Verander jij je leven als COVID-19 achter de terug is?

Wij almachtig volk dat ons zo onkwetsbaar waande, dat de wereld overnam en beheerste en toen de ruimte in dook, wij zijn bang. En reageren in paniek op iets wat je zonder microscoop niet eens kunt zien. Het effect wat het virus heeft op de maatschappij is emotionele saamhorigheid en enorm veel mensen die ondanks dat alleen maar met hunzelf bezig zijn. En die wereld is in sommige landen beperkt tot een paar m2. En dat geeft vreemde effecten.

Wijsheid ligt in stilte en afzondering kan rust geven

Ik zie dat we blijven hangen in hamstergedrag, dat we blijven hangen in negativiteit en op de 1 of andere manier lijkt het, op een paar minuten applaudisseren en wat gezamenlijk gezang en klokgelui wat over steden klinkt niet veel verder te komen dan zuchten, zeuren en vooral angst tonen.

En die angst is besmettelijk. Dat merk ik ook. Ik kan 101 keer tegen mijzelf zeggen dat het wel goed komt en dat ik de cijfers in een groter perspectief moet zetten en niet zomaar moet aannemen als een groeiend getal. Dat je het getal besmette mensen en overleden mensen af moet zetten tegen landsoppervlakte en totale bevolking en dat dan alle cijfers nog steeds royaal achter de komma zitten. Maar toch ben ik in mijn hoofd en emoties af en toe de weg kwijt.

En dat kost veel te veel energie, energie die ik beter kan gebruiken voor iets anders. Om te dromen, te plannen en vooruit te kijken bijvoorbeeld.

Ik wil mijn energie anders gebruiken en niet verspillen aan angst

Is een tijd van isolatie niet ook een tijd van zelfreflectie? Heel veel wijze mensen trekken zich in een periode van hun leven terug, in stilte om te reflecteren. Sommigen doen dat in een klooster, gedurende een sabbatical of ver van de bewoonde wereld in een hutje op de heide of in een grot. Ze doen dat om te leren en om geestelijk te groeien. En om een beter mens te worden door te luisteren naar hun innerlijke stem.

En hoewel het luchtruim stiller is, de straten stiller zijn, is ons leven voller en luidruchtiger dan ooit, door Facebook, het nieuws, Twitter, you name it, in ons geïsoleerd zijn staan we nog steeds midden in de ruis.

Iemand vroeg: waarom wordt jij steeds van Twitter gekickt? En ik antwoord: dat doe ik zelf, ik de-activeer mijn account, gewoon omdat ik geen greintje zelfdiscipline heb en toch kijk als ik de kans krijg en dan verdwijnt het pad wat ik in mijn hoofd bewandel weer en verdwaal ik in een jungle van overkill en stimuli.

Ik hoef in Mexico nog niet thuis te zitten, sterker nog, voor maandag staat zelfs een date gepland, wel op 1.5 meter afstand vertelde ik hem, maar dat komt me verdomde goed uit met al die hitsige Mexicanen hier. Kan hij mooi niet aan me zitten plukken. En hoewel ik dus nog niet thuis hoef te zitten, merk ik dat ik mijzelf toch isoleer. Ik trek me op bepaalde tijden terug van sociale media en soms zelfs van het buitenleven.

Met jezelf bezig zijn hoeft helemaal niet verkeerd te zijn

Ik zet alle nieuws uit en beperk mijzelf tot 1x per dag aan het einde van de dag, voor mijn avond begint even het nieuw door te browsen. Dat is ook het moment dat de staat Quintana Roo zijn nieuwste cijfers publiceert en die wil ik dan weten. Gisteren werd er bij verteld dat nu ook in Playa del Carmen de eerste besmetting is geconstateerd. Dat kon niet uitblijven natuurlijk met al dat toerisme. Cancun ligt al 6 besmettingen op ons voor.

Het tijdstip waarop ik de wereld binnenlaat geeft me dan nog tijd genoeg om in de avond mijn gedachten te verzetten, ik lees een boek, kijk een film, speel een spelletje of schrijf wat. Soms zit ik voor het open raam, luister naar muziek en doe helemaal niks. Tijd met mijzelf en tijd om naar het leven van alledag te kijken in de steeds stiller wordende straten.

En dan droom ik weer, van verre reizen, van nieuwe steden, van toekomstplannen. Dan gaat mijn geest open, en word ik weer even grenzeloos en ligt de wereld aan mijn voeten. Dan krijg ik energie en rust en mijn creativiteit keert terug. Dromen worden plannen en plannen worden artikelen of producten of staan in de week in een grof concept.

Je moet, juist in een tijd waarin angst en onzekerheid regeren, durven dromen

Ik mis dat bij veel mensen, ze zijn alleen nog maar op sociale media, posten, absorberen en re-tweeten alsof hun leven er vanaf hangt. En ik denk dan: wat zonde, blijf bij jezelf. Ik vond (als voorbeeld) je tweets zo leuk, daarom volgde ik je, waarom tweet je nu alleen nog maar rampspoed. Waar is dat leuke mens gebleven?
Of (ander voorbeeld) jouw grapjes op Facebook kleurden mijn soms best wel eenzame wereld. En nu post je alleen nog maar complottheorieën over het virus en de verspreiding er van. Waarom? Waarom ben je gestopt met de humor en overgestapt naar de wereld van de achterdochtigen?

En gisteren dacht ik opeens, zouden die mensen ooit nog terugkeren naar hun zelfde gedrag en instelling van voor deze epidemie? Of zijn ze nu voor goed verandert?

Durf te dromen! Durf te plannen, durf te leven, en durf je rust te zoeken om dicht bij jezelf te blijven.

Durf de stilte te zoeken en benut hem voor persoonlijke groei en ontwikkeling, zoals de goeroes en kluizenaars doen, durf te filosoferen over jezelf, je leven en je toekomst.

Durf te denken aan de dagen dat je je vrijheid weer terug krijgt, wat ga je dan doen? Terug naar 9-5 en dezelfde “sleur” als ‘hiervoor’? Of leer je van je kwetsbaarheid die je nu zo’n angst aanjaagt en ga je leven, je dromen realiseren, je neus achterna?

Hoe sta jij straks in het leven als deze pandemie achter de rug is?