Vallen en Opstaan, over mijn eerste checkpoint in Mexico

Rijden, dat is wat ik doe. Mijn motor leren kennen maar ook de stad, alle hoeken van de stad. Alle wegen, de conditie van de wegen en de motor testen en voelen. En wandelen op mijn rustdagen, want anders ga ik vastzitten. met 60 jaar voel ik sommige dagen iedere spier. Want ik ben niet zo heel fit meer.

Mijn deel van de staat ging vorige week terug naar oranje op de Semaforo van Covid. Dat is flink balen, want iedereen in de wereld hoopt dat alles nu weer normaal wordt omdat er ingeënt wordt. Ook in Mexico in hoog tempo. Maar ja, miljoenen mensen inenten, dat kost tijd. Ook al heb je, zoals in Mexico een uitstekende vaccinatieprocedure die al jaren actief is en waar dit vaccin “gewoon” tussen valt.

Toch merk ik dat ik me er weinig meer mee bemoei met het hele COVID gedoe. Ik ben er zo moe van. Alsof er niets anders meer gebeurd in de wereld. Overal waar ik loop, kijk, of draai krijg ik ene termometer in mijn gezicht en moet ik mijn handen ontsmetten en ondertussen is het net als in Nederland: Er is een grote groep mensen die gewoon doorleeft alsof er geen COVID is en krijgt ook Mexico het niet onder controle net als alle andere landen. En met 60 miljoen inwoners die in 32 stronteigewijze staten leven is dat ook een hele opgaaf.

Ik leef in mijn eigen bubbeltje en doe datgene wat mogelijk is binnen de maatregelen en laat het maar een beetje langs me heengaan. Ik zal nooit opgeroepen worden voor een vaccin, want ik ben geen Mexicaan schat ik zo in en ik bekijk per maand wat de situatie is en of ik al kan reizen.

Genoeg over het virus. Hoe gaat het met mij? Waarom heet dit blog Vallen en Opstaan?

Januari is een maand van vallen en opstaan, van overeind krabbelen. Ik heb eindelijk mijn relatie met de dichter beëindigt. Dat was echt een stoplicht relatie, zijn charme sprak voor zich als hij weer probeerde een weg in mijn leven te praten en de relatie was niet helemaal slecht, we waren gewoon geen match voor de langere termijn en hij wilde perse voor de langere termijn, en dat gaf heel veel wrijving.

En er waren meer dingen, hij had een naar kantje, nu hebben we allemaal een naar kantje, maar als je zo controlerend bent dat je mijn mannelijke vrienden op Facebook gaat benaderen, ga je wel wat ver. En dan de tientallen berichtjes als ik een keer mijn telefoon niet opnam. Kortom, we waren geen match, ik wilde vrijheid en pret en hij wilde iets afdwingen wat niet bij mij past. Hij was erg afhankelijk zullen we maar zeggen.

Dus ik krabbel overeind na een relatiebreukje, het is niet erg, maar het was niet prettig om iemand los te moeten laten (lees afkappen) die zoveel van je denkt te houden.

Een gebutst ego en mijn eerste schade aan de motor

Waar ik ook van overeind krabbel is een gebutst ego. Mijn motor is best hoog, en ik gebruik de voetpedaal om op en af te stappen. Dat is een balanceer truuk, en die gaat 99x goed, en 1x fout. En dan gaan thet ook goed fout.

Vanwege die Covid toestand zijn er heel veel controle punten rondom de stad. En mijn zoon en ik moesten stoppen, in een checkpoint. Ons eerste checkpoint. We hebben er heel veel waarschuwingen over gelezen, over inpikken van de motor, over geld moeten schuiven, over van alles en vooral corruptie. Dus ik was super nerveus. Ik vergat dingen zoals mijn vizier omhoog doen, iets wat je echt wel doet om respect te tonen en hij wilde mijn paspoort en die heb ik nooit bij me wel mijn NL ID Kaart. Dus ik begon al niet zo goed.

Al die mannen van de National Guard tot de tanden bewapend die je dan aanstaren.

En toen wilde hij onder mijn zadel kijken, waarschijnlijk op zoek naar wapens. Alsof een oma op een motor een pistool bij zich heeft. Maar ja goed, je moet doen wat ze vragen dus ik moest afstijgen. En in mijn zenuwen balanceerde ik fout, ik deed het te snel en kieperde om, motor bovenop me, zo aan de voeten van de National Guard, hopla!

Echt iets voor mij!

De man schrik zich een rotje en wilde helpen en bonkte zijn geweerkolf tegen mijn hoofd,

Veel te veel handen en mannen die zich over mij heenbogen, ik schaamde me dood. Echt.

De schade valt mee, een paar blauwe plekken en vooral een gebutst ego. Ik kan er nog steeds niet om lachen en dat zou wel moeten, het was een zachte landing en de het had veel erger gekund, en vallen hoort bij motorrijden. Maar omdat het gebeurd in een tijd dat ik de motor nog moet leren vertrouwen en soms twijfel aan het avontuur waaraan ik begonnen ben, ben ik wat van slag.

En ook daar moet ik van opkrabbelen, net als dat ik moest opkrabbelen voor het oog van al die geüniformeerde mannen die druk selfies stonden te maken met de motor van mijn zoon en de hele toestand stonden te filmen. Misschien duik ik wel op op Facebook ergens, gadver, het idee.

vind jij deze website, leuk, waardevol, informatief

En wil je bijdragen in de website kosten, dan kun je dat hier doen! Mijn dank is oneindig groot.

Je kunt betalen met creditcard, paypal of via bankoverschrijving.