De Veiligheid van een Kluizenaarsbestaan

Ooit schreef ik een artikel over hoe heerlijk ik het vond om als kluizenaar te leven. Als reiziger maak je veel contact, maar altijd oppervlakkig want je gaat weer weg. En als je geen zin hebt? Maak je gewoon geen contact en trek je je terug in je eigen bubbeltje.

Ik ben gewoon menselijk, en al die artikelen die gaan over de menselijk behoefte aan sociale contacten slaan ook op mij. Natuurlijk heb ik behoefte aan sociale contacten. Maar voor mij is soms een chat bericht al genoeg, daar hoeven geen uren borrelen bij of beeldbellen.
Wakker worden met berichtjes in mijn Whatsapp en Messenger van mensen over de hele wereld in een tijd als deze waarin een virus ons hele leven kan beheersen is heel prettig. Al is het maar om te weten dat het met iedereen nog steeds goed gaat.

Die contactmomentjes doorbreken de stilte waar ik vaak zo ernstig behoefte aan heb.

Ik ben een visueel mens, en een hoog sensitief persoon. Indrukken die voor een ander vergankelijk zijn binnen enkele minuten kunnen bij mij uren of dagenlang nagalmen. In mijn hoofd, mijn hart en mijn ziel, Afhankelijk van hoe diep ze binnendringen.
Als je dan veel alleen bent is dat veel makkelijker te verwerken dan wanneer ik constant aan sociale verplichtingen moet voldoen.

Toch bestaat een groot deel van mijn leven uit praten met mensen. In mijn Experiences die ik aanbied via AirBnb en via de chatservices die ik aanbied op de website.
En hoewel dat allemaal zorgt voor brood op de plank en dus ook hard nodig is, vind ik het soms ook heerlijk als ik een dagje geen boekingen heb.

Ik kan uren wandelen, op het strand, door de heuvels of door de stad. Teruggetrokken in mijn eigen wereld van gedachten en informatie verwerking. Dan broed ik ideeën uit en herhaal scnenes om te kijken of ik kan verbeteren of waar ik minder perfectionistisch kan zijn.
Die tijden met mijzelf heb ik echt keihard nodig.

Reizen vreet energie, ook als reizen tegenzit, of misschien juist dan wel.

Ik vind reizen heerlijk, ik begon op mijn 17de aan mijn eerste wereldreis. En hoewel ik nog heel veel landen niet heb gezien omdat ik een superslome reiziger ben, en heel lang op 1 plek kan blijven, is er altijd die horizon die lijkt te roepen. Ik word er moe van, van reizen, niets is uitputtender dan 8 uur op de motor zitten of in een hobbelende bus, of hangen te wachten op een vliegveld.
Maar het geeft ook energie, inspiratie, afleiding, prikkels.

En het verwerken van die prikkels doe ik al schrijvend en wandelend. Als reizen niet lukt, zoals nu in Mexico ben ik veel vermoeider dan wanneer ik urenlang geconcentreerd over drukke wegen rijdt, zoekend naar de volgende slaapplek of een plek om even te eten.

Het frusteerd me dat ik niet weg kan, niet verder kan, door het virus en omdat mijn papieren maar niet rond lijken te komen. Het werktempo van de Immigratiedienst in Mexico in Quintana Roo is tranentrekkend. En soms ben ik boos op mijzelf dat ik niet gelijk doorgereisd ben naar een ander deel van het land om het daar allemaal te regelen.

Kluizenaar zijn maakt COVID-19 uitzitten makkelijker denk ik

Van de week bedacht ik dat mijn kluizenaars leven ook mijn redding is in tijden waarin de wereld beheerst wordt door een pandemie. Ik ga niet naar feesten, hang niet in drukke bars, hou niet van nachtleven. Ik vind het verschrikkelijk als het druk is op straat en vermijd drukke uren zoveel mogelijk. Ik slaap niet in hostels, of op slaapzalen, eet niet in groepen en ga nooit op groepsreizen. Dat is gewoon ‘niet mijn ding’.

Met mijn ingetogen levensstijl bescherm ik mijzelf automatisch veel meer tegen besmettingen dan die mensen die wel een actief sociaal leven leiden en constant dat contact met anderen nodig hebben.

Het thuiszitten is dan ook niet iets wat me doet verpieteren omdat ik mensen mis, maar omdat ik visuele input mis. Ik mis de horizon, ik mis de zee, zand tussen mijn tenen, ik mis vogelskijken en visserboten zien binnenkomen. Ik mis mijn fotomomenten door de stad, het ontdekken van leuke plekjes, wandelen in parken en lachen om de caoties.

