Dagboek,  Vakantiegangers

Als je reist moet je geen haast hebben

Terwijl ik op een blijkbaar vandaag niet rijdende bus zit te wachten denk ik: ik ben echt wel verandert. Vroeger wilde ik alles onder controle hebben en had ik eigenlijk altijd wel haast ook, haast om mijn doel te bereiken. Ik was heel goed in mijn werk als projectmanager in het sociaal domein en ik haalde altijd mijn doelen, binnen gestelde tijd en budget.

Die doelgerichtheid, die doelmatigheid, die functionaliteit dat zou ik nu misschien niet meer kunnen opbrengen.

afspreken in Mexico met Jeanette Slagt

Ik hang veel te veel achterover in het niets, soms zonder enige besef van tijd.

Leef ik daardoor minder gestresst? Ja en nee. Een vos verliest wel zijn haren…..en ik ben bij vlagen nog een vreselijke controlfreak. Op een rare manier. Ik weet dat ik dingen niet kan beïnvloeden, maar ik kan wel doemscenario’s bedenken, daar ben ik zo allejezus goed in.

Ik laat heel veel los en ik heb geleerd om geen haast meer te hebben. Dat heeft mijn (bijna) eerste jaar in Mexico wel bewezen, nog nooit heb ik een immigratieproces meegemaakt wat zo tenenkrommend traag en ondoorzichtig was. En nog steeds is het niet afgerond.

Ik denderde in februari van dit jaar vol woeste plannen Mexico in. Ik ging ‘even die kaart halen’ en dan een motor kopen, rijbewijs omzetten (daar heb je een motor voor nodig) en dan de weg op, reizen, Mexico verkennen en als een vrije vogel leven.

Door de bureaucratie vielen al mijn plannen in duigen

Ik woon nu al bijna een jaar op bijna dezelfde plek, midden in de stad, zo helemaal niks voor mij en toch uiterst prettig, en ik heb alleen maar kwijlend naar motoren gekeken bij dealers. Veel verder ben ik niet.
En ik heb nog geen jota van Mexico gezien, afgezien van een paar dagjes weg met de bus in de directe toeristische omgeving.

Ik zie soms backpackers en reiziger die zo’n haast hebben, die struikelen bijna over hun eigen voeten zo snel willen ze alles afraffelen. En dat is ook precies wat ze doen, ze sjezen een drone over hun vakantiegebied, rennen rond met een GoPro of Spiegelreflex, kijken continue op hun telefoon en zijn bijna alleen maar digitaal aanwezig. Want….ze hebben maar 1 dag, 3 dagen, 7 dagen…….

JC from Holland, emigreren, Filipijnen, Lady Rider, Philippines

Als je alles wat je wilt doen in een paar dagen moet proppen, wat beleef je dan?

Zo jammer is dat, zeker die mensen die een jaar uittrekken om te reizen. Die hebben na een jaar alles gezien en weten niks. Tuurlijk hun Instagram feed en Facebook staan vol van beeldige foto’s en spannende momenten, maar dat zijn het ook: momenten. Want hun voeten zijn nog niet terug op de grond na het bungeejumpen in een afgelegen vallei boven een waterval of ze zitten alweer in de wachtende taxi op weg naar het zwemmen met whalesharks, of parasailing of dat ene etentje per week op het strand.

Ik merkte al heel snel, toen ik na 2 maanden Puerto Galera, Filipijnen op reis ging dat dat doodvermoeiend is. Je jakkert achter de klok aan en als er maar 1 boot niet op tijd vertrekt ligt je hele schema overhoop. Ik heb wel een hotelovernachting moeten laten schieten die ik netjes gepland (en betaald) had maar waar ik nooit aankwam omdat de bus niet reed.

En dat leerde mij twee dingen:
a. Ik wil graag zelf besturen en weten waar ik heen ga
b. ik wil dat in een tempo doen dat ik tijd heb om de plek in mij op te nemen, om te absorberen en een mening te vormen anders dan: Wow, vlug, vlug grijp die liaan dan spring ik in de waterval en dan snel weer verder.

Om zelf te besturen heb je je rijbewijs nodig en een vervoersmiddel en dan is ergens ietsje langer blijven gewoon een must. Een lokaal rijbewijs halen kost een maandje of 2 en dan een motor kopen en registreren, dat kost ook een weekje of 2-3 en dan op reis. Ondertussen heb je rustig de tijd om zo’n grote reis voor te bereiden: goede tassen, de juiste banden, en kun je wennen aan het lokale verkeer en je nieuwe voertuig.

En dan de reis zelf, mijn eerste motortoertocht jakkerde ik 10-12 uur aan 1 stuk door. Inmiddels weet ik dat ik ook gewoon 6 uurtjes kan rijden of maar 4, want als dat waar ik na 4 uur rijden langskam een leuke plek is, waarom dan doorrijden?

butterfly sanctuary Bohol

Living the Dream, maar als je altijd haast hebt is dat een nachtmerrie

Het gevolg daarvan is wel dat mijn feed op Facebook en IG en Twitter en mijn YouTube kanaal niet zo spannend zijn. Want ik leef zonder haast, zonder opgeklopte meuk en zonder adrenaline. Ik leef en ik geniet. In mijn eigen tempo. En soms betekent dat dat ik ergens zit, met een drankje en het gras zie groeien.
De stad leer kennen of het dorp, de mensen mij groeten omdat ik langer blijf dan een paar dagen en mijn brood bij de plaatselijke bakker koop.

Dat betekent dat ik leef als in een droom. Dat is een hashtag, wist je dat? #livingthedreamlife

Maar de meeste mensen die hem gebruiken hebben zo’n haast. Dat is meer een nachtmerrie dan een droom.

Wil jij chatten met mij over mijn levensstijl?

Boek dan nu een sessie:

Ben jij dankbaar voor de gratis informatie?

Toon hier je dankbaarheid voor de informatie die ik gratis op mijn website publiceer zodat jij dit kunt lezen.

Je kunt betalen met creditcard, paypal of via bankoverschrijving.

Jeanette reist over de wereld sinds haar 17de, maar altijd met een huis om naar terug te keren. In 2015, op haar 54ste, liet ze ook dat huis achter. Je zou haar een nomade kunnen noemen want ze zwerft het liefst over de aarde op een motor met alle bezittingen achterop. Zo reisde ze bijvoorbeeld door de Filipijnen en nu dwars door Mexico. Ze is eigenaar van Leaving Holland en Floating Coconut websites. En ze geniet van haar werk als Emigratie Coach waarbij ze anderen helpt hun emigratie droom te verwezenlijken.