Voor het eerst twijfel ik aan mijn Nomadisch bestaan
Ik zit foto’s op te ruimen en kom een bende nooit gebruikte video’s tegen van de eerste lockdown dagen. Ik huil en ben vreselijk emotioneel. Als ik er naar kijk moet ik weer huilen. De wanhoop. De frustratie spat van mijn laptopscherm af.
Gisteren schreef ik in mijn papieren dagboek: Misschien is Mexico wel een grote vergissing. En ik herlas die zin een paar keer en dacht: waar komt dat nu vandaan?
Ik schrijf altijd voor de vuist weg, intuïtief, want dan ontstaat er een proces, vol ideeën voor werk, en de dag, en een planning, en het werkt dus frustraties weg. Dat blijkt, want in dat ene zinnetje zit een wereld, een wereld die teruggaat tot februari 2019 toen ik hoopvol de Mexicaanse bodem opstapte in Cancun.
Mexico is een land van omkopen en schandalen, en de huidige president heeft er zijn handen vol aan om het op te ruimen.
En daar ging het mis, ik had nooit naar Cancun moeten reizen. De staat Quintana Roo heeft zijn procedures voor Resident Permits niet op orde. Ik verzande in een eindeloze statenloze periode, wachten en wachten, in de rij bij INM en thuis starend in het niets.
Onlangs is het hoofd van Immigratie hier in Playa del Carmen ontslagen en vervangen. De eindeloze omkopingsschandalen zorgden eindelijk voor een verandering en verschuiving. Maar nog steeds is er geen plastic om de ID-kaart te drukken waar ik nu, in de verlengingsronde ook alweer ruim 6 maanden op zit te wachten. Blijven mag ik, die beslissing is al genomen, maar nu tie fucking ID kaart nog. Nog 70 dagen min of meer, vertelde ze van de week. En bovenop alle privé shit kakte ik die dag helemaal in door dat bericht.
Ik niet kan niet echt reizen door COVID, want elke staat heeft zijn eigen regels. Ik wilde een weekje Merida, gewoon een ander behangetje, maar daar zijn de regels zo beperkt, en zit alles nog dicht dat je niet eens een hotel kunt boeken in de stad. En om 8 uur sluiten alle winkels en restaurants. Toeristische locaties zijn nog gesloten. En dat geldt ook voor andere staten.
Dus reizen is geen optie, dus loop ik elke dag door de blèrende zon een rondje beton in Playa del Carmen, waar nu de 20ste eindelijk op proef de stranden opengaan. YEAH!! Met sanitaire filters en 5 meter afstand houden en geen eten en drinken en het liefst met mondmasker.
Het is bijna 40 graden en dan mag je niet drinken op het strand? Welke idioot verzint die regels?
Mijn bedrijf kakt in, mijn relatie liep stuk op eindeloze Mexicaanse leugens en egoïsme, de mannen hier zijn echt een verhaal apart. En met het toenemende geweld, de eindeloos vervelende drugsverkopers in 5th Avenue die soms een moord-gebaar maken als je ze negeert, en als die sanitaire filters en wegafzettingen, is het hier helemaal niet meer leuk. Maar ik kan niet weg want…….die pas…….ik kan zelfs het land niet uit als ik zou willen, zonder vooraf aangevraagde schriftelijke toestemming.
Tuurlijk, ik kan weg, ik kan naar een andere staat verhuizen, maar dan kan ik daar niks. Want zonder die pas ben je aardig gehandicapt als je vooruit wilt, dingen wilt doen zoals een motor kopen en een rijbewijs en een verhuizing doorgeven dat lukt dan niet. En ik moet weer terug naar Playa om die pas op te halen, dat is een verplichting.
Al met al genoeg frustratie dus, en voor het eerst in mijn nomadisch bestaan verlang ik naar een basis met vriendinnen, struinen door Ikea, en een biertje drinken met bitterballen. Naar daten in Nederland of ergens in Europa waar vrouwen geen bezit zijn maar gerespecteerd worden, en waar ik misschien gewoon een baan kan vinden. Zodat mijn geldzorgen wegvallen.
Ik heb niet alleen een tof leven, ik heb een ander leven, maar dat leven kent ook zorgen
Ik bied tonnen info en producten aan, maar de af en toe klant die zich nog meldt heeft liever gratis, want ik heb zo’n geweldig leven, Nederlanders onder elkaar, he? Nee, dat kan dus niet, ik heb, ondanks mijn geweldige leven wat momenteel niet zo geweldig is, ook rekeningen te betalen en onkosten. En alle gratis info? Tja, die is gratis, dat is mijn werk, maar er is een DONATIE-KNOP. En zelden dat iemand wat geld overmaakt uit dank.
Misschien is dat het? Misschien zijn we als mensen niet meer dankbaar? Ik inclusief? En schrijf ik daarom in mijn dagboek dat Mexico wellicht een vergissing was? Ik ben straks 60 en twee jaar van mijn leven heeft dan in de wacht gestaan omdat ik op een id-kaart zit te wachten. Misschien moet ik daar niet naar kijken, maar uitkijken naar leuke dingen? Misschien kan ik over 2 weken wel naar Merida omdat het dan beter is? Misschien blijven de stranden open na 30 augustus? Misschien vind ik dan mijn goesting weer terug?
Ik begrijp dat dit gevoel een moment opname is die iets langer duurt dan normaal, dat begrijp jij toch ook hoop ik?
Ik ben moe en moedeloos, en verdrietig en gefrustreerd. Momenteel lijkt het niet mee te zitten, en ik heb veel te veel tijd om na te denken. Ik mis de snelheid van mijn leven als ik motor rijden de afleiding van het reizen en plannen.
En ik weet dat dat geen goede uitstraling is. Op Facebook merkte iemand het al op: kun je niet wat blijere dingen posten?
Tja, even een knop omzetten…….
Jeanette
Jeanette reist over de wereld sinds haar 17de, maar altijd met een huis om naar terug te keren. In 2015, op haar 54ste, liet ze ook dat huis achter. Je zou haar een nomade kunnen noemen want ze zwerft het liefst over de aarde op een motor met alle bezittingen achterop. Zo reisde ze bijvoorbeeld door de Filipijnen en nu dwars door Mexico. Ze is eigenaar van Leaving Holland en Floating Coconut websites. En ze geniet van haar werk als Emigratie Coach waarbij ze anderen helpt hun emigratie droom te verwezenlijken.
3 reacties
Jeanette
Hey, Zoewiezoe, welkom op mijn blog, ik hoop dat je nog eens terug komt om te lezen. Dank je wel voor je complimenten. IK ben allergisch voor Nomads die net doen alsof het allemaal rozengeur en maneschijn is. Ik stam nog uit het tijdperk dat authenticiteit en eerlijkheid voorop stonden. Dus mijn blog is altijd eerlijk met een tikje vrije interpretatie (voor de leesbaarheid) en heel veel persoonlijke ervaring.
Dank je wel.
Zoewiezoe
Voor mij de eerste kennismaking met je blog, dit, maar impressive. Misschien niet allemaal rozengeur en maneschijn maar dit soort eerlijkheid duurt het langst. Mooi geschreven!
Rob Alberts
Sterkte!
Bemoedigende groet,