Cave Syndroom, ik geloof dat ik dat wel herken

Ik las een artikel op de website van Berkely Public Health over “Cave Syndrome” veroorzaakt door de pandemie. Amerikanen schijnen daar last van te hebben. En al lezend dacht ik: ik doe wel stoer met mijn grote bek dat het mij niet raakt en beïnvloed al die angstzaaierij en al die maatregelen, maar ik herken dit wel.

Een week of wat geleden had ik een gesprek met mijn Canadese motorrijdende buurman. Hij is een beetje een cave-man, net als ik een cave-vrouw ben. We zijn beiden veel thuis, zijn allebei vroeg actief en gaan vroeg naar bed. Ergens in het gesprek, omdat dat die richting op ging, merkte ik dat ik aarzelde in mijn verlangen om DE prangende vraag van dit moment te stellen, want wat gaat het mij aan?

Maar hij vertelde dat hij de US inging en uitging alsof het een draaideur was. Dan moet je dus ingeënt zijn…….ofzo…..of zouden de regels niet zo streng zijn? twijfel, twijfel, twijfel. Want ik geloof allang niet meer alles wat ik lees in de kranten en nu kon ik zelf een antwoord krijgen op mijn prangende vraag: zijn grenzen open of dicht…..en opeens flapte ik het er, super brutaal, totaal grensoverschrijdend voor wat betreft privacy uit: Ben jij ingeënt?

Het maakt onderdeel uit van het Cave-syndroom. Wel of geen masker dragen, mee doen of niet, thuis blijven of weg gaan, blokje om bij grote groepen mensen of er dwars doorheen, je vaccinatie status onthullen of niet. Al die vragen, al die vragen zijn onderdeel van de “angst”, van het opgelegde solisme, van de isolatie die je voelt diep ion je hart als je bezig bent met die hele pandemie.

En ik merk dat ik daar soms ook ‘last ‘ van heb. Ik ga niet meer met het OV bijvoorbeeld, de bus is voor mij, zeker in een land als Mexico waar bussen niet echt schoon zijn een rijdende COVID besmettingshaard. Dat verzin ik zelf hé, in mijn hoofd. Want ze zeggen dat die dingen dagelijks ontsmet worden, maar dat geloof ik niet echt meer.

En de drukke supermarkt, ik krijg nog net niet een paniekaanval als het superdruk is in de supermarkt. IK vermijd spitsuur daar zoveel ik kan. Als ik ergens binnen ben en iemand heeft zo’n vies snotterig hoestje of kuchje, reageer ik daar toch net even anders op dan pak em beet 2 jaar geleden. En hetzelfde geld voor een kindje met snottebellen. Nu was ik daar al nooit zo gek op hoor, maar je begrijpt hem wel denk ik?

Mensen met maskers op die overduidelijk al maanden in gebruik zijn, ongewassen, (mijn huisbaas in Cancun had daar een handje van) STAY AWAY….daar blijf ik echt wel op anderhalve meter van vandaan!!

En zo zijn er nog wel meer rare dingen de ik ontdekte bij mijzelf door het lezen van dat artikel. Ik blijf liever thuis, dan dat ik wegga, ook al heb ik net bijna 4 maanden door Mexico gereisd van hotel naar hotel. Ik had altijd een plakje ontsmettingsdoekjes bij me voor deurknoppen en stopcontacten, de ondergeschoven kindjes in het schoonmaak-schema van menig kamermeisje in de wereld.

Just in case……..het zit dieper in mijn hoofd dan ik denk, en ik zit er dieper in in die ‘angst’ dan ik aan de oppervlakte merk. Het zit een beetje in mijn systeem. En dat is beangstigend. Want ik wil dat niet in mijn systeem. Ik wil helemaal niet opmerken dat iemand aan de tafel naast mij hoest. En ik wil gewoon in de bus stappen zonder te denken “eugh….”.

En als klap op de vuurpijl zegt dat artikel dan dat sommige mensen teleurstelling ervaren als ze ontdekken dat normaal niet meer normaal is omdat zij niet de enige zijn die zo functioneren en dat daarom dus alles, en dan ook alles anders is. Ervaringen op concerten, in de bios, in de winkel als die weer open gaat, in de scholen echt werkelijk overal, zelfs als je op bezoek gaat in het ziekenhuis, wat toch al niet de leukste ervaring in je leven is.

Babietjes die geen mensen meer kennen zonder mondmaskers, mensen die alleen nog maar communiceren via schermen en kinderen die les krijgen op afstand in die eeuw waarin onderwijs juist minder afstandelijk werd en vele persoonlijker. Vriendengroepen die verbroken zijn, intimiteit die wegvalt, noem maar op, dat vreselijk ellendige gedoe zit overal in de samenleving. En als je de regels breekt, als je iets doet wat niet mag, is er dat op de achtergrond knagende gevoel dat je weet dat je iets doet wat afgeraden wordt.

Ik moet er niet aan denken hoe verknipt kinderen opgroeien die de hele dag een masker op hebben uit angst ziek te worden of, zoals in Mexico uit angst opa en oma ziek te maken. Dat schuldgevoel en die verantwoording die je meetorst allemaal door dat stomme virus, allemaal omdat ergens in een lab geëxperimenteerd werd met een “what if scenario” in een land waarvan we allemaal weten dat het alleen maar troep verkoopt wat maar een maandje mee gaat. Hoe konden we onze wereldveiligheid aan zo’n land toevertrouwen? Of wat via een vleermuis/vis/rotte kip/ whatever uit datzelfde land wat leeft op schone schijn, oversprong op een mens en nu alles verkloot, wat maatschappelijke verantwoording ter discussie stelt, olie op het vuur van stigmatisering gooit en ons in een persoonlijke “Cave” plaatst van angst, verantwoording, en schuldgevoel.

Om woest van te worden. Echt, het komt me mijn neus uit dat hele gedoe!!