Goede voornemens en verkeerde redenen

Goede voornemens, elk jaar komen ze terug. En sommige mensen geloven er heilig in dat juist de jaarwisseling een goed moment is om veranderingen aan te brengen in hun leven. Vanwege hun gezondheid, omdat ze een andere levensstijl willen waarbinnen ze zich meer relaxt voelen, of omdat ze op een andere manier in de maatschappij willen staan en aan het leven willen deelnemen.

Er zijn veel goede voornemens

• afvallen en gezonder eten
• meer tijd met geliefden en vrienden doorbrengen
• meer tijd voor jezelf
• stoppen met roken en/of drinken
• meer sparen of beter budgetteren
• mee gaan doen aan een loterij voor die ene grote kans
• minder geld uitgeven aan luxe of juist meer luxueuzer gaan leven en genieten van het leven
• bewustere keuzes maken en in het moment leven

Wat je ook kiest, het gaat altijd om zelfverbetering. Helaas zakken veel goede voornemens al snel weer in. Omdat je zelf te weinig motivatie hebt om het vol te houden, of omdat het leven het bijna onmogelijk maakt bijvoorbeeld. Het internet staat vol met tips hoe je je goede voornemens wel kunt volhouden. Dat geeft wel aan dat het moeilijk is om door te zetten.

Helaas leggen al die website de oorzaak van het niet doorzetten bij jou, en dan voel je je ook nog falen bovenop het feit dat het je niet lukt je leven een positieve draai te geven.

Als Emigratie Coach kom ik regelmatig in contact met mensen die hun leven een goede draai willen geven en die een nieuwe start willen maken. Ook dat valt onder de goede voornemens. En veel mensen pakken gelukkig door en maken die nieuwe start ook werkelijk.
Toch vroeg ik me af, ligt die oorzaak van het niet doorpakken, het niet volhouden nu echt altijd bij jezelf?
Kan het niet ook zo zijn dat de maatschappij van vandaag het steeds moeilijker maakt om goede voornemens vol te houden?

De commercie is ingesprongen op die goede voornemens en de druk is verhoogd, er zijn hashtags, doorzet-groepen, en dus die websites vol tips hoe je het dit jaar wel gaat redden. Dat kan ook contraproductief werken.

Want dat geeft een enorme druk, bovenop het stressige leven wat je wellicht al hebt. Of bovenop die negatieve gedachtes die je hebt over jezelf en je doorzettingsvermogen bijvoorbeeld. Je doet het wellicht in februari of maart wel af met een luchthartig schouder ophalen, maar is het wel zo luchthartig? Want je hebt wel een baal-moment. En je leven sukkelt daarna weer gewoon door in vertrouwde patronen. Tot het volgende nieuwjaar en dan maak je weer nieuwe goede voornemens. Die je dit jaar WEL gaat volhouden zo beloof je jezelf.

Wat als je nu wel wilt budgetteren en beter op je geld letten, maar de stijgende kosten maken het gewoon onmogelijk om maandelijks of jaarlijks een sluitend inkomsten en uitgaven plaatje te maken? Wat als je nu wilt gaan sporten, maar fietsen zonder eindbestemming in een sportschool is helemaal niet jouw ding en je hebt een bloedhekel aan dat sfeertje in die sportschool tussen al die getrainde lijven?

Je leest dan op die websites vol tips dat je geen excuses moet verzinnen en door moet zetten.

Maar ik persoonlijk denk: wat als het antwoord voor het niet halen van jouw goede voornemens nu eens niet binnen je huidige leven ligt? Wat als al die goede voornemens juist de excuses zijn voor een verlangen naar wat veel dieper ligt: Een heel ander leven, een heel andere toekomst voor jezelf. En misschien is dat alleen maar haalbaar in een land wat niet Nederland heet? Of binnen een Westerse Maatschappij?

Wat als die gezonde levensstijl gewoon bij het dagelijks leven hoort bij een leven in Italië bijvoorbeeld, of op het platteland van Spanje? Of op de eilanden van de Filipijnen of het strand van Thailand?

Wat als je dit jaar, voor je aan je goede voornemens begint nadenkt over de diepere oorzaak van jouw verlangen naar minder stress, een gezonder leven, fitter zijn of een betere verhouding tussen uitgaven en inkomsten? Of meer vrije tijd voor je gezin?

