JC from Holland, emigreren, Filipijnen, Lady Rider, Philippines
Dagboek

Zal ik me ooit ergens thuis voelen?

Ik schreef een blog voor deze website over een thuisgevoel maken in je nieuwe woonland. En ik vroeg me af waarom ik me soms nergens thuisvoel. Waar ik mijn laptop ook neerzet, na een tijdje gaat het toch weer kriebelen. En ik vond het tijd om dat gevoel eens onder de loep te nemen.

Ik heb wat moeite met het omschrijven van wat er nu speelt in mijn hoofd. Want ik voel me vreselijkt huis in elke hotelkamer die ik binnenloop, in elk huis wat ik huur.Want ik ken mijzelf heel goed, en ik weet wat ik nodig heb om dat ’thuisgevoel’ te maken voor mijzelf.

Maar de landen waar ik doorreis voelen eigenlijk nooit als een thuisbasis, het lijken altijd tussenstations. En dat gevoel ga ik in dit blog proberen te analyseren. Ik doe dat intuitief. Hoewel ik wel wat onderzoek heb gedaan over het gevoel van “thuis voelen” en wat dat nu precies is, laat ik verder mijn hoofd en hart (en mijn vingers) de vrije loop in deze zelfreflectie.

Sunset Siquijor, Bohol Sea

Je staat pas stil bij “thuis voelen”, als je het mist

Want het bijzondere aan een begrip als ‘thuis’ en ‘je thuis voelen’ is dat je er eigenlijk pas bij stilstaat als je het mist. En ik mis het niet echt, want ik voel me thuis op de plek waar ik woon, alleen niet in het land waar ik ben.

Er is dus niet iets heel wezenlijks verdwenen, ik kan mijzelf aardig voor de gek houden en het negeren. Het steekt de kop op op het moment dat ik de voordeur uitstap en die vreemde wereld vol mensen op weg naar ergens binnenstap.

Ik besef dat je ergens thuis kunnen voelen te maken heeft met wie je bent en met de kwaliteit van je bestaan. Daar praat ik ook wel eens met klanten over, die dan bang zijn dat ze zich ergens niet thuis zullen voelen. En zoals met alle emoties is het thuisgevoel heel makkelijk kwijt te raken. Zo raakte ik het kwijt in mijn imperfecte perfecte huis in de Filipijnen toen mijn buren een karaoke bar begonnen. Ik kon leven met het watertekort, de uitvallende stroom en het ontbreken van een telefoonsignaal, maar de karaoke bar was de druppel die mijn thuisgevoel in 1x wegvaagde.

Dan kun je nog zoveel gezellige hoekjes in je huis hebben en nog zulke mooie uitzichten (ik keek uit over de Bohol Sea) maar als je constant in de herrie van bass boosters en dronken gelal van een karaoke bar zit, is dat voor mij opeens niets meer waard en niet genoeg voor een comfortzone.

Voor veel mensen is dat dan een moment om in paniek te raken, ik raak alleen ernstig geërgerd en pak de koe bij de horens, zie het een weekje aan zeg mijn huur op en ga op zoek naar een betere plek.

road safety, personal safety, riding a motorcycle in the philippines

Beheersbaarheid van mijn leefomgeving speelt voor mij een grote rol

Veiligheid, vertrouwdheid, voorspelbaarheid en beheersbaarheid zijn voor veel mensen een factor in het thuisgevoel. Voor mij zijn die niet allemaal belangrijk, maar beheersbaarheid van mijn leefomgeving wel. Ik zoek vooral rust. En als ik dat niet heb voel ik me al snel niet meer thuis.

Als mijn huidige dorp elk weekend dikke feesten geeft met luidruchtige straatraces en bendes muziek, dan overweeg ik al snel om te verhuizen.

En dat zal voor jou wellicht klinken als zeuren, maar wat voor de 1 veilig is en vertrouwd, of acceptabel, is voor de ander bedreigend. Je komt dan toch weer uit bij zelfkennis, en ik ken mijzelf. Hoewel ik ook besef en weet dat beheersbaarheid een illusie is.

