Weg van deze gekke wereld, ik woon in een dorp in Mexico

Het was niet helemaal bewust dat ik hier terecht kwam in dit stoffige dorp aan rand van de woestijn van Baja California Sur. Ik ben vooral een strand-mens, dus de woestijn? Al dat stof? Die zandwegen, wat doe ik hier? 

In de Filipijnen woonde ik altijd met de zee in zicht, de eindeloze uitzichten, de prachtige zonsondergangen, de witte stranden, ik genoot zo van wonen aan de rand van een eiland. Het was precies hie ik het me voorstelde, wonen in de tropen. Palmbomen in mijn tuin, overal bloemen en schelpen zoeken in het vroege ochtendlicht.

En nu kijk ik naar buiten en zie ik cactussen, zand en 101 tinten grijs en bruin

De droom om ooit weer op het strand te wonen heb ik moeten loslaten, in Mexico is dat gewoon onbetaalbaar. Daarbij, ik heb het gedaan, tijd voor een nieuwe uitdaging!

Ik reed op de motor van Cancun naar La Paz

In Cancun, maar ook in Playa del Carmen woond eik ook niet op het strand, wel vlak bij. Maar toch nog best wel lastig bereikbaar met parkeren enzo. Dus toen ik vertrok uit Cancun om naar de andere kant van Mexico te reizen had ik geen idee hoe en waar ik zou eindigen. Eén ding wist ik wel, ik wilde rust, Mexico is een lawaaiig land, en ik wilde stilte.

Ik zocht een betaalbaar huis in La Paz, met parkeerplek, afgesloten terrein, op een rustige plek. Nou die combinatie maakte mijn zoektocht best lastig. Dan maar plaatjes kijken op Airbnb en toen zag ik dit huis, licht, vrolijk en het voldeed aan alles wat ik wilde, alleen dat huis lag niet in La Paz. Maar in een dorp op 15 minuten rijden ongeveer.

Hoe zou dat zijn? Wonen in een stoffig dorp waar Google niet eens met streetview is geweest?

Het is een stil dorp, je hoort honden blaffen als er iemand door de straten loopt die allemaal van zand zijn. Je ziet auto’s aankomen omdat je een stofwolk ziet, maar je hoort ze amper want autos die door eht zand rijden maken veel minder geluid als autos over asfalt of beton. Net zoals het in Nederland is als er sneeuw ligt ongeveer, alles klinkt gedempt.

Hanen kraaien en ik hoor heel af en toe mensen praten, maar verder is het hier stil. Geen bakker die om de 10 minuten langsfiets met zijn “Panadero con el Pan”- liedje en getoeter, geen gasmeneer met zijn vrolijke: je hebt mij nodig om taco’s te koken  deuntje. Alleen heel af en toe een boer die druiven verkoopt of meloenen.

En verder crickets, letterlijk.

Als ik de straat uitloop richting de hoofdweg zie ik de baai. Dus er is water in al deze droogte. En dus woon ik weer vlakbij het water terwijl ik ook op de rand van de woestijn woon, die ligt achter mij aan de andere kant van de hoofdstraat van het dorp.

De mensen zijn hier heel relaxt en super vriendelijk. Het is een echt dorp, iedereen maakt een praatje en de buitenwereld lijkt heel ver weg. Het lijkt wel alsof de tijd stil staat in dit dorp, terwijl de dagen voorbij vliegen.

Het klimaat is hier aangenaam

Overdag wordt het rond de 35C en in de nachten koelt het hard af naar 15C ongeveer. Maar binnen twee uur is het in de ochtend weer 24C en dan loopt het gestaag op. Het is een droge warmte en niet die klamme hitte van Cancun waar de hele dag je huid nat was door de hoge luchtvochtigheid.

Dit bevalt me beter, het huis is ook lekker koel overdag en warmer in de avonden als het afkoelt. Ik heb amper de airconditioning aan en gebruik eigenlijk alleen soms de fan tijden het heetste uur.

Volgens de weather channel regent het hier gemiddeld 7 dagen per jaar. Dus elke dag is er een strak blauwe lucht. Ik hou er van.

Het huis is precies goed

Dus, omgeving goed, klimaat goed, maar wat fijn is is dat ook het huis goed is. Het voelde vanaf dag 1 als thuiskomen en dat is voor mij erg belangrijk. Uiteraard zijn er ook minpunten, maar die zijn op te lossen. Beetje schuiven met de meubels, dat foeilijke zonnebleoemen schilderij van de muur, en omdat er geen legplanken in de kast zijn klap ik de strijkplank uit voor wat legruimte.

Het huis is goed, ik zit op een hoek, naast mij aan de ene kant is niks, aan de andere kant woont mijn zoon, dan een leeg apartement en dan een Canadees die ook motor rijdt.

Blokje motorgekken dus.

Maar we zijn allemaal erg op onszelf en dat is fijn.

Voor mij gaat het deze keer om balans, ik zoek balans, ik zoek zen

Elke keer als ik ergens neerstrijk is er wel een soort thema in mijn leven wat ik wil ervaren, zo wil ik soms vrijheid, en dan is een verre horizon wel fijn, of geborgenehid wat ik vond in het huis in Cancun. Deze keer zoek ik balans.

Mijn hoofd is moe, van alles, van de gekte in de wereld, van al het trieste wat er gebeurd, van de verwarring die ik lees, van de verhalen van mijn clienten in de chat en email. Maar mijn hoofd is ook moe van geluiden. In Playa del Carmen woonde ik op een super lawaaiige plek, in Cancun was het net heel veel beter, en de reis met al zijn indrukken en het constante geluid van hotelgasten, motorrijden, wind enzovoorts maakt ook dat mijn hoofd moe is.

En dus zoek ik deze keer balans. Ik wil een cocon, ver van de gekte van de wereld, stilte en rust om mijzelf te herpakken en weer energie op te doen. En ik wil wel eens ervaren hoe het is om in een echt Mexicaans dorp te wonen waar mannen nog paard rijden en cowboy hoeden dragen en met de hond en de lasso op pad gaan.

Tot nog toe bevalt het goed, Ik heb echt het gevoel dat ik thuisgekomen ben. Het fleurig ingerichte heel lichte doch koele huis, de rust, het fijne bed, de warme douche…….Ik overweeg serieus om langer te blijven dan de beoogde 6 maanden. Maar dat besluit ik binnenkort wel.