De spanning stijgt als de dagen minderen

Ik zit in de aftel fase. Ik ga bijna weer op reis. Ik doek mijn tijdelijke leven in de woestijn op en ruim mijn huis uit en mijn reistassen in. Dit shirt gaat wel mee, dat shirt hoeft niet mee. De pindakaas is op, mijn vriezer is leeg, en ik moet mijn motor nog wassen en mijn bandenspanning nog controleren.

Ik tel af, nog een paar dagen en ik stap op de motor, dan ga ik weg van waar ik was en rij ik een route, een flexibele route, want het is onrustig in het land waar armoede, samen met de prijs van dagelijks leven gestegen is dit jaar. Niet dat het leven nu duur is voor mij, maar het is wel duurder. En voor de gemiddelde Mexicaan die tot over zijn oren in de aankoop-op-afbetalingsregelingen zit is het leven fors duurder geworden. De staat waar ik ruim een anderhalf jaar lang in een zandbak woonde is een heel dure staat. Het kan verschillen hier in Mexico. Er zijn staten die zo goedkoop zijn dat je je afvraagt waarom iedereen massaal naar de steden trekt om gelukt te zoeken en niet naar zo’n goedkope staat.

Ik hou van goedkope staten. Ze zijn rustig, stil. Ik ga over een paar maanden in 1 van die staten een weekje wonen aan een meer. En misschien wel 2 weken. Want ik hoef niks, mijn agenda is flexibel. Dat is het leuke van mijn leven, ik hoef helemaal niks.

De spanning stijgt met het aftellen, mijn kasten worden leger, mijn huis ook: wie wil mijn dikke winterdeken? Wie wil het kleed? Wie wil…….ik deel uit. Dat doe ik altijd als ik na een tijdje ergens gewoond te hebben weer vertrek. Genoeg mensen om mij heen die dolblij zijn met mijn bijna nieuwe afdankertjes.

Ondertussen pak ik in, nieuwe manier van. inpakken want ik heb mijn slappe zadeltassen vervangen voor kunststof koffers. Ik worstel ermee, meer inhoud maar inflexibel, ik hou van flexibel. Op sommige momenten flitst er een zenuw-ding door mijn buik. Ik laat het passeren zonder er aandacht aan te besteden want ik wil er van uitgaan dat het gezonde spanning en nervositeit is en geen zorgelijke. Ik wil dat zorgelijke afleren. Ik ben een doemdenker, ik kan 3-D dromen en fantaseren over rampen en tegenspoed. Maar ik wil dat niet. Het maakt me onrustig.

Ik wil rustig zijn en vol vertrouwen opstappen en wegrijden, door het mulle zand van de hoofdweg. De eerste 3000-4000Km van mijn reis gaan door woestijngebied. Stof in de lucht, stof op je kleding, mensen denken altijd dat woestijn gelijk staat aan zand, maar woestijnen staan gelijk aan stof. Het zand is een soort poedersuiker, maar dan niet plakkerig, een soort bloem, dat is een beter vergelijk, blaas maar een hand bloem in de lucht…….dat is mijn zand.

Het gaat overal tussen zitten en ondanks mijn prachtige nieuwe bandana, speciaal voor woestijngebied, knarst het tussen mijn tanden, en als ik mijn neus snuit is het modder.

Nog een paar dagen, en dan zit ik 8 uur in het zadel, in de hitte van 45ºC, over asfalt wat nog heter is, dat voel je dan op je benen, de warmte van de motor de warmte van het asfalt de warmte van de zon, je bent net een plakje vlees tussen allerlei lagen warmte en toch zweet je niet, want de rijwind zorgt dat dat opdroogt en dat is funest want dan vergeet je te drinken. En aangezien er soms in 300km omtrek niets te vinden is nemen we drinken mee. Elke stop een paar slokken, want dat moet, anders drogen je hersenen uit en je reactie vermogen, en ga je waziger zien. (grapje!)

De Emigratie Coach gaat op vakantie, de coachingstrajecten zijn even niet verkrijgbaar, het laatste traject is afgerond. Het videobellen voor een consult staat met een waarschuwing dat ik dat niet kan garanderen, omdat ik rij in gebieden die niet altijd goed internet hebben, als er al internet is. Dus liever per email. Dan kan ik zonder beeld wat veel te veel vraagt van een internet verbinding jouw vragen rustig beantwoorden.

Als ik dit typ voel ik een spanning bij mijn navel, een soort gevoel van” Er gaat iets groots gebeuren”. En dat staat ook te gebeuren, want ik ga weer op reis, ik ben nu 62, en ik heb weer niet mijn thuisplek gevonden en ik ga weer op zoek. Waar zal ik deze keer eindigen? Ik heb geen flauw idee. Iedere stopplek op de route is een kanshebber. Elk dorp waar ik doorreis en een mogelijkheid. Elk huis wat te huur staat kan het mijne worden.

Want dat is mijn leven, flexibel, vrij, zonder verplichtingen, een echte vagabond.