Eigenlijk vind ik Mexico niet zo boeiend

De tijd gaat een beetje in een waas voorbij, het wachten op de visum duurt eindeloos, 8 maanden nu al, maar het lijkt er op dat de toestemming om te blijven nu middels een brief vol oubollig taalgebruik waar Google Translate niet veel van bakt binnen is. De afspraak voor het maken van vingerafdrukken staat, over een week of drie en het duurt allemaal zo lang en gaat zo traag.

Mexico is na de Filipijnen een vreselijk over-beregeld land. Vol bombastisch geneuzel voor procedures die zoveel efficiënter kunnen en totaal overbodig zijn, zo moet je bijvoorbeeld voor een verhuizing een brief schrijven waarin staat: Zo zweer ik onder ede, dat ik woon…..blablabla…….maar onder welke eed en wie neemt die eed af? Want dat hoeft dan weer niet, het zijn alleen maar woorden.
Je leert hier dus liegen als de beste. En je leermeester is de overheid.

In de Filipijnen kon ik wonen waar ik wilde, niemand lag daar wakker van mijn verblijfplaats. Hier moet je die doorgeven, op straffe van 2100 pesos boete (105 euro) Belachelijk!!

Na al die maanden wachten was de uitspraak over mijn visum een anticlimax

Toen de brief met de uitspraak over mijn verblijfstatus ontcijfert was voelde ik een anticlimax. En die anticlimax hangt al een tijdje in mijn hart. Was de Filipijnen een land wat adembenemend was qua natuur, Mexico heeft mijn nog niets laten zien wat datzelfde effect geeft.

Daarbij, het is hier duur. Heel duur. Ik begrijp niet hoe mensen op het internet kunnen zeggen dat het leven in Mexico goedkoop is.
Die zijn dan niet verder geweest dan hun eigen achtertuin die duurder was dan Mexico. De prijzen liggen hier rond Europese prijzen. En ja, een huis huren is goedkoop, maar daar is de kwaliteit ook naar, gehorig, oud en leidingen vol roestig water en de riool stinkt zo erg dat je een dekseltje op het putje legt.

Ik besef dat ik nooit meer op het strand zal wonen zoals op Siquijor

En midden in de stad, want daar waar toeristen wonen, langs de kust is het zo achterlijk duur, huren van 140 dollar per nacht minstens. Ik begrijp niet hoe mensen dat kunnen betalen. Dus ik zal nooit meer een huis hebben op het strand, zoals in de Filipijnen.

Waar ik in de Filipijnen kon rondkomen van 650 euro, red ik het hier net aan met 900 en dan leef ik minder luxe dan in de Filipijnen. Ik heb geen flauw idee hoe ik straks ook nog een motor en het rondreizen moet betalen. Daar heb ik helemaal geen ruimte meer voor in mijn budget.

Ik merk dat ik nu, in afwachting van mijn vingerafdrukken, ontdek dat ik eigenlijk had gehoopt dat ze mijn visum zouden afwijzen. Geen idee wat ik dan zou doen hoor. Maar dat is dus wat ik een beetje gehoopt had. Ik vind het land, wat eigenlijk net geen ontwikkelingsland is maar te arm is om een eerste wereldland te zijn moeilijker te plaatsen dan een land wat ruim binnen de gestelde parameters past van die twee termen.

Qua mensen en mentaliteit ben ik er ook niet veel mee opgeschoten. Mexicanen zijn net als Filipijnen constant bezig met geld en geld verdienen, of geld krijgen. Ik krijg van willekeurige Mexicanen in mijn messenger vragen voor ‘leningen’. En ook hier vragen ze 500-1500 pesos, maar dat heeft wel en andere valutawaarde dan in de Filipijnen.
Ik ben dus nog steeds een wandelende ATM, het gaat hier alleen een stuk directer en duidelijker.

