Isla Aguada, Campeche

Niet de meest voor de hand liggende plek om te stoppen tijdens een rit, de meeste mensen rijden door naar Cuidad del Carmen. Maar wij stopten er, gewoon omdat het een grappig en ongewoon dorp is. De toegangspoort tot de grote bruggen die het eiland Isla del Carmen verbind met het vasteland.

Als we Campeche met zijn kleurrijke straten verlaten hebben we geen heel lange rit voor de boeg. We weg loopt voornamelijk langs de kust. En zal ons hier en daar een prachtig uitzicht geven op de Golf van Mexico en de booreilanden die daar liggen. Cuidad del Carmen is de offshore stad van Mexico. Om in Cuidad del Carmen te komen moet je 2 grote tolbruggen over. Je kunt ook over land rijden, maar dat is heel ver omrijden en de weg is niet goed, is ons vertelt. Dus we stappen af van het oorspronkelijke plan om geen tolwegen te doen en pakken de toegang tot de grote brug.

Ook wel spannend om zo’n grote brug over te rijden. het doet me denken aan de San Juanico brug in de Filipijnen die Samar en Leyte met elkaar verbind. Dat was ook zo imposant. (bekijk de video De Langste brug in de Filipijnen)

De rit is rustig, er is veel vrachtverkeer, maar dat mag de pret niet drukken. In Mexico is het verkeer toch net even georganiseerder dan in de Filipijnen en 2 rijbanen zijn 2 rijbanen, hoewel er verder geen respect is voor doorgetrokken strepen of snelheidsbeperkingen tenzij er politie in de buurt is.

Onderweg stoppen we voor lunch bij een restaurant langs de weg. We komen geen andere motorrijders meer tegen, zoals in Yucatan, waar we regelmatig andere motorrijders zagen, maar hier niet.

Als je het leuk vindt, kun je de GPX file van deze rit hier downloaden

Isla Aguada is een dorp, er zijn wat hotels, restaurants en lange verlaten stranden

Veel van de horeca is gesloten, en zo ook de hotels, en het dorp is eigenlijk niet veel meer dan de toegang tot de tolweg. Ons hotel staat vlak voor die tolweg waarvan een aantal rijbanen opnieuw geasfalteerd worden. De chaos is compleet. Samen met het oponthoud van de tolpoorten zijn er dagelijks files. Ook op de brug zien we regelmatig lange files auto’s staan. Verkeersregelaars zorgen ervoor dat niemand voordringt. En in de ochtend als we op zoek gaan naar ontbijt is de file eindeloos. Vroeg op pad dus op onze vertrekdag.

We verblijven 2 nachten in een kleine op zichzelf staande hotelblokje. het lijkt voor geen meter op wat we zagen op de website, het is armoedig en primitief, de kamer stinkt naar rook, en het bed is keihard. Maar de douche is fijn, en we hebben geen hotelgangen met lawaaiige gasten zoals in Campeche.

Paspoort inleveren? Ik dacht het niet!

De baliemedewerker wil onze paspoorten, maar die willen wij niet afgeven. Het inchecken stokt. Want hoe moet ze nu verder. Iedere klant geeft zonder morren zijn ID af. Nu, wij niet. Maak maar een kopie? Ze belt met de eigenaar. Er wordt uitgelegd dat dat is om te voorkomen dat we zonder afrekenen wegrijden. Maar we hebben al betaald? Ja en dat er spullen gestolen worden. We zitten op een motor, we kunnen geen TV achterop meenemen is ons argument terwijl we onze paspoorten weigeren af te geven. In de armoedige kamer vraag ik me af wat ik zou willen stelen.

Een beetje vreemde hotel setting, ons hotel heeft overal in het dorp een paar gebouwen met hotelkamers. Wij hebben 4 kamers op een groot (parkeer)veld, met een eigen toegangspoort. Dus bij de balie van het hoofdgebouw wat langs de grote weg staat, wordt er vaag een richting aangeduid waar we naar toe moeten, bij het hek van ons gebouw staat een man te wuiven en te wenken.

Terwijl de was aan de provisorische waslijn wappert verkennen wij het dorp

We spannen een waslijntje tussen de twee motoren om de was te doen. In Campeche regende het best veel en de was wilde niet drogen. Omdat we niet veel kleding bij ons hebben is het wel van belang dat we regelmatig de was doen zodat we verschoning hebben.

We lopen over lange lege stranden, vinden een leuk restaurant, een plek om te zwemmen bij een RV-park en hebben een relaxte dag aan het water terwijl in de verte die enorme brug op ons ligt te wachten.

We wandelen over straten van zand, kopen ijs bij een lokale ijswinkel, praten wat met de bewoners die allemaal lijken te leven van de bedrijvigheid rondom de tolweg en de brug.

Ik eet heerlijke garnalencocktails, gebakken verse vis en ceviche. In Mexico is ontbijt, lunch en diner. Het voordeel van een reizend leven is dat we veel buiten de deur eten. Zelf koken kan alleen als we een Airbnb huren of in een hostel slapen. Aangezien we niet zulke hostel mensen zijn, is het dus meestal een hotel met eten in restaurants.

Het internet is slecht dus werken lukt niet

Het internet is vreselijk slecht, zeker als alle 4 de kamers vol zitten met gasten. En werken lukt niet echt. Gelukkig weten we dat de volgende stop in een grote stad is, op het brakke internet zoeken we het volgende hotel en bereiden we het volgende deel van de route voor.

Hopelijk kunnen we in Hermosillo wel werken, je raakt er aan gewend dat je werk soms on hold gaat omdat het internet tegenwerkt. En je zorgt er eigenlijk altijd wel voor dat je helemaal bij bent met alle updates, klusjes en zaken die veel internet vragen. Email lukt meestal wel, en kan ook vanaf de telefoon gedaan worden. Dus dt gaat meestal wel door.

FotoTijd

Ik heb niet zo heel veel foto’s van dit dorp genomen, het was niet echt fotogeniek. Maar ik heb de beste hieronder voor je klaargezet. Als je op de foto klikt vergroot hij en kun je hem beter bekijken.