Emotionele stress door COVID19

Het einde van de lockdown in Mexico nadert. En ik merk dat ik op mijn tenen loop. Daten tijdens COVID, het wachten op de verblijfsvergunning, de lockdown en de nu grijze tijd in de twee verschillende semaforo’s (stoplichten) maken het leven niet relaxter. 

Lockdown in Mexico was niet geheel vrijwillig, en de staat regelde het zo dat er niks, maar dan ook niks te doen was. Als je een rondje ging lopen kon je dat doen door een dode, stille stad, alles was gesloten, parken, sportvelden, bankjes om op te zitten, het strand, en zelfs de stad uit gaan werd bemoeilijkt door allerlei checkpoints en sanitaire filters. Ik werd dan soms ook best wel sacherijnig van de mopperende Nederlanders over hun ‘lockdown’ die foto’s uploaden van wandelingen in het bos en op het strand. Of die gewoon een winkel inkonden omdat niet alles dicht zat.

Hier in Mexico was de supermarkt open, en de wasserette en dat was het wel, en dan ook nog beperkt. We hebben een curfew tussen 7PM en 5AM en er mocht tot voor kort geen drank verkocht worden, dat laatste is nu beperkt tussen 10AM en 5PM.  Openbaar vervoer was met 75% beperkt en er was echt geen ene fuck te doen hier. En dat eist zijn tol.

Ik ben een vrije geest, ik hou van motorrijden, van dingen ontdekken van strandwandelingen dit soort zaken stimuleren mijn creativiteit en nu bracht ik al mijn vrije tijd noodgedwongen door op 25m2 van mijn studio. Als ik naar buiten ging werd ik door militairen gemaand naar huis te gaan. Geloof me, ik ben heel opstandig geweest.

Daten tijdens COVID19

Uiteindelijk geef je op en zit je thuis, en schik je je zo goed en kwaad als het gaat. Gelukkig had ik net voor de lockdown echt heel streng werd Jorge ontmoet. In een bizarre ontmoeting van een half uur met mondkapjes en sana distantie hebben we elkaar in de ogen gekeken om te beslissen of dat wat we dachten te merken tijden de chat ook in het echt zou zijn. En dat bleek zo. Dat contact  brak de eentonige sleur van elke dag een beetje. Hij ging in lockdown op zijn werk, smokkelde als dat lukte zijn telefoon mee de werkvloer op en dan konden we overdag chatten. Inmiddels mag die telefoon ook niet meer, en hoewel we elkaar nu af en toe zien bij de gratie van zijn werkgever, is ook daten tijdens COVID19 energie vretend.

Nog meer dan in een gewone lange afstandsrelatie (want dat is het als je date tijdens een lockdown, ook al zit je maar 20 minuten bij elkaar vandaan) schep je verwachtingen die niet kloppen met de werkelijkheid. In de eerste ontmoeting had ik daar al een beetje last van, Jorge was kleiner dan hij gezegd had, hij beweerde 10 cm langer te zijn dan ik, nou dat zijn dan 10 Mexicaanse centimeters ofzo, want hij is gewoon even groot. Dat is niet erg, maar het is een voorbeeld van een vertekend beeld wat je krijgt.

Ook op andere fronten werd er een enorm verwachtingspatroon geschapen. Jorge was af en  toe net een waspoeder reclame, nu nog schoner, beter, frisser en witter. En uiteindelijk was hij gewoon wasmiddel, gewoon een 48 jarige Mexicaanse man met een heel traditioneel denkpatroon.

Ook niet erg, maar je begrijpt wel wat ik bedoel denk ik? Als je steeds moet bijschalen is eigenlijk al die chat-tijd verloren tijd geweest en beginnen we nu pas echt met daten en elkaar leren kennen. En dat doen we dan in het ‘nieuwe normaal’. Een term die me inmiddels de strot uitkomt. Want dat betekent dat je romantisch uit eten gaat in een restaurant waar de helft van de tafeltjes met geel of rood-wit “do not pass’ tape zijn afgezet, echt sfeerverhogend. Of in een bioscoop waar je door zoveel sanitaire filters heen moet voordat je in een uiterst ongezellige afgeplakte bioscoopzaal kunt neerploffen.

Het nieuwe normaal in Mexico

In een gemiddeld winkelcentrum wordt je temperatuur wel 10x opgenomen, iedere winkel heeft zijn eigen protocol, en bij de ingang van het winkelcentrum is ook een protocol. Je handen zijn ruw en schilferig van alle soorten gel die je op je handen gespoten krijgt en inmiddels denk ik dat dat hele Corona gedoe een complot is van Nivea om meer handcreme te verkopen.