De rol van de vrouw is hier wel een beetje achterhaald, vrouwen zijn in Mexico nog een sex symbool

Waar ik op achteruit gegaan ben is de rol van de vrouw, die is in Mexico meer sekssymbool dan dat er status aan haar rol kleeft. En de Mexicaanse vrouw is zich daardoor heel erg bewust van haar lichaam en een echt opgetut modepoppetje.

Waar ik in de Filipijnen aanzien genoot op basis van bijvoorbeeld leeftijd, wil ik hier in de bus niet eens naast een man zitten omdat hij dan waarschijnlijk zijn handen niet thuis kan houden.

Zowel de Filipijnen als Mexico zijn prachtige landen, voor korte bezoeken. Ik denk niet dat ik in Mexico wil wonen. Toch ga ik over een paar maanden mijn 4 jarige verblijfsvergunning aanvragen. Vraag me niet waarom. Ik laat me een beetje meeslepen in het verhaal van mijn zoon. En ik wil niet ondankbaar lijken.

Ik wil niet klagen, en eigenlijk vind ik dat ik niet mag klagen

Ruim 4 jaar geleden bood hij mij een uitweg uit een uitzichtloze situatie in Nederland en hij zorgt goed voor me, hij betaald nog steeds mee in het tekort wat ik elke maand heb. Dus ik wil niet klagen. Ik vind zelfs dat ik niet mag klagen. Zijn droom is hier op de motor rond te rijden, en hij hoopt dat ik met hem mee ga. Maar eerlijk gezegd zie ik daar als een berg tegenop momenteel.

Tuurlijk vinden deze gevoelens alleen op stille avonden of op de nog schemerige vroege ochtenden hun weg naar buiten. En moet ik ze dus behoorlijk relativeren, maar ze zijn ook intuïtief. En moet ik daar ook geen aandacht aan besteden?

Als ik overdag op het strand wandel, in de zee hang te dobberen of ergens me een drankje onder een palmboom zit heb ik het prima naar mijn zin. Beter dan in de Filipijnen, want Mexico is georganiseerd, opgevoed, en stil in de avonden.
De slapeloze karaoke-nachten waarin ik tot de vroege ochtend lag te luisteren naar het dronken gebral van een idioot die denkt dat hij kan zingen zijn verdwenen, de road-rage is hier niet, men rijdt netjes, snel maar netjes. Er ligt geen afvalberg op het strand (wel in de berm trouwens) en de zee is diep, je kunt hier echt zwemmen.
De supermarkten hebben voorraad en alles is verkrijgbaar, zelfs leuke kleding in mijn maat.
Maar toch voegt het niet. Als beelddenker krijg ik het toekomst plaatje (nog) niet rond in mijn hoofd.

Het kostenplaatje maakt dat ik twijfel aan mijn plannen

Ik betaal deze maand 1000 pesos minder huur, dat scheelt al een boel, maar dan nog is het lastig om geld uit te sparen, ik kook door de week 1x per dag zelf en ga alleen nog uit eten in de weekenden. Maar ik vind die ruimte in mijn budget niet waar ik in de Filipijnen zo van kon reizen en motor kon rijden.

Dus ik moet: of meer verdienen, of realistisch worden en besluiten dat een rondreis, plus een thuisbasis geen optie is. Niet financieel gezien.

Of ik moet besluiten weg te gaan…….

Ik heb gewoon weer last van de 6 maanden dip

Ach, het is allemaal een beetje waar, maar allemaal uit zijn verband. Ik heb gewoon weer last van de 6 maanden dip. Die bestaat weet je, als vakantieganger merk je de negatieve kanten van een land niet zo, maar als je er langer dan 6 maanden bent en de glans er een beetje van af raakt, de kassajuf in de supermarkt je herkent enzo, dat is de tijd dat je een soort realistische duik maakt en je geconfronteerd wordt met het land en de situatie zoals hij is.

En een mens als ik, die veel te veel nadenkt, gaat dan aan alles twijfelen.

De zon schijnt, ik ga buiten spelen!