Merida in Yucatan

Als je bijna een jaar naar een motortocht hebt toegewerkt, dan is de vertrekdag een heel bijzonder gevoel. Onwerkelijk, spannend, emotioneel, blij, er gaat van alles door je heen. Je hebt de huur opgezegd, al je bezittingen zitten op de motor, en daar ga je dan……..

Ik ben op weg naar La Paz, in Baja California Sur, en ik weet dat ik minstens 4000KM voor de boeg heb.

In Cancun zwaait de huisbaas van de Airbnb die 6 maanden lang ons thuis is geweest ons uit, hij vind het reuze spannend wat we gaan doen maar heeft ook gemengde gevoelens. Het is gevaarlijk, vertelde hij ons meerdere keren. Toch gaan we.

Ik rij niet alleen, ik rij samen met mijn volwassen zoon. En dat is een veilig gevoel. Voor het eerst op een motorreis kunnen we praten via de Sena, en dat is een fijn gevoel.

We rijden de straat uit, de grote weg op de stad uit, en daarna de kleine weg richting Merida. Via Leona Vicario, richting Sitilpech waar de lunch staat gepland in een oude hacienda. De weg is niet onbekend, we hebben heel veel proefritten gemaakt en we hebben vooral het eerste stuk eerder gereden.

Proefritten maakten we om de motor te leren kennen, het verkeer, om in te kunnen schatten hoeveel KM we maximaal op een dag konden rijden, maar ook op een volle tank benzine. Er zullen trajecten zijn waar geen benzinepompen zijn, dus het is fijn om te weten hoe je het maximale uit een volle tank haalt. Dat soort dingen.

Merida, aan de andere kant van het Yucatan schiereiland, is onze eerste overnachting. De route hebben we wel “From Pueblo to Pueblo” genoemd. (van dorp naar dorp) maar dat refereert meer naar het feit dat we geen snelweg doen, alleen maar kleinere wegen, dwars door de dorpen dus. We slapen in relatief grote steden die we als ankerpunten in de route hebben ingepland. Omdat je daar reparaties kunt doen, altijd wel kunt tanken en zeker weten hotels kunt vinden. En nog meer van dat soort voorzieningen waar je soms op terug wilt vallen.

Na de lunch rijden we via Izamal, het gele dorp, een groot klooster met een oude Spaanse kerk overheerst het centrum van het dorp. Het is er druk, en heel toeristisch. Er staat op de rand van het centrum een Maya ruïne. Maar we blijven er niet lang, er pakken regenwolken samen.

Vlak voor Merida barst de bui los. Onweer flitst aan alle kanten door de wolken en richting de aarde, je kunt het ruiken. Onder mijn motorjas voel ik de haartjes op mijn armen reageren op de statische elektriciteit. De lucht is zwart. We schuilen vlak na Hoctún onder een viaduct. De straat is verandert in een rivier.

Als het een beetje droger wordt en de ergste onweer voorbij is rijden we verder, het spettert nog flink en al rijdend worden we alsnog zeiknat. Bij een politiecontrolepost schuilen we weer, weer onder een viaduct. De politieagent die verlegen zit om een praatje maant ons langzaam te rijden, en vertelt dat in Merida de straten in het centrum ondergelopen zijn.

Wij denken op dat moment alleen maar in termen als “Koud, nat, moe, en worstjes van het Duitse Bierhaus”. Want daar hebben we het avondeten gepland, comfortfood van Europese kwaliteit.

We doen dagtochten

Wij zijn mensen die langzaam reizen, we zijn in sommige steden soms wel meer dan een week. Maar dat betekent niet dat we niets doen in zo’n week, in de steden is een boel te zien, maar ook in de omgeving. We rijden dagtochten, bijvoorbeeld rondom Merida rijden we naar Progresso, Celestun, naar de piramides en een verlaten tequila Hacienda bij Uxmal, Tecoh en Uayalceh. We rijden een deel van de hacienda route en dwalen af naar de uiterste noordelijke hoeken van de staat Yucatan. Hoogtepunt is wel de lunch in Ticul, San Enrique, waar we op de rand van de Chicxulub krater (die van de oerknal) hebben geluncht.

Maar ook lekker simpele uitstapjes bijvoorbeeld naar de prachtige dierentuin van Merida en de vele kerken en musea, pleintjes en kleurrijke straten en het grote stadspark van de gezonken rotsen in de buitenwijk.

Zin om zelf deze route te rijden? Dat kan, download hem hier (klik)

Fototijd!

Wat ik in aflevering 1 al schreef van deze From Pueblo to Pueblo serie, ik ben niet zo’n sociaal media dier meer. Ik geniet enorm van mijn leen en ik wil niet steeds bezig zijn met volgers, likes en wat ik die dag allemaal. moet posten. Sterker nog: ik heb niet eens sociale media apps op mijn telefoon. (lees ook: From Pueblo to Pueblo, de voorbereidingen)

Toch neem ik natuurlijk wel foto’s. Het is altijd fijn herinneringen te sparen en later terug te kijken.

En als je door dorpen rijdt met namen als Dzan, Chunchucmil, Sacalum en Hunabchén, heb je echt de neiging om elke keer te stoppen, af te stappen en de lokale cultuur op te snuiven.

Onderstaand wat foto’s van de tijd in Merida en omgeving. Als je op de foto klikt vergroot hij en kun je hem beter bekijken.