Tien dagen in Europa

Vandaag 10 dagen geleden kwam ik aan in Europa, samen met mijn zoon met wie ik het Europa deel samen reis. We moeten wat zaken regelen en een visum voor het volgende land waar we voor lange tijd willen verblijven, aanvragen. Vaak is het dan handiger om dat via een Ambassade te doen. En vaak stelt de Ambassade dat als eis. Wat nu het geval is.

Terwijl ik door de gruwelijke kou van Florence loop, diep weggedoken in mijn das, twijfel ik voor het eerst aan de beslissing om de tropen te verruilen voor dit gure weer. Ik mist het witte zand van Paliton Beach en het warme water waar ik allerlei kleuren visjes in kan zien zwemmen.

Ik mis de warme wind op mijn huid en het gevoel doorbakken te zijn met zonlicht

Het is grauw en koud in Europa en de huizen die we huren zijn neit echt berekend op de koude. Vooral het eerste huis in Rome niet, 2 matige straalkacheltjes en 1 aircon die wat lauwwarme lucht blies. Gruwelijk wat was het koud daar. Dit huis is beter, temeer omdat we eindeloos warm kunnen douchen zonder dat de mini boiler leegraakt.

Er komt zo’n miezer regentje uit de lucht en de wind uit de bergen laat mijn oren knapperig bevriezen. Ik huiver. Als we de deur van het appartement open doen slaat de warmte ons tegemoet. Arme huiseigenaar, die moet een rekening hebben van de CV die torenhoog is, we hebben het hele systeeem dag en nacht op 25 staan en lopen nog met dubbele sokken over de ijzige vloer en dragen onze bodywarmers binnenshuis.

We besluiten vandaag niet meer weg te gaan. We hebben vlakbij het huis een geweldige pizzeria gevonden, maar we blijven thuis. Het winterslaap effect slaat geloof ik toe. Ik ben zo gruwelijk moe. Op het randje van uitputting. En mijn litteken op mijn hoofd zeurt en trekt en steekt. Nog lang niet alle zenuwebanen zijn herstelt en de spieren in mijn nek protesteren vaak nog heftig. Vandaag kan ik weer amper naar links kijken. Ik maak me ook zorgen over die ene hechting die er nog in zit. Maar ik wil hem niet zelf verwijderen dus ik moet een dokter zoeken die goed Engels spreekt en het wil doen.

Ik zet een kom kruidenthee voor mijzelf en eet wat koekjes. Vanavond eten we pasta en we hebben een heerlijke gedroogde worst gekocht in de beroemde Centrale Markt van Florence. beneden een overdaad aan voedsel en verse producten en waar je bovenin heerlijk kunt eten. Maar ook daar was het koud en iedereen zat te huiveren in zijn jas, Hier en daar stonden straalkacheltjes maar de kou liet zich niet verdringen. Het rook er heerlijk naar eten en er was zo’n overdaad aan voedsel dat het bijna lastig was een keuze te maken.

Nog iets wat me dwars zit: reversed cultureshock. Constant geconfronteerd worden met keuze stress. In de Filipijnen was weinig keuze, dus je deed het met wat voorhanden of voorradig was, maar hier is zoveel keuze, zoveel soorten, en alle kleding is in mijn maat verkrijgbaar in 101 modellen en kleuren. Ongelofelijk. En hoewel we maar 40 maanden in de Filipinnen zijn geweest merken we dat we overdondert zijn door de mogelijkheden hier in Italie en al het heerlijk ogenede kleurrijke voedsel en overvolle winkels.

We zijn ook een stuk relaxter dan de Italiaan die regelmatig tegen ons aan botst op straat. Iedereen hier heeft haast, loopt te rennen en te jagen, te duwen en trekken. Autos die ternauwernood voor je stoppen, Bijna op je schoenen tot stilstand komen midden op het zebrapad en dan al weer wegscheuren als je amper hun spatbord voorbij bent. Wij lijken tussen al dat doelgerichte gejakker maar een beetje doelloos sloom. Hoewel we ook doelen hebben en een programma afwerken, maar jeetje, dat hoeft toch niet allemaal binnen een uurtje?

Dus ook dat waren we vergeten, hoe doenig de mensen in het Westen zijn en hoe beheerst en doelgericht

Het fijne is dat ik hier wel 8 uur slaap iets wat ik in de Filipijnen door alle lawaai om me heen niet voor elkaar kreeg, zelden sliep ik daar 4 uur ongestoord achter elkaar. En nu pit ik eindeloos, dromend zelfs (Richard Gere die een verlovingsring voor me heeft gekocht….ik bedoel maar!!), in de stilte van de stad. Ongelofelijk.
Daardoor komt er in mijn hoofd een proces op gang, een proces van willen, een drang om te produceren, te schrijven. maar ik heb nog maar weinig woorden……..maar ik weet dat die ook wel komen.

Binnenkort.