Ik woon aan het einde van de wereld

Buiten is het nog donker als ik met mijn koffie achter de laptop ga zitten. Nacht, in mijn hoofd was het de afgelopen uren ook donker. Mijn piekermodus stond aan.

Ik keek gisteren Floortje naar het einde van de wereld, ze ging naar de Azoren, dat ligt midden in de wereld, niet aan het einde ervan.
Maar de mensen die ze bezocht, net als de mensen in de aflevering daarvoor (die ook niet aan het einde van de wereld woonden) hadden de gave de hele wereld buiten te sluiten. De gave en de mogelijkheid en de middelen.

Want “de wereld kunnen buitensluiten” is wel een combinatie van een aantal factoren.
En ik mis de middelen, ik heb de mogelijkheid en de gave denk ik wel, maar ik moet deelnemen aan die maatschappij voor mijn inkomen.

Toch lukt het me steeds beter de wereld buiten te sluiten, het nieuws, de rare regels van de EU die tot ver buiten de EU grenzen reiken en altijd in mijn nek lijken te hijgen, de falende supplychain in het Westen, de rare economische ontwikkelingen die opeens allemaal afhangen van een ieniemini-landje waar we tot voor kort amper weet van hadden. De oorlog die meer een TikTok circus is vol eenzijdige door Europa toegestane propaganda, in kranten over de wereld lees je ander nieuws, maar ik lees geen nieuws meer, ik besef dat de pers ons wereldbeeld ernstig beïnvloed en nieuws is verslavend. Voor mij in ieder geval.

Alle verhalen van klanten over het leven “thuis”…….

Ik woon aan MIJN einde van de wereld

Ik woon momenteel weer aan het einde van de wereld, op het randje van een continent, en dat deed ik ook in Nederland, wonend in Den Helder, met de zee aan mijn voeten en het Europees continent achter mij.
En nu weer, met de Stille oceaan en de zee van Cortez aan mijn horizon. Er ligt een wereld ver weg aan de einden van die watermassa’s.
En daar moet ik die wereld laten. Net als in de Filipijnen toen ik in het klifhuis woonde, hoog boven alles, uitkijkend over de Bohol zee. (lees ook: De route naar mijn huis in de Filipijnen)

Weg van de wereld.

Ik heb me, zo lang ik me kan heugen nooit thuis gevoeld in deze wereld, en ik vrees dat ik me dat ook nooit zal voelen, ontheemd, vanaf mijn geboorte, zwerversbloed.
Sociaal uiterst onhandig, en altijd liever een kluizenaar dan het sociale middelpunt. Ook al was ik soms beroepsmatig wel het sociale middelpunt vroeger in Nederland.

Toen leefde dat verlangen naar een kluizenaarsbestaan diep in mijn hart en in mijn dromen, vandaag voer ik het uit, ik moet het alleen nog een beetje perfectioneren.
En het gevoel van eenzaamheid buiten houden.

Utopie bestaat niet, maar bij benadering kun je het wel bereiken, ook met beperkte middelen

Leven in een utopie, een droombeeld van het leven waarin alles ideaal is. het is maar net hoe je naar het leven kijkt toch? Voor de een is het glas halfleeg en voor de ander halfvol, ik ben realistisch, ik heb een half glas leeg gedronken en dat smaakte de ene dag lekkerder dan de andere.

En ondanks minder peso voor mijn euro, ondanks de inflatie weet ik die reis naar mijn eigen privé utopie vol te houden, hier aan het einde van de wereld. Dat heeft dus niets met geld te maken, die utopie, maar alles met je hart.

Ik heb geen klimaatdoelen, ik maak me niet druk om CO2 uitstoot, ik eet vlees en groente uit de door boeren bewerkte grond in Mexico en geen groentefabrieken waar groente kunstmatig groeit. Stijgende brandstofprijzen zijn hier wel een ding, maar de prijsstijging is lang niet zo hoog als in Nederland en de overheid hier grijpt wel in om te inflatie te remmen, maar ik laat het los, het gebeurt toch wel, of ik me nu suf pieker over maar 50% AOW in de toekomst en teruglopende inkomsten of niet.

Ik ging weg uit Nederland op zoek naar “Mijn einde van de wereld”, en hier zit ik, op het randje van het Noord Amerikaanse continent, net boven het midden, en ik drink koffie in de nacht. De wereld is stil.

Nu mijn hoofd nog.