Ik maak me zorgen om Nederland

Als ik zo van een afstand naar Nederland kijk, bijvoorbeeld via het digitale nieuws, mijn Twitter tijdlijn en wat er op Facebook voorbij komt dan maak ik me zorgen over Nederland. Niet omdat ik me zo verbonden voel met het land, maar omdat het bevestigd wat ik een paar jaar geleden al zag groeien.

Wat heb ik allemaal voorbij zien komen in 2019:

• de boerenopstanden
• een toenemende groei van intolerantie en ontevredenheid
• gele hesjes (leven die nog)
• milieuprotesten
• de eindeloze Zwarte Pieten discussie die een rassenconflict leek te worden.
• weekenden waarin meerdere gewelddadige incidenten plaatsvinden
• angst onder advocaten om doodgeschoten te worden
• 15-16 jarigen die mensen bedreigen, mishandelen en zelfs doodsteken
• het groeiend aantal plofkraken wat er voor zorgde dat nu geldautomaten in de avonden gesloten worden

En ga zo maar door.

Het lijkt wel alsof Nederland langzaam door het afvoerputje wegglipt

Onverdraagzaamheid, intolerantie en zelfs groeiende haat. Gevoed door de angst om niet meer gehoord of gezien te worden. Het lijkt wel of Nederland als land vol cultuur en ideologie langzaam door het afvoerputje verdwijnt. De Kerstboom staat ter discussie, grote delen van onze vaderlandse geschiedenis en woorden worden verbannen, we moeten neutraler zijn over gender en identiteit, en toch staat identiteit en het verlangen naar identiteit in bijna elke discussie voorop.

Maar vooral het wennen is wat me zorgen baart. Het omgekeerd integreren, het gedogen en het blijkbaar falend integratiebeleid.

Ik kijk door een kokertje naar Nederland, via sociale media en online kranten

Ik zie het door een kokertje, dat realiseer ik me, dus het lijkt zo van een afstand wat uitvergroot. Daarbij is het lastig om en Links en Rechts te lezen en een objectief beeld te vormen binnen die twee extremen.

Maar misschien is dat ook wel de beste manier om te zien hoe Nederland verandert, door dat kokertje kijken? Want als je er woont en het dagelijks op je bord krijgt in de ochtendkrant, dan vloeit het langzaam over in een normaal patroon blijkbaar. Dan schrik je niet meer van 4 steekpartijen en een schietpartij in het weekend. Dan schrik je even als bij jou in de buurt de ramen eruit knallen bij wat ze dan een plofkraak noemen maar wat eigenlijk gewoon een bankoverval is. Maar als dan de glaszetter geweest is, gaat je leven weer gewoon verder, fiets je fluitend naar de glasbak met de lege flessen van een weekend ploppen en doe je je boodschappen bij de super alsof er niets gebeurd is.

En dat is waar mijn zorgpunt ligt. Die gewenning. Dat het allemaal maar geaccepteerd wordt en onder het kleed geveegd wordt door de volgende golf nieuws. En dat politie in Maastricht Arabisch moet leren, in plaats van dat de mensen die Arabisch spreken Nederlands leren. En dat Nederland dus zo steeds meer water bij de wijn doet.

Ik zag de term “narcostaat” voorbij komen in verband met het groeiend aantal pillen-fabrieken in Brabant

De narcostaat Nederland, las ik in een krant. En ik dacht: huh?? Ik dacht dat ik hier in Mexico in een Narcostaat woon? Wat is er gebeurd dat de productie van chemische drugs in Nederland nu zo’n goed klimaat vindt om te groeien?

Verwarde vrouw voor school doogeschoten, man in tram opent vuur op inzittenden, verwarde man met mes opgepakt.
Heel vaak kreeg ik de afgelopen 4 jaar een negatief reisadvies voor de streken waar ik rondreisde. Ik vraag me wel eens af of er ooit een negatief reisadvies voor Nederland zal komen?

Ooit heb ik zelf meegewerkt aan het integratiebeleid en de participatiewet, de Wet Maatschappelijke Ondersteuning. Het leek zo mooi: voor iedereen een plekje in de maatschappij. Maar waar heeft dat beleid dan gefaald dat er nu nog steeds mensen buiten de boot vallen, diep in de schulden zitten en in uitzichtloze situaties zitten vol eenzaamheid en armoede? En dan nu ook nog binnen een maatschappij die bol staat van veroordeling en steeds gewelddadiger wordt?

