riding nomad, wonen in Mexico, emigratie
Dagboek,  Motorrijden

Riding Nomad in Mexico? Nog even niet.

Toen ik de Filipijnen verliet en naar Italië afreisde had ik geen flauw idee waar ik naar toe wilde. Ik wilde even terug Europa in, misschien Spanje, misschien Italië, ik wist het niet. Geen plannen, geen doel anders dan “weg uit de Filipijnen”. Met verdriet had ik mijn motor verkocht niet wetende of ik ooit wel weer motor zou kunnen rijden.

Toen ik in Italië besloot naar Mexico te vertrekken had ik het plan om op de motor Mexico door te reizen. Net als ik in de Filipijnen deed. (lees en kijk: motortochten in het buitenland)

Maar het lot besliste anders. Eerst liep ik tegen een muur van trage bureaucratie aan, ten tweede was het leven in de staat Quintana Roo veel duurder dan ik in de voorbereidingen had gelezen over de kosten van levensonderhoud in Mexico en toen ik eindelijk na bijna 2 jaar door alle bureaucratie heen was en mijn rijbewijs op zak had, was er COVID. (lees: Blijf Thuis, Digitale Nomade in Mexico tijdens Covid

Toch ben ik nu de trotse eigenaar van een BMW G 310GS een dual sport motor. Ik kan daarmee prima de wegen in Mexico aan. Afgelopen week heb ik hem opgehaald en nu kan ik eindelijk weer rijden. Na een onwennig start, want het is zo’n andere motor dan de Bajaj Dominar 400 en ik had al twee jaar niet gereden, rij ik weer heerlijk. Ik zoef door het drukke verkeer van Cancun en heb gisteren mijn eerste onverharde zandweg gedaan vol rotsen en kuilen en mul zand. En dat ging uitstekend.

Hoewel ik eerst aarzelde over deze motor, vanwege de prijs en capaciteit als het gaat om snelheid, besef ik dat ik omdat de Dominar hier zo beperkt beschikbaar is een goede keuze heb gemaakt om over te stappen naar BMW. De motor gedraagt zich zoveel beter dan de Dominar en alhoewel de maximum snelheid wat lager ligt en de HP ook, is de motor snel, vol kracht en merk ik eigenlijk geen verschil anders dan in betere wegprestaties, en dan zeer zeker off road. Die weg van gisteren had ik op de Dominar niet zo makkelijk overheen gezoefd als ik met de BMW deed.

Goede keuze dus.

Het huis in Cancun is geweldig. Ik verzuip er een beetje in want het is veel te groot voor mij, zeker nadat ik twee jaar in een kleine studio heb gewoon ter grote van een standaard hotelkamer. Ik kon vanuit mijn bed de koelkast opendoen. Nu moet ik “helemaal” naar de keuken lopen.

De tuin die erbij hoort en die ik deel met mijn zoon die een loft huurt aan de andere kant van het blokje huizen en met de vader van de eigenaar is een welkome toevoeging. In de ochtenden zit ik heerlijk buiten met mijn eerste koffie terwijl het lelijke hondje van de eigenaar om me heen scharrelt. Dat beest stinkt trouwens een uur in de wind dus ik hou hem op afstand.

Ik heb een woonkamer en 2 slaapkamers en een badkamer met een heerlijke douche en wat vooral belangrijk is: het is er stil. Hoewel ik midden in het centrum van Cancun woon, is de wijk heel stil. De stadsgeluiden zijn een ver weg geroezemoes als je buiten staat. Binnen merk je er niets van.

Een verademing na het gehorige huis midden in een volkswijk in Playa waar de hele dag verkopers langs het huis reden al toeterend en jengelend luidkeels hun marktwaar aanprijzend. Hier komt niet eens de gasman langs, als hij al komt heeft hij geen continue herhalend liedje over hoe geweldig het leven is als je zijn gas gebruikt.

Met de motor op de parkeerplek wacht ik het einde van de pandemie af, of althans: de versoepeling van de regels in dit land. In de 32 staten zijn allemaal verschillende regels als het gaat om beperkingen en wat er open is en gesloten. Reizen met het idee dat je geen hotelkamer kunt vinden voor de nacht is een naar idee. Dus reis ik eerst door Quintana Roo en als mijn nummerplaten binnen zijn over het Yucatan schiereiland.

Gelukkig heeft Mexico een ijzersterk vaccinatieprogramma en heel veel vaccins van verschillende fabrikanten en gaat het inenten hier ordelijk, snel en met de hoogste voorrang. Bijna al het zorgpersoneel is al ingeënt en over een week of twee beginnen ze met mijn leeftijdsgroep, mensen vanaf 60 jaar en ouder. Jaja, dat kan ik nu zeggen want ik ben inmiddels 60.

Ik heb wat foto’s voor jullie, veel kijkplezier.

wonen in Mexico, Quintana Roo, motorrijden buitenland

Jeanette reist over de wereld sinds haar 17de, maar altijd met een huis om naar terug te keren. In 2015, op haar 54ste, liet ze ook dat huis achter. Je zou haar een nomade kunnen noemen want ze zwerft het liefst over de aarde op een motor met alle bezittingen achterop. Zo reisde ze bijvoorbeeld door de Filipijnen en nu dwars door Mexico. Ze is eigenaar van Leaving Holland en Floating Coconut websites. En ze geniet van haar werk als Emigratie Coach waarbij ze anderen helpt hun emigratie droom te verwezenlijken.