Is het echt zo dat je je leven wilt veranderen door nu wel gezond te eten? Of ligt er een verborgen onuitgesproken verlangen ten grondslag die vele verder gaat dan een gezonde levensstijl of een gezond bestedingsvermogen? Is het niet gewoon tijd om op een andere manier te kijken naar je levensverbetering en letterlijk en figuurlijk voor jezelf en wellicht je kinderen, de ruimte te zoeken van nieuwe mogelijkheden, of de letterlijke ruimte van een prachtig landschap waar je heerlijk kunt wandelen en door gezellige stadjes kunt struinen of zelfs elke dat op het strand kunt zijn om schelpen te zoeken? Of hou je het leiver “lekker veilig:” 2 maandjes bij een sportschool-abonnement?

Ik deel een klein voorbeeld uit mijn persoonlijke ervaring.

Ik was in Nederland vaak ziek, ik heb sowieso fibromyalgie, dus eigenlijk elke dag wel pijn, niet zo erg dat het me lam legde, ik functioneerde prima, maar zelden zonder pijnstillers of pijn. Ik was in de wintermaanden redelijk depressief, ik zat best vaak bij de huisarts met vage klachten. Ik had veel stress, vooral over het betalen van rekeningen en de stijgende kosten. Maar ook over indirecte zaken als baanbehoud op latere leeftijd bijvoorbeeld en hoe kritisch de maatschappij was t.a.v. opleiding/werk/ervaring en leeftijd.

Toen ik in 2015 emigreerde begon ik helemaal overnieuw, het was geen makkelijke tijd. Met mijn voeten in het witte zand van een eiland in de Filipijnen bouwde ik een nieuw bestaan en ook een nieuwe inkomstenbron op. Maar het grote verschil met Nederland was dat ik nu zelf mijn werkuren bepaalde, en dat mijn uurtarief een stuk lager en daarmee concurrerender kon zijn met Nederlandse ZZP’ers. Ik genoot van mijn nieuwe vrijheid, van het land, het leven en ik vertrok op 30 september 2015 en ik heb dat jaar voor het eerst niet aan goede voornemens gedacht. Mijn leven was 1 groot goed voornemen.

Ik ben sindsdien ook zelden bij de dokter geweest, het klimaat was een weldaad voor mijn fibromyalgische pijn, die verdween bijna helemaal, ik kon zelfs motor gaan rijden, ik had weinig stress en kon mijn leven zo indelen dat ik die stress die bij mijn nieuwe levensstijl hoorde prima kon hanteren en mijn uitgaven daalden drastisch. Ik leef al 10 jaar van een gemiddeld jaarinkomen van 9500 Euro.

Het mooie is dat dit niet alleen mijn ervaring is, maar dat ik dit ook hoor in de verhalen van de doorzetters, de cliënten die emigreerden. Geen dooddoeners als: Dit had ik jaren eerder moeten doen!”, maar concreet aantoonbare verbeteringen. Een hechter gezinsleven, meer vrijheid een betere budgetbeheersing, een gezondere levensstijl omdat dat laatste veel eenvoudiger is als je uit de gepamperde verzorgingsstaat stapt van kant en klare broodjes, meeneem koffie, fabrieksbrood, en pakjes wereldmaaltijden. En nog veel meer van dat soort positieve opmerkingen, en dus geen behoefte meer aan “goede voornemens”.

Je hoeft niet eens naar de sportschool, omdat je leven zo anders is en jij in dat leven zo anders om gaat met eten, met vrije tijdsbesteding en met activiteiten dat je je de kosten van dat abonnement kunt besparen.

Dus daarom denk ik dat die goede voornemens wellicht wel gedoemd zijn om te mislukken in Nederland omdat je ze om de verkeerde redenen voorneemt of op de verkeerde plek wilt uitvoeren, misschien zijn al die mislukte goede voornemens wel een ernstig gevalletje van wanhopig tegen de stroom inzwemmen.

Ik ken maar weinig emigranten die nog aan goede voornemens doen, eigenlijk geen één. Hun beste goede voornemen was un leven radicaal om te gooien en ten goede te keren, en dat was tevens hun laatste goede voornemen!