Dagboek

Ik ben 61 en reis al 7 jaar over de wereld

Ik ben gisteren 61 geworden. Allemachtig wat oud. Vroeger vond ik tantes van 61 een soort van oma’s en nu ben ik zelf van die leeftijd. Ik vierde dit jaar mijn verjaardag in La Paz, samen met mijn zoon. We gingen met de bus van het dorp waar ik nu woon naar de stad.

Ik heb sinds mijn vertrek uit Nederland mijn verjaardag op zoveel vreemde manieren gevierd.

  • in 2016 beklom ik een waterval in Dumaguete, op het eiland Negros in de Filipijnen
  • in 2017 ging ik een dagje toeren met mijn toenmalige vriend, op de motor en aten we bij een Japans restaurant hoog in de bergen
  • in 2018 vierde ik mijn verjaardag bij de Taal Vulkaan op Luzon Eiland in de Filipijnen
  • in 2019 was ik in Venetië, daar vroor het dat het kraakte.
  • in 2020 was ik in  Playa del Carmen en at ik ijs en ging ik dineren op 5th Avenue
  • in 2021 was ik in Cancun en had ik mijn motor net gekocht en vierde ik mijn verjaardag bij Starbucks

En nu in een dorp in de woestijn in Baja California Sur en ging ik met de bus naar de stad. Waarom niet op de motor? Omdat we er maar 1 hebben, de grote motor staat ruim duizend kilometer ver weg bij een dealer voor reparatie. Er lekte van alles in het motorblok.

Mijn zoon en ik aten appeltaart.  Ik met warme koffie, want het was een heel koude dag. Het maakte me helemaal rozig, warm appelgebak en warme koffie, terwijl ik in de koude wind zat. Het is koud buiten, Frente Frio nummer 24 trekt over het land, terwijl we nog niet eens opgewarmd zijn na Frente Frio 23.

Dikke sokken, dikke truien, en heel veel papierwerk

In mijn enkel-steens huis loop ik rond op dikke wollen sokken, ik ehb een berg dekens op het bed en draag de hele dag een dikke trui, drie lagen over elkaar. In de stad was het in de zon lekker, maar de wind was kil. Ik woon al zo lang in de tropen dat ik maar moeilijk kan wennen aan nachten waarin het kwik daalt tot 8 graden Celsius. Aan een huis waarvan de muren in de nacht en vroege ochtend zoveel kou afgeven dat het uren duurt voor het weer opgewarmd is en waar het buiten warmer is dan binnen.

Het is de maand van het papierwerk, motorpapieren, kenteken registratie, tarjeta de circulacion, mijn rijbewijs moest vernieuwd. En opeens kijk ik op mijn resident card en zie ik dat die volgend jaar verloopt. Ik weet niet zo goed hoe ik er mee omga als de omzetting van tijdelijk naar permanent wordt afgewezen. Elke keer als het visum tijd is loop ik met buikpijn, Om verschillende redenen. De belangrijkste is wel dat ik niet zo van al dat bureaucratische gedoe hou. En wat als je afgewezen wordt, dat is zuur? Hoe ga ik daar mee om?

Wat zal ik gaan doen in de toekomst? Het schiet niet echt op zo met reizen?!

Mijn plannen stagneren een beetje. Door Covid, hoewel die ellende op zijn laatste benen lijkt te lopen zal het echt nog wel even duren voor de landsgrenzen open gaan, en als ze dan open gaan mag ik er als ongevaccineerde dan in? De buren aan beide zijden van dit land doen best lastig. Dus wat ga ik doen? Hoe gaat mijn toekomst eruitzien. Ik had grootse plannen toen ik in Venetie was en besloot naar Mexico te gaan.

Motorrijden, het land verkennen, de USA in richting Canada en dan naar beneden naar het zuid puntje van Chile en dan weer omhoog.

Maar daar komt vanwege allerlei redenen helemaal niets van terecht. Dat plannen niet lopen zoals we wensen hebben we wel vaker gehad natuurlijk en het is niks nieuws, maar het is toch elke keer weer een onzekere tijd. Als straks die resident card in de pocket is kan ik weer als een speer vooruit, misschien wel naar warmere oorden en nieuwe uitdagingen.

Als het betaalbaar blijft, want de prijzen rijzen de pan uit hier. Gruwelijk wat wordt alles duur, het is 10 pesos hier en 2 pesos daar, maar al met al is Mexico al lang niet meer een heel goedkoop land.

Ik maak eigenlijk weinig plannen en leef van dag tot dag

Zeker na zo’n intensieve motortocht leef ik zonder plannen. Want zo’n tocht is volgepland, georganiseerd en gestructureerd. Ik heb nu behoefte aan lossigheid en geen verplichtingen. Al dat bureaucratisch gedoe valt dus flink verkeerd momenteel en maakt me sacherijnig.

Ik leef al 7 jaar heel los. Ik doe waar ik zin in heb, en opeens word ik geleefd door beperkingen. 

Toen ik in Venetië in mijn dagboek schreef, schreef ik

Het is duur in het Westen, tijd dat we weer doorreizen naar goedkopere oorden. En vooral warmere oorden.

goedkopere en warmere oorden, heb ik dat even fout aangepakt! Vooral dat warmere. Misschien toch maar weer eens op de landkaart kijken of ik straks wat dichter bij de evenaar kan komen.

 

 

Jeanette reist over de wereld sinds haar 17de, maar altijd met een huis om naar terug te keren. In 2015, op haar 54ste, liet ze ook dat huis achter. Je zou haar een nomade kunnen noemen want ze zwerft het liefst over de aarde op een motor met alle bezittingen achterop. Zo reisde ze bijvoorbeeld door de Filipijnen en nu dwars door Mexico. Ze is eigenaar van Leaving Holland en Floating Coconut websites. En ze geniet van haar werk als Emigratie Coach waarbij ze anderen helpt hun emigratie droom te verwezenlijken.