Eenzaamheid doorbreken

Het is een terugkerend topic op dit blog, eenzaam zijn, afgezonderd leven, single zijn, Kortom, alleen zijn in een wereld die juist continue contact zoekt, aandacht wil en het middelpunt van bewondering wil zijn.

Als we de aandacht dan niet van mensen krijgen in ons dagelijks leven zoeken we het op sociale media, hoe meer likes hoe beter we ons voelen.

Ook ik heb daar soms bij vlagen ‘last’ van. Als ik me eenzaam voel en mensen zoek, contact leg, is dat meestal online, dat praatje bij de supermarkt met de caissière is grappig, maar vult geen behoefte. Niet de behoefte die ik dan voel.
Ik ga dan mijn sociale media op en schrijf iets, post een foto, en als ik dan veel likes krijg voel ik me goed. Als ik geen likes krijg, praat ik tegen mijzelf dat het niet uitmaakt. Dat ik het zonder ook wel red, maar het is best lastig dat gevoel op dat moment te doorbreken.

Vroeger in mijn werk kreeg ik een training van een eenzaamheidsconsulente

Ik moest naar die training toe, want welzijnswerkers moesten leren eenzaamheid te herkennen en op te lossen. Dat was het nieuwe ei van Columbus in welzijnsland. En daar zat ik dan, de vrouw die zich altijd eenzaam voelt, ook al zit ze midden in een groep, zoals daar, toen, met die specialiste en met collega’s die blind waren voor de signalen die ik toen soms nog af gaf.

De eenzaamheidsconsulente wist helemaal niet waar ze over praatte. Die praatte vooral over eenzaamheid na het overlijden van een partner en eenzaamheid na pensionering. Maar ze wist echt geen ene f*ck van chronische eenzaamheid die er gewoon is. Die altijd achter je borstbeen hangt en meestal sluimert en beheersbaar is. Maar soms kan brullen als een leeuw en je dreigt te verscheuren.

Die eenzaamheid die je muren laat bouwen tussen jou en mensen zodat je niet gekwetst wordt als je signalen niet verstaan worden.

En bij mij is het helemaal dubbel, ik ben introvert, eigenlijk wil ik helemaal geen mensen, ik vind ze lastig, onbegrijpelijk en moeilijk om mee om te gaan. Voor een uurtje gaat het wel, maar dan begin ik af te haken, verveeld vaak of gewoon omdat ik totaal geen aansluiting voel of vind.

Dus ik ben wel chronisch eenzaam, maar ik wil eigenlijk ook liever alleen zijn

Ik denk dat ik het daarom zo goed doe in deze levensstijl als digitale nomade. Ik reis, bind me niet, hecht niet, sluit geen vriendschappen en ben altijd de nieuwe in de stad en altijd degene die weer weg gaat.

Ik werk online, alleen, niet voor een werkgever en ik heb geen collega’s. De contacten die ik heb zijn de videogesprekken met mijn clienten en dat is voldoende.

Ik heb, denk ik, over de jaren voor mijzelf de eenzaamheid wel doorbroken. Maar niet op een manier zoals zo’n consulente dan uitlegt en leerde, ik ben er niet uitgestapt, heb het niet opgelost, of genezen. Ik ben niet gaan bridgen, of naar de sportschool gegaan. Ik heb mijzelf niet geforceerd iets tegenatuurlijks te doen.

Nee, ik heb het omarmt. Ik heb het geaccepteerd als onlosmakend deel van mijzelf, inclusief mijn onhandige sociale vaardigheden.

Vroeger was ik de gangmaker op feesten, ik genoot van aandacht, ik wilde geliefd worden maar werd het zelden. Ik was als een dolle puppy kwispelstaartend in een groep mensen, overal tegelijk en nergens in het bijzonder. Zoekend, snuffelend, de clown.

Naarmate ik ouder werd stond ik veel liever in de coulissen wetende dat ik alles prima had georganiseerd, maar lekker veilig op de achtergrond.
Ik worstelde veel met mijzelf, de tweespalt die ik voelde tussen de groeiende wens mijzelf af te zonderen, een kluizenaar te willen zijn en mijn hang naar sociale contacten. En toen die stomme cursus. Een eye opener, omdat ik realiseerde dat ik geen hulp van de wereld hoefde te verwachten.

Misschien dat wijsheid met de jaren komt? Ik heb geen idee, maar ik geniet nu van de eenzaamheid

Het stoffige dorp waar ik nu tijdelijk woon biedt niks, er is geen afleiding, alleen maar zand, er is geen winkelcentrum, slechts een handjevol winkels waar bijna niks te koop is. De restaurants zijn veelal leeg en verlaten. Er is geen vertier, geen afleiding, niks. (Lees ook eens: Het is een heel ander leven in een woestijn)

En ik geniet.

Ik geniet van die stilte, van de afzondering, van het simpele, van de rust

Ik genoot in de Filipijnen op mijn klif, ik genoot in de Filipijnen op mijn strandje waar ik woonde, ik geniet van Rome als ik alleen tussen al die mensen loop en ik geniet van Venetie, als ik door de achterafstraatjes zwerf. Ik genoot van Kuala Lumpur en zijn diversiteit, en ik geniet van mijn leven zoals het is, reizend, veelal alleen, in alle vrijheid. Met alleen mijzels als gezelschap.

Ik heb eenzaamheid doorbroken op een dusdanige manier dat het niet meer een kwelling is, zodat het niet meer in de weg zit.

Ik heb geaccepteerd wie ik ben, midden in die eenzaamheid en geleerd dat ik ben wie ik ben, in al die soms tegenstrijdige gevoelens waarbij ik “normaal” wil zijn en even aangeraakt wil worden of met iemand wil praten over de zin en onzin van het leven. Momenten waarvan ik weet dat ze weer voorbij gaan. Ik heb geleerd dat 100 likes op een post me niet minder eenzaam maken, sterker nog, ze hebben de neiging de eenzaamheid juist uit te vergroten, net als chatgesprekken met mensen.

Ik heb geaccepteerd dat ik 9 van de 10 keer helemaal niet geniet van contact met mensen en dat ik me prima vermaak zo binnen die eenzaamheid. Dat mijn leven meer volledig is nu, nu ik niet langer in het centrum van de belangstelling sta en worstel met mijzelf en mijn verlangens die ik nooit kon uitbalanceren.

De eenzaamheid doorbreken, misschien moeten we dat eens anders benaderen, en kijken of het niet veel meer een vorm van accepteren is en omarmen dan van oplossen of zelfs genezen.