Toch denk ik dat ik juist vanwege die illusionaire beheersbaarheid ben gaan motorrijden. Bijzonder wel eigenlijk…….maar dat is een ander verhaal.

life changes, steps, training, how to, moving on, forward, personal growth, development, women, change

Je bent een vreemde eend in de bijt

Ik las in een artikel dat veel Oost-Duitsers tien jaar na de val van de Muur terugverlangden naar het oude communistische systeem. Zodra de eerste euforie voorbij was en de consequenties van de vrijheid en het kapitalisme duidelijk werden, voelden veel Oost-Duitsers zich vreemden in hun eigen land.

En ik identificeer me daar een beetje mee, als de euforie van een verhuizing naar een ander land wegvalt, ben ik een vreemde in dat land, ik dat land waar ik op dat moment wilde wonen. Want een “eigen land” heb ik niet echt meer.

Ooit schreef ik een blog genaamd ” All that is me is gone”, op de drempel van mijn emigratie besefte ik me dat ik alle kennis van politiek, regelgeving, sociale en economische structuren van Nederland kon gaan vergeten, al mijn vakkennis, al mijn vertrouwde vastigheid van het dagelijks leven in Nederland, wat ongemerkt zo ingebed zit, ook als wringt het soms, kon ik niet meenemen mijn nieuwe toekomst in, want geen land is hetzelfde en ik zou er alleen maar last van hebben als ik op z’n Nederland bleef denken in andere culturen.

Daar waar voorheen alles van de wieg tot het graf geregeld was, viel ik in een gat van onvoorspelbaarheid, grilligheid en onbegrijpelijke bureaucratie van de landen waar ik doorreisde. Ook nu in Mexico weer, worstel ik met de inefficiëntie van de vaak onbegrijpelijke volgorde van dingen moeten regelen. De lange rijen en de sleur papierwerk. Maar ook de sociale structuren van dit land vol introverte familiegerichte mensen. De lege beloftes die bij die cultuur horen.

Digital nomade, eenzaamheid, allen reizen

Relaties met anderen dragen bij aan het thuisgevoel, maar dat geldt niet voor mij

Hoewel de uitkomst van elk onderzoek naar welzijnsgevoelens laat zien dat relaties met anderen de belangrijkste geluksfactor is, ben ik helemaal geen sociaal dier wat haar geluk haalt uit relaties met anderen. Ik heb een prima relatie met mijzelf en daar heb ik de meeste dagen genoeg aan.

Onderzoek laat ook zien dat het voor veel mensen fout gaat als ze om wat voor reden geen social netwerk meer kunnen opbouwen, door bijvoorbeeld de beperkingen vanwege ziekte of geldgebrek. Dan vereenzamen mensen vinden onderzoekers. En ik geloof prima dat dat voor het gros van de Nederlanders of wereldbewoners geldt, maar niet voor iedereen, en zeker niet voor mij.

Ik ben ook niet zoals de vele vluchtelingen die ondanks dat ze een nieuw thuis hebben gekregen zich niet thuisvoelen omdat ze eenzaam zijn, familiestructuren missen en niet inburgeren. Iets wat ik heel veel in mijn werk in Nederland zag. En ik weet uit ervaring dat ik niet voeg in zo’n hechte familie structuur waar iedereen de hele dag bij elkaar in en uitloopt en men alles samen wil doen en samen regelt.

afspreken in Mexico met Jeanette Slagt

Misschien moet ik me meer mengen in de politiek en projecten?

Voor mij is me ergens thuisvoelen ook niet gekoppeld aan mogen meepraten over politiek, over politici, over van alles wat mogen vinden in het land waar ik ben. Of wel? Of schort het juist daaraan, dat ik dat juist niet doe, dat vermijd, omdat vaak een visum niet toestaat dat je je politiek uit?

Ik was in Nederland, vooral de laatste jaren een politiek dier, ik werkte zelfs in de politiek bij Provinciale Staten, ik heb heel wat bijgedragen in de ontwikkeling in steden en beleid. En nu? Nu klets ik met mensen die willen emigreren (met alle respect hoor!) en schrijf ik boeken en artikelen over emigratie. Best een heel eenzijdig onderwerp en heel introvert. Ik hoef niets te vinden over mijn woonland. En toch vind ik er iets van en dat uit ik dan niet.

Zit hem daar het gevoel van niet ’thuis voelen”?