Het nieuwe normaal werkt ook een andere vorm van irritatie met zich mee, 1 die mij erg moe maakt merk ik. Ik verlangde ernaar naar buiten te mogen, en dat mag, hoewel de druk vanuit de overheid nog groot is om thuis te blijven (als je niet hoeft te werken blijf dan thuis!!) Maar nu ik naar buiten mag merk ik dat de verwarring over het ‘nieuwe normaal’ me sloopt. Want wat is er nu wel open wat niet en waar mag ik wel naar binnen en waar niet en onder welke voorwaarden?

Kijk dat kloterige zweterige mondkapje is verplicht, daar ontkom ik niet aan, maar welk restaurant is open? Waar mag je zitten en waar moet je afhalen? En mag je dan wel naar het toilet of mag dat ook niet? Ook dat wisselt per tent. De herenkapper is wel open maar de dameskapper nog niet. En de wegblokkades zijn er ook nog, maar niet meer overal.

Vermoeidheid

Ik ben moe, ik ben zo intens moe dat ik de hele dag en nacht kan slapen. Ik denk dat het door dit alles komt. Mexico en alle bureaucratie was al slopend, ik loop bijna 2 jaar achter op mijn planning: een motortocht maken door Mexico, en dat sloopt, maar nu dit hele COVID gedoe erbij en het einde van de lockdown…….wij werken met Semaforo’s elke staat heeft zijn eigen tempo van heropening. Afhankelijk van het aantal besmettingen. Er zijn 32 staten, zolang je in je eigen staat blijft is er niet veel mis, ga je over een staatsgrens heb je opeens andere regels.

Maar kom je in een toeristengebied heb je naast andere regels ook een andere Semaforo. Dus stel ik loop 3 blokken naar de zee toe, dan gelden er andere regels. In mijn hoofd is een brij aan informatie, waarvan ik niet eens weet of die zinnig is. Het enige wat ik me momenteel afvraag is: wanneer gaat Aldo open? Want ik snak naar lekker ijs, in een bekertje en dan zitten op een terras bij hun voor en mensen kijken, of zou dat niet meer mogen?

Naar de supermarkt in Mexico tijdens het nieuwe normaal

Als ik dat dan ook nog samen met Jorge zou kunnen doen, dat is perfectie, maar ja, die werkt momenteel door al dit gedoe 7 dagen in de week 12 uur per dag en heeft te horen gekregen dat dat nog wel 2 maanden zo doorgaat. Dan heeft hij in totaal een half jaar lang 7 dagen per week 12 uur per dag gewerkt, in afsluiting van de buitenwereld. Sinds 2 weken mag hij af en toe een avondje weg. Eergisteren ging hij voor het eerst in al die maanden een supermarkt in, hij wist niet wat hem overkwam. Waar voor mij al die sanitaire filters en wachtrijen een langzame groei in mijn bestaan zijn geweest en daarmee een langzame gewenning, dondert hij van het ene normaal in het nieuwe normaal en hij voelde zich hoogst ongemakkelijk.

• In de rij om naar binnen te mogen,
• afzonderlijk, net doen of we niet bij elkaar hoorden, want 1 persoon per huishouden
• dan de thermometer
• de handgel
• door de voetenbak
• een vers gereinigd mandje of karretje pakken en de winkel in (gelukkig was er een voorraadje schone, soms moet je ook daar weer wachten)
• boodschappen doen onder toeziend oog van rondlopende bewaking die er op let dat je niet samenschoolt en afstand houdt en de constant omroeper die je herinnert aan 1.5 meter en dat je niks mag oppakken wat je niet wilt kopen
• dan de 1.5 meter rij bij de kassa, die begon ongeveer bij de slager, Jorge stond al vooraan bij de kassa, voordat hij doorhad hoe het werkte
• dan wachten op die suffe mensen die niet gewend zijn zelf hun boodschappen in te pakken omdat alle bejaarden die dat doen als bijverdienste een risicogroep zijn en thuiszitten
• via het anti-spatscherm je klantenpas geven, betalen en via de nog een keer handgel naar buiten
• mondmasker ophouden
• taxi zoeken
• handgel

……….blablablabla………

Als ik al zo moe ben, hoe moe moet hij dan wel niet zijn?

Iedereen die opgesloten heeft gezeten, waar ook in de wereld, die beroofd was van zijn of haar vrijheid door COVID19 is een beetje gestorven. 

 

Ben jij dankbaar voor de gratis informatie?

Toon hier je dankbaarheid voor de informatie die ik gratis op mijn website publiceer zodat jij dit kunt lezen.

Je kunt betalen met creditcard, paypal of via bankoverschrijving.