Het is een heel ander leven in een woestijn

Sinds mijn aankomst in mijn dorp vlakbij La Paz is tijd een vreemd begrip, dagen lijken in elkaar over te lopen in een trage stroom van zonsopkomsten en ondergangen, en toch vliegt de tijd. Ik ben al weer bijna drie weken hier. Thuis. Ik, kind van de zee en het strand, midden in de woestijn.

Mijn buren leven een beetje net als ik, of ik net als mijn buren. In de vroege ochtend, als het gruwelijk koud is, soms maar 14ºC, maken we wat schoon, drinken warme koffie en tuttellen we door de tuin, met water voor de planten en maken ontbijt.

Als dan de zon hoger klimt en de temperatuur ook, worden we lomer. Als ik niets hoef in de stad, geef ik me royaal over aan dat landerige gevoel. Want bij 35ºC is het toch heel anders bewegen dan bij 14.

In de ochtend en middag werk ik wat, na de lunch doe ik braaf een siesta en met mij blijkbaar het hele dorp, want er is dan geen kip op straat. Alleen in de restaurantjes langs de hoofdweg is het dan wat doenig.

Soms stort ik me midden op de dag in dat “bruisende” uitgaansleven van in hun eten prakkende Mexicanen

Als de avond valt doen we boodschappen, ontmoeten we elkaar bij de buurtsuper of de SIX en worden er beleefdheden uitgewisseld.

Op het landje waar ik mijn verblijf huur wonen drie mensen en er is een vaag huis wat vaker niet dan wel bewoond is maar steeds door dezelfde mensen. We vermoeden dat het familie van de huisbaas is die dan hier in de omgeving logeert. Ze komen in een vrachtwagen, verstoren het uitzicht en het ritme van alledag en laten vuilnis liggen wat uit de cabine wappert. Na een dag of wat zijn ze weer verdwenen met achterlating van een auto.

De andere huurders zijn mijn zoon en een Canadese jongeman die ook motor rijdt. Onze motoren parkeren we voor onze deur op de veranda. Hij rijdt een African Twin, en houdt net als wij niet echt van off road crossen over zandwegen. Toch ploegen we alledrie elke keer over al die zandweggetjes naar de Carretera Federal.

De groenteboer, waterverkoper en gasman komen dagelijks toeterend langs, en ook de pakketbezorger kan onze locatie vinden

We bestellen spullen bij Amazon en Mercado Libre, eerst een goedkoop proefpakketje om te kijken of het wel aankomt, want de Canadese buurman zegt van niet.

Maar het komt wel aan, en dan dus de grotere bestellingen. Mexico drijft op bestellen bij deze twee postorderbedrijven. Want in de winkels is amper iets te koop wat nuttig is. Tenzij je van goedkope Chinese schoenen houdt en slechte kwaliteit motorspullen.

Wij, mijn zoon en ik, leven via Amazon als het gaat om motorspullen, gadgets en technische aankopen. Hij koopt ook zijn kleding, ik beperk me tot TEVA sandalen, kleding probeer ik toch echt lokaal te vinden, alhoewel dat hier in La Paz echt heel lastig is.

Kleding genoeg, maar het is slecht gemaakt, petite en niet mijn stijl

Stofwolken en woestijnwind

Dit weekend is de Baja 1000 in La Paz. Het is een beetje een vage bedoeling van wegafzettingen en krantenberichten die net niks vertellen over het programma. Wat ik wel begrijp is dat het voor de stad heel belangrijk is dat “ze” er weer zijn. Ergens bij de bocht vlak voor ons dorp denderen nu al bijna 48 uur lang motoren en buggies en ander materieel de woestijn uit, de weg op, richting de finish in La Paz.

Mannen met vlaggen begeleiden dat, en er hangen heel veel mensen rond met etenskraampjes, gezinnen met koelboxen vol bier en die kijken toe vanuit de achterbak van de pickup truck. Er hangt daar een grote stofwolk in de lucht.

Waar een stofwolk hangt is actie, daar rijdt een auto of is iets te doen. De woestijnwind maakt geen stofwolken tenzij hij heel stormachtig is, maar de woestijn wind maakt wel dat de zandwegen elke dag anders zijn. Was gisteren de beste plek om te rijden links, dan kan dat nu best wel eens in het midden zijn.