zou iemand mij missen
Dagboek

Zal iemand in Nederland mij missen?

Om in het buitenland te reizen en te werken gedurende zo’n pandemie zoals nu in de wereld is met COVID-19 is wel heel raar. Aan de ene kant ben ik heel beperkt, en aan de andere kant ook weer niet. Wat ik me wel van de week opeens af vroeg is: Zou iemand mij missen in Nederland?

Als je gaat emigreren uit Nederland dan vestig je je meestal voor goed in een land van je keuze. Emigreren op de wijze zoals ik gedaan heb, dat gebeurd niet zo vaak, maar wel steeds vaker. Waarom settelen als de wereld aan je voeten ligt en je kantoor op die plak is waar jij besluite je laptop neer te zetten en het internet lekker snel is?

Toch is het een apart leven, je bouwt namelijk niets nieuws op.

In emigratie programma’s zien we de dappere Nederlanders die een nieuw start maken en ook een nieuw bestaan opbouwen, op een dag wandelen ze de plaatselijke bakker in, gaan ze naar de kroeg om de hoek en ontmoeten ze de buren. en dan begint het integreren.

Als digitale nomade doe je dat niet, dat stukje integreren sla je over. Je bent, om het zo maar te zeggen, altijd het nieuwe gezicht in de stad en je bent altijd degenen die weer vertrekt. Dus de dag dat de bakker je begint te herkennen, ben je vaak alweer bijna de stad uit.

Jeanette Slagt on leaving Holland

Je bent ook geen vakantie ganger, je past niet in een standaard hokje

Heel veel mensen vragen mij: wanneer ga je naar XX en dan noemen ze een toeristische trekpleister, en ik ga daar niet naar naar toe, misschien ooit wel eens, maar ik hoef niet zoals een toerist binnen 1 week alles aflopen en bezoeken. Ik heb de tijd. Ik kan zo heel anders met mijn tijd in een land omgaan.

En omdat ik zo anders met mijn tijd in een land kan omgaan word ik dus ook niet echt beperkt in mijn leven door het uitbreken van dit virus. Want of ik nu hier werk of in een ander land. Veel Nederlanders in Mexico wilden terug naar Nederland, ook diegene die hier al 2 of 3 jaar zitten. De Ambassade deed een oproep om terug te gaan, maar ik zou niet weten waar ik dan naar toe moet. Ik heb niets meer in Nederland.

a week out of the life of a digital nomad

Het was de sociale media die me aan het denken zette

Het is nu natuurlijk een rare tijd, d behalve wereld zit in lock-down en het luchtruim is nagenoeg leeg. Met een virus wat zoveel angst veroorzaakt en een wereld die reageert zoals hij reageert wankelt niet alleen de wereldeconomie, maar ook ons dagelijks bestaan. Ik zie op Twitter en Facebook heel veel bezorgde tweets over opa’s en oma’s en ouders enzo. En opeens vroeg ik me af: zou iemand me missen in Nederland? Is er iemand die zich afvraagt of ik veilig ben, nog leef, het overleef? Ik hoor in gedachte een paar vriendinnen brullen: Natuurlijk!!

Maar ik doel eigenlijk op familie. Ik keerde mijn familie bewust de rug toe, voor innerlijke rust. Ze kunnen niet op mijn sociale media kijken, wel op dit blog, maar ik betwijfel of ze weten dat het bestaat. Ze zijn niet zo betrokken. En dus beantwoord ik eigenlijk mijn eigen vraag al: ik denk het niet. Misschien in een kort moment van nostalgie of als voorbij vliegende gedachte, maar niet echt als ik: jeetje, hoe zou het zijn met…… en dan een zorgelijke gedachte.

Tarsier Bohol

Ik verwacht geen medelijden, alsjeblieft zeg, ik koos hier zelf voor

Ik probeer met dit blog absoluut geen medelijden op te wekken hoor, begrijp me goed. Ik geniet op en top van mijn leven, waar ik overigens zelf voor gekozen heb net als de breuk met mijn familie. Het is alleen dat bij mij ook wel eens zo’n gedachte door mijn hoofd vliegt, en vandaag ving ik hem in een tweet, en met dat ik het op twitter typte dacht ik: mooie blog-titel, eens kijken waar dat toe leidt als ik daar intuïtief over schrijf. Ik vind dat soms prettig, een onderwerp kiezen en dan schrijven, puur uit emotie, intuïtief dus. Dat start vaak een creatieve flow. Maar goed, daar ging dit blog niet over, dat ging over missen. Of iemand in Nederland mij mist? Ach, boeiend, Het was een gedachte, hij kwam en hij ging.

 

Jeanette reist over de wereld sinds haar 17de, maar altijd met een huis om naar terug te keren. In 2015, op haar 54ste, liet ze ook dat huis achter. Je zou haar een nomade kunnen noemen want ze zwerft het liefst over de aarde op een motor met alle bezittingen achterop. Zo reisde ze bijvoorbeeld door de Filipijnen en nu dwars door Mexico. Ze is eigenaar van Leaving Holland en Floating Coconut websites. En ze geniet van haar werk als Emigratie Coach waarbij ze anderen helpt hun emigratie droom te verwezenlijken.

4 reacties

  • Jeanette

    Dank je wel voor je lieve woorden Marlies. Jij zat ook wel op een heel mooi plekje daar in Mexico. Ik denk dat het in een toeristen gebied als hier toch anders voelt. De sfeer verandert hier en wort grimmiger. Nu al. En we zijn er nog lang niet. En idd, ik kies mijn vrienden, en dat zijn leuke betrokken mensen zoals jij, daarom weet ik dat zij mij wel zullen missen en zich af zullen vragen of ik ok ben.

  • Marlies

    Ik volg je nog niet zo heel lang, en vind het knap dat je zo’n wereldburger bent, en je kennelijk overal wel thuis voelt. Home is where the heart is.
    Voor mij best moeilijk nu, de helft van mijn hart in nederland, de andere helft in mexico, waar ik eigenlijk veel meer op mijn plek ben. Spijt dat we voor een schijnzekerheid in deze pandemie zijn teruggegaan.
    Geen plek is nu zeker, dus de plek waar je nu zit is even goed als waar dan ook.
    En het is belangrijker dat “iemand” je mist, dan dat dat perse mensen in nederland zijn. Je leeft in het nu, met mensen die nu belangrijk voor je zijn. We zijn allemaal “ships that pass in the night”
    Je familie kan je niet kiezen, je vrienden wel, een mooie dooddoener maar oh zo waar..

  • Maurice

    Kan niet voor anderen spreken, maar ik volg je avonturen al vrij vanaf het begin toen je nog je plek zocht in de Filippijnen. En ondanks dat ik je nooit in het echt heb ontmoet, bouw je toch een soort van band op. Jij met je volgers en de volgers met jou.
    Dat gezegd hebbende verschijn je zo en dan in mijn gedachte. Zeker wanneer ik weet dat er iets gaande is dat ook jou zal raken en ik zie geen foto’s of posts voorbij komen, dan ontstaat er gek genoeg toch een soort gemis.
    Dus om antwoord te geven op jouw vraag : er wordt aan je gedacht :-).