Wereldburgers en Corona, wat een verdriet

Ik had een klantgesprek gisteren, ik ben altijd blij op dagen dat ik dat heb. Het geeft me energie om met mensen te praten die hun leven willen veranderen. Na onze vastgestelde tijd nam het gesprek een persoonlijkere wending en hoorde ik zoveel verdriet. 

Ik heb nog veel contact met mensen in de Filipijnen en ook van hen hoor ik schrijnende verhalen die voortkomen uit de pandemie en de regelgeving. Mensen die op een gepensioneerdenvisum daar verblijven en investeringen hebben, die even naar het buitenland gingen, op vakantie of familiebezoek, en toen gingen de grenzen dicht.

Over het feit dat ze niets meer horen van die organisatie die hun visum en investeringen registreert en dat ze vrezen dat ze alles kwijt zijn. Hun huis, hun bedrijf, hun land. Vrienden van mij, een jong stel, opende een restaurant in de Filipijnen en bouwden hoopvol een resort, ze gingen open en trokken naar Italië om spullen in te kopen en konden niet meer terug.

Mensen die hun buitenlandse investering kwijt raken omdat ze “even” op vakantie gingen

Ik hoor van een motorrijder op YouTube, haar motor staat in Vietnam, zij zit in het buurland, al 2 jaar op slot, ze kan haar motor bijna zien staan, maar ze mag hem niet ophalen. Want de grens zit dicht.

Ik hoor van vrienden die in Vietnam waren, even terug gingen naar Cebu om een paspoort te verlengen en vast kwamen te zitten in de Filipijnen en nu daar maar weer een leven opbouwen, want het einde is nog lang niet in zicht, alle spullen in Vietnam beschouwen ze als verloren, want…..je betaald geen huur, dat doe je in dit soort landen vaak contant. En dan nog: dubbele kosten….nah!

Ik hoor van digitale nomaden die al 2 jaar vanuit dezelfde plek werken, hun visum wordt gemakshalve elke 6 maanden verlengd, omdat het niet anders kan. Ze kunnen niet eens naar huis. Ze kunnen niet verder reizen.

En andersom gebeurt ook, een vriend van mij zit in de Filipijnen, en heeft ook een huis in België, normaal doet hij 8 maanden Filipijnen en 4 maanden België, daar haalt hij dan bijvoorbeeld zijn medicijnen enzo. Inmiddels is hij al 2 jaar niet thuis in België geweest en zijn medicijnen zijn allang op en niet verkrijgbaar in de Filipijnen. Hij leeft op het randje en neemt enorme risico’s met zijn gezondheid. O ja, hij is ingeënt, maar er was geen keuze in vaccinatie en zijn vaccin is in Europa niet goedgekeurd.

En dan zijn er mensen die keihard zeggen: Eigen schuld!

En dan mijn klant, na ons gesprek over zijn kansen in Mexico nam het gesprek een wat persoonlijkere wending. Hij ging naar Nederland vanuit Australië. iets met familie, ik vroeg niet door, dat voelde onbeleefd en ongepast. Toen hij in Nederland was ging Australië op slot.  En hij kan alleen terug als hij zijn hoofd buigt voor alle regels, en dan gaat hij naar een land waar hij zich wellicht niet meer thuis voelt.

Ik ben alles kwijt, zei hij, terwijl hij wegkeek van de camera, alles, mijn vrienden, mijn huis, mijn leven daar, mijn sociale cirkel, mijn hele bestaan, alles. 

Da’s niet niks jongens en meisjes, bezoekers van dit blog. Dat is afschuwelijk ingrijpend.

En dan kunnen sommigen wel roepen: dan laat je je toch inenten, maar voor sommigen van ons is dat geen optie, en voor sommige landen is alleen inenten, net als in Nederland allang niet meer genoeg om je vrijheid terug te krijgen, want dan is er nog de QR code en zijn geldigheidsdatum, en de segregatie die in de samenleving is ontstaan.

De impact van COVID en deze pandemie en hoe overheden er mee om zijn gegaan grijpen veel dieper in onze maatschappij  en in onze levens dan we aan de oppervlakte kunnen vermoeden. (lees ook : Cave Syndroom, ik geloof dat ik dat wel herken)

En als er dan toch nog mensen zijn die durven zeggen: Eigen schuld……..heb niet het lef