Het Emigranten leven tijdens COVID-19

Toen de landsgrenzen in wereld zich begonnen te sluiten werd het leven voor heel veel emigranten opeens anders. Want wat als er nu iets gebeurd ’thuis’, hoe ga je daar dan mee om en ga je voordat de grens dichtgaat nog naar huis terug om dit bij familie uit te zitten?

Trekkers en blijvers

Niet alle emigranten zijn vestigers, je hebt ook expats, die tijdelijk gedetacheerd zijn in het buitenland, vrijwilligerswerk doen of een studie volgen. Veel van hen zijn teruggekeerd naar Nederland voordat de grenzen dicht gingen. Niet perse omdat ze wilden, maar vaak uit noodzaak omdat hun studie opeens stopte, hun contract beëindigd werd of omdat ze naar huis geroepen werden.

Weer anderen kozen zelf om terug te gaan naar Nederland omdat zie vinden dat ze daar betere zorg hebben dan in het land waar ze nu wonen.

Diegene die besluiten blijven ontdekken dat hun wereld in rap tempo verandert

Als je in Spanje of Italië overwinterde ging je waarschijnlijk naar huis, maar als je daar als net vestigende Nederlanders tijdelijk huurt op zoek naar een vaste plek, dan zit je nu best klem tussen alles wat wettelijk nog geregeld moet worden en een land dat stil ligt.

Rondom mij hier in Mexico woonde veel Canadezen, de zogenaamde ‘winter vogels’, die gingen hals over kop voortijdig naar huis toen bleek dat als de grens dichtging hun recht op ziektekosten stopte en ze dus overgeleverd waren aan de Mexicaanse gezondheidszorg en hun eigen spaarpot.

Sommigen mensen hadden geen keuze en moesten terug, omdat het land waar ze verblijven hen uitzette. Anderen kozen er voor om niet terug te gaan, en sommigen waren te laat en wonen nu noodgedwongen langer in hun gastland.

Degene die blijven bereiden zich voor op een lange zit en vragen zich af of hun financiën voldoende zijn

En dan zijn er de vestigers, mensen die een bestaan opbouwen in hun nieuwe thuisland en opeens midden in een drama zitten. Soms is het lastig de juiste communicatie kanalen te vinden, zeker als je net nieuw bent aangekomen. En dan is er nog de emotionele belasting,

Een volk trekt naar elkaar toe als er een ramp is, jij bent geen onderdeel van dat volk, dat kan eenzaamheid geven. Daar waar buren elkaar steunen, val jij wellicht buiten die zorgcirkel.

De emoties van niet bij familie in Nederland kunnen zijn, die misschien wel getroffen worden door het virus. Niet aanwezig kunnen zijn bij sterven, begrafenissen of herstel. Alleen via digitale middelen kunnen communiceren. Dat legt een druk op je leven.

Binnen moeten blijven terwijl je verhuisde om de kwaliteit van je leven te verbeteren, al je plannen liggen stil en wellicht ook je inkomsten. De meeste emigranten willen toch iets opbouwen in de reisbranche. Een B&B beginnen of een camping of een café, in ieder geval als zelfstandig ondernemer starten. En dat werk ligt nu waarschijnlijk stil. En daarmee ook je inkomen.

En dan zijn er nog de digitale nomaden, zoals ik

Hoewel ik nu tijdelijk in Mexico blijf en langer dan een gemiddelde digitale nomade op 1 plek blijf, wonen wij nomaden nergens. We leven om te reizen en werken online om dat te betalen. Sommige nomaden hebben een beroepsgroep die ook indirect getroffen wordt door de maatregelen die genomen worden om de uitbraak van het coronavirus in te dammen. De mijne bijvoorbeeld. Geen mens die nu nadenkt over op reis gaan of emigratie.

En net als de emigranten, maken velen van ons zich ook zorgen over familie thuis.

Degene die nog een huis in Nederland hebben, kwamen voor de keuze te staan: teruggaan of wegblijven. Ook dat zijn lastige momenten. Want wat je ook beslist, je keuze heeft emotionele gevolgen. Voor jezelf, voor je geliefden en het thuisfront. Maar je keuze kan ook grote administratieve gevolgen hebben. Bijvoorbeeld over je status als Emigrant voor de Nederlandse wet. (leestip: Ben je geëmigreerd als je naar het buitenland verhuisd?)

Hoe gaat het met mij in Mexico?

Met mij gaat het goed. Hoewel de wereld in Europa in brand lijkt te staan, verkeerd Mexico nog in de luxe positie dat er een kans is om het virus op tijd de kop in te drukken. In een land dat qua oppervlakte bijna net zo groot is als Europa zijn nog relatief weinig besmettingen. Maar ook hier is het een wankel evenwicht. Met tot voor kort nog open grenzen aan alle kanten liep iedereen in en uit, nu vliegen mensen alleen nog in en uit, en zijn de grenzen met de buurlanden inmiddels dicht. Op de luchthavens zijn strenge controles vertelt de overheid ons, ik heb er mijn gedachten bij.

Ik maak me meer zorgen over de mentaliteit op straat. Mexico is van oorsprong al een gewelddadig land en moet oproepen op Facebook voor grootschalige plunderingen heeft de politie in de nachten een tandje bijgezet.
Zulke ontwikkelingen vind ik beangstigender dan een virus. Want als we nu al met zulke misdadige zaken te maken hebben, hoe gaat het dan als we in fase 3 belanden en het virus hier wel gaat pieken?

Miljoenen (en dat is geen overdrijving!!) miljoenen mensen zijn hun baan kwijt, tijdelijk of voorgoed. En dat kan rare dingen doen met mensen, vooral omdat veel mensen schulden hebben en van dag tot dag leven.

Voel ik me nog veilig?

Jawel, ik voel me nog wel veilig, maar ik beperk op sommige dagen de inname van nieuwsberichten en mijn aanwezigheid op sociale media. Want het maakt me moe en verward. Het is lastig om de juiste kanalen te vinden voor informatie. Mexico is een land met 32 federale staten en die mogen zelf beslissen. Dus ik moet landelijk regels volgens, staatsregels en de regels voor mijn stad of streek.

En dus is het dagelijks leven overal anders in Mexico. Zo mag je in Chetumal 4 uur rijden hier vandaan, in dezelfde staat de stad niet uit mits je een dringende reden hebt. En zijn landelijk opeens alle winkelcentra gesloten zonder vooraankondiging.

Soms bekruipt me het gevoel dat ik te kort in dit land ben om alle media goed ter interpreteren, en te weinig van de cultuur weet om dit te bolwerken. Ik lees berichten over plunderen en meer geweld, en hoge werkeloosheid en boosheid onder de bevolking en het is lastig om feit en fictie van elkaar gescheiden te houden.

Maar vooralsnog voel ik me wel veilig. Temeer ook omdat ik meer politie op straat zie en ik dus nog steeds het gevoel heb dat de overheid het onder controle heeft.

Wat zijn nu typische zorgpunten van emigranten, expats en digitale nomaden wereldwijd?

Lees verder op de volgende pagina

Pagina's: 1 2