Ik ben een draak op oorlogspad

Sinds de lockdown in Mexico begon worstel ik, met mijzelf, met de bewegingsbeperkingen, met de wereldwijde aanpak van COVID19, met de realiteit. Toen de lockdown min of meer opgeheven werd, hij is nog wel van kracht maar je mag wel naar buiten mits niet teveel blablablabla…….toen de lockdown dus opgeheven werd voelde ik me even heel euforisch, als een blij kind hinkelde ik door de straten van een overigens nog volledig gesloten Playa del Carmen en dipte ik heerlijk illegaal mijn voeten in de zee.

Dat duurde maar even, want toen gingen de cijfers weer omhoog en werden de beperkingen strenger gehandhaafd (je word nu gearresteerd als je op het strand komt! Ronduit belachelijk want als ik een hotel boek mag ik wel op het strand!). Het gevoel van discriminatie en onvrede wat zich ook opdringt aan de altijd zo meegaande Mexicaanse bevolking begint te uiten in morrend verzet. De taxichauffeurs staken, de collectieve bestuurders hebben een protest, de winkeliers zijn boos, en daartussen lopen wij gewone mensen met mondkapjes, ik loop dan ook nog eens tussen twee statussen in: want ik ben geen toerist, hoewel velen dat denken en ik geldt niet als Mexicaanse bevolking voor veel van de voorzieningen.

Ik vind het moeilijk mijn weg te vinden in deze nieuwe wereld. En dan met een nieuwe relatie in een vreemde cultuur, in een wereld waar je niks mag en kan zonder een ton nieuwe regels, waar uitgaan beperkt is en er limieten zitten op wat je kunt doen. Het frustreert me.

Ik kan in die nieuwe wereld geen balans vinden en dus focus ik maar op mijn relatie, en daardoor raakt die uit balans. Ik heb moeite met aanpassen in beiden. De relatie en het zo gehate nieuwe normaal.
Want er is niks normaals aan hongerige uitgeputte mensen die vol angst door de inzakkende economie door het leven gaan en de massa hysterie over mondkapjes en en 1.5 meter.

Er is niks normaals aan daten buiten je eigen cultuur en gewoontes in dat “nieuwe normaal”

Er is niets normaals aan dagelijkse rapporten met doden en besmettingen en spatschermen en overvolle ziekenhuizen, de eindeloze stroom van handgel en thermometers.
Er is ook niets normaals aan daten op je 59st met een man die zo’n totaal ander leven heeft geleid als jij en zulke andere normen en waarden heeft.

Het put me uit, het put me enorm uit, zover dat ik van de week een soort migraine aanval had, de spanning uit mijn rug en nek veroorzaakten een verlammende hoofdpijn, waar de koorts vandaan kwam weet ik niet. Het normale in het nieuwe normaal was dat de eerste gedachte was dat ik misschien dat klote virus wel had. Ook dat nog, dacht ik: 14 dagen quarantaine.

Maar binnen twee dagen was het weg en bleef een stijf gespannen rug en nek over, ik voel de spieren trekken tot in mijn onderbenen en de krampen in mijn kuiten liegen er niet om. Spanningshoofdpijn van het niveau migraine.

Een teken aan de wand dat mijn pulletje overloopt

Ik mis mijn relativerende strandwandelingen, ik mis mijn vrijheid, ik mis mijn oude zelf, ik mis…….

Vandaag zijn er eindelijk tranen, eindeloze tranen. En ik maak ruzie met hem, omdat hij er niet voor me is als het water aan de lippen staat. Ik leer dat in een Macho cultuur mannen wel bezorgd zijn maar niet zorgzaam.
Het geeft het bezorgd zijn een egoïstisch tintje. God, nou kan ik geen seks hebben. Zoiets.
Want zijn enige hoop is dat ik me snel beter voel en nee dan komt hij maar niet tussendoor een nachtje. Ik zou de zorg goed kunnen gebruiken, maar eigenlijk zit ik ook niet op zijn aanwezigheid te wachten.
Misschien moet ik sowieso maar even afstand nemen van hem. Ik heb mijn handen vol aan mijzelf en het leven van alle dag.

Ik zou liegen als ik zeg dat ik momenteel lekker in mijn vel zit. Ik zit het niet. En ik zou juichen als ik een partner trof die zorgzaam is, maar ik tref er een die zich terug trekt in zichzelf.
#Livingthedreamlife is een veel gebruikte hashtag van mij. Momenteel voelt mijn dream life meer als een nachtmerrie.

En ik?’

Ik ben een draak op oorlogspad.