Uit al die E-mail spreekt een verlangen een hunkering naar iets wat blijkbaar voorbij is

Nu mijn website voor grote delen ook in het Nederlands is trekt hij steeds meer landgenoten die weg willen uit Nederland. Er zijn zoveel mensen in Nederland, die van oorsprong Nederlanders zijn en wiens voorvaderen in Nederland geboren zijn, die dromen van een beter, ander leven. Dagelijks tref ik in mijn mailbox vragen van mensen die een rijker leven willen in een land waar dagelijks leven minder geld kost.
In een cultuur waar ze beter geaccepteerd worden. Met een buitenlandse vriendin die ze via Internet hebben leren kennen en die beloofd heeft voor eeuwig voor ze te zorgen.

Uit al die email spreekt een verlangen naar een betere toekomst. Die mensen denken allemaal dat ik die betere toekomst al gemaakt heb voor mijzelf. En ik, die midden in mijn nieuwe leven sta, denk dan: maar daar laat je wat en hier vind je wat. Naast palmbomen, witte stranden en wellicht de liefde van je leven, vind je hier ook groeiende onverdraagzaamheid, uitbuiting en corruptie.

Hier kun je een bubbeltje creëren, en het een beetje van je af laten glijden

Het grote verschil met Nederland is echter dat je je er hier niet verantwoordelijk voor hoeft te voelen, je bent te gast. En je kunt empathisch zijn met wat je ziet, maar politieke invloed heb je niet. Sterker nog, in veel landen mag je als gast geen politieke uitingen doen of een mening hebben, anders kun je uitgezet worden. Dus je kunt heerlijk rond dobberen in je eigen bubbeltje en het een beetje langs je heen laten gaan.

Misschien is dat ook wel wat de gemiddelde Nederlander inmiddels doet? Het een beetje langs zich heen laten gaan? Het NIMBY gevoel wat in mijn politieke tijd zo hip was (Not In My Backyard, wat zoveel betekende als: niet in mijn achtertuin)

Alles kan en mag, als het maar een straat verderop is, of liever nog: in een andere stad of wijk

Ooit was dat mijn stokpaardje, dat wij Nederlanders goed waren in het verschuiven van problemen, van A naar B. Deze wijk uit de volgende wijk in. Want ook in Nederland is een klassenstelsel en die mengen net zo slecht als overal in de wereld. Ook al vinden Nederlanders zichzelf vreselijk tolerant. We slopen 1 wijk en verhuizen al die mensen naar een andere wijk, inclusief hun problemen. Dat lost niets op!Maar in die nieuwe wijk worden die mensen niet altijd even vriendelijk ontvangen, tenslotte werd hun wijk niet voor niets gesloopt.

En al onze kerst-donaties de afgelopen decennia aan hongerende kinderen in andere delen van de wereld? Dat heeft er blijkbaar alleen maar toe geleid dat die kinderen opgroeiden met het idee dat die geldschenkers in de financiële hemel wonen en nu willen grote groepen deze kant op. Wij sussen als nederlanders graag ons geweten, vanuit compassie, we storten, doneren, geven, halen binnen en zorgen voor, iedereen! Behalve die dakloze mensen op onze eigen straten en in onze eigen opvang.

De verzorgingsstaat heeft er toe geleid dat we voor alles naar de overheid kijken om het op te lossen. En de zelfredzaamheid van Nederlanders, ooit nog verder gestimuleerd via de WMO en de participatiewet heeft er eigenlijk alleen maar voor gezorgd dat Nederlanders nog meer roepen, meer willen, mondiger zijn dan ooit, maar oplossingen bedenken en uitvoeren? Redden jullie jezelf nog wel lieve Nederlanders? Of zijn het alleen de nieuwe bewoners van Nederland die zich prima redden?

Ooit zei ik: Het Nederlands sociaal stelsel is een vangnet, geen hangmat! Nederland hangt vol met hangmatjes, maar wie liggen er in die hangmatten? Als ik Rechts moet geloven: veel te veel mensen die er geen recht op hebben, als ik Links moet geloven, veel te weinig mensen van buiten de landsgrenzen.

Nederland heeft een molensteen om zijn eigen nek gehangen door zo tolerant te zijn

De tolerantie van de vorige eeuw is deze eeuw de molensteen van Nederland aan het worden. En ik hoop dat iemand, iemand in de politiek, iemand op straat, iemand met invloed met een geweldig plan komt wat dan ook uitgevoerd gaat worden, om dit tij te keren. zodat Nederland weer een land wordt wat weet waar het voor staat. Een land gevuld met Nederlanders die trots zijn om te wonen in hun land en die de normen en waarden hoog houden binnen hun compassie voor de wereld.

Dat is mijn wens voor 2020, voor Nederland, voor iedereen die op dat kleine stukje lage landen woont. Die plek waar ik ooit dacht veilig en geborgen te zijn.

Wil jij weg uit Nederland en heb je de behoefte om daarover te praten?

Boeken over emigratie vanaf de voorbereiding t/m de aankomst