Ooit veranderde ik door omstandigheden van sociaal dier naar een kluizenaar

Ik werd een liefhebber van stilte en van alleen zijn na een ernstige burn-out. Niet omdat ik na mijn genezing anders wilde zijn, maar omdat ik me realiseerde dat ik anders was. Ik begon na te denken over wie ik was in de maatschappij en wat mijn plek betekende voor mij en kwam er achter dat die plek, hoewel geweldig leuk en enerverend ook heel veel stress opleverde. En dat ik eigenlijk niet echt mijzelf was. Ik deed heel vaak ‘gezellig mee’ omdat dat van me verwacht werd, beroepsmatig of privé.

Ik ontdekte dat, hoe goed ik mijn projecten ook aanstuurde, ik geen teamspeler was. Projecten die ik alleen deed waren veel succesvoller. En ik kan prima moppen vertellen of spreker zijn voor een groep mensen, maar ik wil dat niet altijd moeten doen omdat mensen dat van mij verwachten. En ik heb die ontdekking omarmt en mijzelf geaccepteerd. En ik heb geleerd om mijzelf te zijn.

Er zijn meer redenen waarom ik zo’n leven alleen heel fijn vind

• Op deze manier kan ik mijn eigen routines volgen, routines die ik vaak nodig heb om structuur te houden in mijn dagen en niet zoals nu, diep in de nacht wakker te zijn en te gaan zitten schrijven.
• Ik kan diep in de nacht wakker zijn en lekker werken, zonder dat ik iemand stoor
• Inschikken naar de wensen van een ander, iets wat ik veel te vaak en veel te makkelijk deed, hoeft niet meer, Mijzelf wegcijferen was een levenshouding geworden, nu beslis ik zelf wat ik doe met mijn dagen.
• Ik kan 100% authentiek zijn en mijzelf ontwikkelen zonder tegengehouden te worden of afgeremd te worden. Of geconfronteerd te worden met maatschappelijke veroordeling omdat je niet ‘past’.
• Mijn zelfredzaamheid vergroot, voor ik hulp vraag heb ik het eerst tig keer zelf geprobeert en soms ook gewoon opgelost, voor elkaar gekregen of gefixt.
• Het geeft me energie en kracht voor die dagen dat ik de wereld moet tegemoet treden omdat mijn werk dat van mij vraagt
• Ik kan reizen hoe en wanneer ik wil, en dus ook blijven zolang ik wil.
• Ik beslis nu wanneer ik contact met mensen wil en wanneer niet, ik heb geen sociale verplichtingen vanuit werk of een relatie die mij dwingen

En in tijden waarin er een virus rondwaard zoals COVID-19 kan ik mijzelf makkelijk isoleren en ben ik sowieso al veel meer buiten de besmettingszone dan mensen die wel veel sociale contacten hebben. Mensen die nu thuis zitten te verpieteren omdat beeldbellen hun behoefte aan contact niet bevredigd.

Internet is vaak mijn buitenwereld

Ik gebruik internet veel en vaak. Het is mijn buitenwereld. Bijna al mijn ‘vriendschappen’ zijn digitaal. Sommige van hen heb ik nooit in het echte leven ontmoet en spreek ik alleen via WhatsApp of Facebook Messenger. Nu woon ik midden in de stad, maar ik heb ook wel huizen gehad waar ik zo afgelegen woonde, dat ik soms dagenlang geen mens zag of sprak. Als dan de stroom (en dus het internet) uitviel was ik helemaal geïsoleerd.

Soms voel ik me eenzaam in mijn alleen zijn. Tuurlijk, ik ben ook maar een mens. Ik zou best weer een leuke partner willen, iemand die me af en toe eens lekker knuffelt of een gesprek met me voert over het wereldgebeuren. Maar ik besef ook at met het verstrijken van de jaren die kans kleiner wordt. En dus accepteer ik het alleen zijn soms meerdere keren in de week. Dat zijn best lastige momenten. Maar als ik dan zoals nu een artikel schrijf en zo’n lijstje maak waarom ik graag alleen ben denk ik: o ja, beter zo!

En minder na denken over besmetting met het Coronavirus. Dat nu ook, als bonus!

Ben jij dankbaar voor de gratis informatie?

Toon hier je dankbaarheid voor de informatie die ik gratis op mijn website publiceer zodat jij dit kunt lezen.

Je kunt betalen met creditcard, paypal of via bankoverschrijving.