Samar leyte photos travel experience

Ben ik wel gelijkwaardig aan de mensen die rondom mij wonen?

Ik ben niet gelijkwaardig aan de inwoners van de landen waar ik doorreis of woon. Ik ben volgens hen rijker en bevoorrechter, en volgens mijzelf helemaal niet zo rijk en zeul mijn eigen mentale bagage mee. En ik kan nog zo mijn best doen om dat economische vooroordeel weg te kletsen, in hun ogen blijf ik een buitenlander, een rijke buitenlander. En vaak begrijpen ze niet waarom ik Nederland waar de straten van goud zijn heb verlaten.

Ik mag vaak vanwege mijn status in een land me niet politiek uitlaten, niet mengen in politieke aangelegenheden. Terwijl ik dat soms best zou willen, omdat ik nu eenmaal verstand heb van projectplanningen, van participatie en van geldstromen, van armoedebeleid, van efficiëntie in kantoren en van openbaarheid bestuur. Onderwerpen vaak in “dit soort landen” (en met die term zet ik mijzelf al buitenspel denk ik…….) zo ondergeschoven of vaak corrupt zijn.

Mijn reflectie eindigt in het woord gelijkwaardigheid

Het zet me tot nadenken dat mijn geschrijf eindigt in ‘gelijkwaardigheid’ en dat dat blijkbaar een factor is die maakt dat je je ergens thuis kunt voelen. Maar is dat zo? Er zijn genoeg dagen dat ik geniet van mijn a-politieke bubbel. En dat ik blij ben dat ik niets meer ‘hoef’ en lekker relaxt leef.

Is het gevoel van me niet thuisvoelen iets wat ik zelf creëer of mijn omstanders creëren door mij in het hokje van rijke buitenlander te duwen en me daardoor geen kans te geven? En me alleen maar als een kans zien……?

Ik moet hier nog even over nadenken!

Kingsday netherlands 2015

En dan is er het gevalletje herkomst

Ik heb helemaal geen bijzonder binding met Nederland, met familie. Kan ik me zonder herkomst voelen? Kan ik zomaar ergens neerdwarrelen en dan aarden? Of moet ik toch die herkomst vasthouden en erkennen en dat gebruiken als potgrond zeg maar? Ik heb altijd geloofd dat je je herkomst niet moet verloochen, maar wel moet integreren in je nieuwe land. En daar moet je balans in zoeken. Maar als je je niet thuisvoelt, is integreren wel het laatste waar je aan denkt en zin in hebt.

Zelf heb ik nooit getaald naar de Nationale Pannenkoekendag, de Buurtbarbeque en Oranje boven. Ik verliet Nederland en familie en vrienden zonder tranen op mijn 17de voor mijn eerste grote wereldreis. En daarna nog een keer en nog een keer tot ik voorgoed vertrok. Toch mis ik bitterballen en Hollandse kaas, maar dat is meer een kwestie van smaak denk ik. Ik denk dat als ik hier bitterballen zou kunnen eten ik me niet opeens meer thuis zou voelen.

Typical Dutch

Conclusie

Ik ben het gereflecteerd zat, ik kom er toch niet uit. Ik ben uniek, anders, daarom gedij ik best goed in dit leventje van dwarrelend herkomstloos blaadje zonder goede potgrond om te aarden.

Ik denk dat ik tot een groep migranten behoor die nog geen heimat, geen thuis hebben gevonden. Ik zoek iets utopisch, iets wat ik nog niet gevonden heb, maar waarvan ik wel weet hoe dat eruit ziet. En zolang ik dat niet gevonden heb, zal ik me alleen thuis voelen in de kamer waar ik woon, in het huis wat ik huur, maar niet in het land waar ik verblijf.

Jeanette reist over de wereld sinds haar 17de, maar altijd met een huis om naar terug te keren. In 2015, op haar 54ste, liet ze ook dat huis achter. Je zou haar een nomade kunnen noemen want ze zwerft het liefst over de aarde op een motor met alle bezittingen achterop. Zo reisde ze bijvoorbeeld door de Filipijnen en nu dwars door Mexico. Ze is eigenaar van Leaving Holland en Floating Coconut websites. En ze geniet van haar werk als Emigratie Coach waarbij ze anderen helpt hun emigratie droom te verwezenlijken.