eten een ijsje in Mexico en we praten over de Filipijnen, en de reis door Europa daarna, over hoeveel tyfoons we meegemaakt hebben en welke rampen we nog meer hebben overleefd, zoals de hotelbrand en de al die aarbevinkjes. Hoe die eerste voelde! Doodeng. En de vulkaanuitbarsting in Legazpi. Hoe spookachtig dat was.

Onze motortocht van 8 maanden op die kleine 150cc motoren en hoeveel we onze grote motoren missen die we daarna kochten.

We hebben zoveel herinneringen, afzonderlijk en samen. En soms zijn de herinneringen die we samen hebben ook niet gelijk, omdat de een nu eenmaal dingen anders ervaart dan de ander.
En omdat de een dingen anders ziet dan de ander.

We hebben het ook over nu, en hoe ons leven nu anders loopt dan gepland door al die bureaucratie. Hoe teleurstellend dat eigenlijk is. Maar dat we best leuk wonen zo in Playa en het eigenlijk ook weer niet zo heel erg is.

dapper, dapper leven, nomadisch leven, dappere vrouw, ben ik dapper?

Ik kijk vooral terug op 4 jaar van rebranding, een bedrijf starten online en proberen geld te verdienen. Genoeg geld om mijn eigen rekeningen te betalen.
En met een steeds verschuivend publiek is dat best lastig eigenlijk.

Ik werk zelden in koffietentjes en hubs, en laat staan op het strand, dat is echt een mythe. Ik hou ook niet zo van andere nomaden, ik vind zelden aansluiting. Om verschillende redenen: ten eerste ben ik zo’n beetje de oudste nomada onder de digitale werkers en daarbij heb ik een mening over millenials en backpackers die door de tijd en ervaringen gevormd is.
Ik ben het helemaal niet eens met hoe de digitale nomaden zich naar de buitenwereld den via sociale media presentere. Uit ervaring weet ik dat velen niet half zo succesvol zijn als ze beweren en er zin er ook al heel veel die allang weer thuis zijn en gewoon stilletjes in een bedrijf werken. Het leven waar ze nog geen maand geleden tegen aan schopten.

solo travel, benefits, why, solo, travel, good, tips

Ik heb ook weinig aansluiting met expats, omdat dat vaak mannen waren in de Filipijnen die dan weer een mening overr mij hadden, een vrouw op zoek naar een nieuw leven, op een motor…..geloof me dat gaf stof tot roddelen bij het biertje en tijdens de gezamenlijke barbecues.

Ik ben verandert, Ik ben kilo’s afgevallen, ik ben veel zelfstandiger, en ik sta heel anders in het leven dan toen ik 4 jaar geleden vertrok. Ik ben sterker, zelfbewuster en leef in een bubbeltje wat mij goed doet gedijen. geestelijk en lichamelijk gezien. Ik lijk zo veel meer in balans dan 4 jaar geleden.

Siquijor Island healing

Als ik nu, bijvoorbeeld via Twitter naar Nederland kijk erger ik me aan de eerste wereld problematiek die Nederlanders zelf maken, en aan de kleingeestigheid en het onoverzichtelijk politiek klimaat. Aan dingen die Nederlanders bezig houden en die zo’n ver van mijn bedshow zijn. Want hier in de landen waar ik reis en woon en werk zijn de meeste mensen druk met overleven in plaats van winterjas in of uit de kast en hoe het klimaat beïnvloed kan worden of een boerenprotest.

Vier jaar leven zonder vaste woon over verblijfplaats, vier jaar onderweg, vier jaar minimalistisch leven, vier jaar leven uit een rugtas.

Nomads, friendship love and sex

Ik zag de mooiste zonsondergangen, reed over de mooiste wegen van de wereld, heb de mooiste uitzichten gezien en in het meest heldere water ooit gestaan, ik liep op witte stranden, gouden stranden en zwarte stranden. Ik vond schelpen die ik vroeger alleen in het tuincentrum zag of in een cadeauwinkel. Ik at vis die 5 minuten geleden nog in zee zwom, ik heb onvoorstelbare armoede gezien en dappere mensen ontmoet, ik heb zoveel meegemaakt en zoveel toegevoegd aan mijn jarenlange reizen die ik al vanaf mijn 17de maak.

Ooit dacht ik dat ik in een huisje op het platteland in Spanje of Frankrijk zou eindigen met een paar kippen en een koe of een geit. Met een hond aan mijn voeten en een kat in de vensterbank.
Ik had nooit, maar dan ook nooit kunnen dromen dat ik op een 400cc motor door een Filipijns berglandschap zou scheuren, op weg naar een verlaten strand om even te zwemmen.

JC from Holland, Yamaha ZS!50

Of in een mini studio midden in het toeristengebied van Yucatan zou wonen, midden in de stad, zonder uitzicht, en met een plastic plantje op tafel voor de broodnodige groenvoorziening. Ik had nooit kunnen verzinnen dat ik zo’n rijk leven zou hebben.

Vier jaar nomade. Ik teken bij!

Trivia:

  • 12 resorts
  • 26 hotelkamers
  • 17 Airbnb’s
  • 1 hostel
  • 3 lodges
  • 1 hotel brand
  • 3 middelmatige aardbevingen
  • 1 vulkaan uitbarsting
  • 5 tyfoon waarschuwingen
  • 2 echte tropische stormen
  • 3 valpartijen met de motor
  • 2 verbroken relaties
  • 1000-den gezichten
  • 5 lange vliegreizen
  • 100-den veerboten
  • tientallen vissersbootjes
  • taxi in en taxi uit
  • jeepney’s tricycle’s en motortochten
  • 9 wereldsteden
  • tienduizenden kilometers…….

 

Denk jij na over emigreren of een leven als digital nomade?
Plan een chatmoment in met mij! Je kiest zelf je tijdsduur.!

Ben jij dankbaar voor de gratis informatie?

Toon hier je dankbaarheid voor de informatie die ik gratis op mijn website publiceer zodat jij dit kunt lezen.

Je kunt betalen met creditcard, paypal of via bankoverschrijving.

Jeanette reist over de wereld sinds haar 17de, maar altijd met een huis om naar terug te keren. In 2015, op haar 54ste, liet ze ook dat huis achter. Je zou haar een nomade kunnen noemen want ze zwerft het liefst over de aarde op een motor met alle bezittingen achterop. Zo reisde ze bijvoorbeeld door de Filipijnen en nu dwars door Mexico. Ze is eigenaar van Leaving Holland en Floating Coconut websites. En ze geniet van haar werk als Emigratie Coach waarbij ze anderen helpt hun emigratie droom te verwezenlijken.