Zit ik wel op mijn plek?

Ik heb het even moeilijk. Ik neem aan dat dat toegestaan is? Hoewel veel mensen denken dat mijn leven 1 grote party is van witte stranden en zonuren en heel weinig werken is dat maar ten dele waar. Ik werk weinig, en dat heeft ook nadelen. maar dan anders dan je denkt.

Omdat ik weinig werk heb ik meer tijd over voor…..ja voor wat? Om te feesten? Daar hou ik niet van, dus daar vind je mij niet. En nu, wonend in een dorp waar ik niet eens gras kan zien groeien als ik me verveel omdat er simpelweg geen gras is en alleen maar zand, slaat de verveling toe en met de verveling de momenten van een brein met teveel tabs open.

Reflecteren hoort bij deze tijd van het jaar en het hoort bij mij, ik ben zo’n glas half-leeg type met de realistische voetnoot dat ik dat glas wel zelf half leeg heb gedronken en dat was best lekker.

Ik had een heftige aanvaring met mijn Mexicaanse ex. Ook dat hakt er in, bijna een jaar nadat ik het uitmaakte hangt hij nog steeds bijna dagelijks in mijn telefoon. Blokkeer hem dan!! Jaja, done, en weer undone, omdat hij rustig de telefoon van collega’s gebruikt en mijn telefoonnummer over de hele stad Cancun ligt straks.

Maar hopelijk is het nu voorbij. Of in elke geval zo lang voorbij totdat hij normaal kan doen, en ik een beetje over de ellende heen ben. Hoewel ik het uitmaakte is het niet mijn favo ding om te doen, zeker niet als er zo lang en zo veel drama bij is.

Ik heb teveel tabs open in mijn hoofd momenteel

Zo’n apper benadrukt ook het gevoel van alleen zijn, omdat het contact is wat geen contact is. Het wrijft soms ene beetje in dat ik heel weinig contact heb. met leuke mensen bedoel ik. Ik zou op zulke momenten zo graag even met een vriendin gaan koffieleuten ergens of lunchen en gewoon kletsen over drie keer niks en een beetje.

Ik heb teveel tabs open in mijn hoofd, ik twijfel over dit land, of ik hier wel op mijn plek zit. Het is veel kouder dan ik had verwacht, ik woon in een woestijn, lekker warm zou je zeggen, maar ik zit momenteel met drie lagen kleding en een jas erover aan te typen. Bijna wanhopig te wachten op de Amazon bezorger met dikke sokken en truien enzo. In de stad is niks te koop. Ja, er is van alles te koop maar van die goedkope Chinese meuk of terlenka bloemetjesjurken en super skinny kleding waar ik never nooit in kom. Menig Mexicaanse ook niet, dus er lopen hier allemaal mensen die ingepakt zijn als saucijzen.

Ik lijdt dus nog even kou, hopende dat de bezorger mijn huis kan vinden. Want……dorp…..geen adres anders dan vierde straat aan het einde link bij die ene cactus…….

De grote BMW is naar het vasteland voor reparatie, en dus is er maar 1 motor voor 2 personen en dat is ongezellig. Alleen rijden en uit eten is na 4 maanden intensief met elkaar te hebben opgetrokken even schakelen. En als ik alleen ga…..de wind is zo koud, dat is helemaal niet leuk. Strand is koud, bergen zijn nog kouder en dus zit ik eigenlijk thuis het beste.

Zakelijk gaat het eigenlijk best goed

De beste zakelijke beslissing was om de website van vroeger zeg maar, uit elkaar te trekken in een Nederlands en Engels deel. Beiden hebben hun eigen doelgroep en trekken maandelijks tienduizenden bezoekers. Dat is fijn. Het is toch altijd spannend als je zoiets doet, en ik heb er geen spijt van. Ook de Emigratie Winkel loopt goed. Verkopen stijgen en het gaat boven verwachting.

Wat minder goed gaat is YouTube, maar het is ook niet zo mijn ding zeg maar. Ik ben niet zo’n vlogger. Ik ben wel een prater, dus misschien moet ik maar eens meer van de video podcasts gaan maken. Geen idee eigenlijk. En in welke taal dan? Want ik spreek nu ik in Mexico ben bijna geen Engels meer en mijn Engels verwaterd een beetje.

Zou het werken als ik dat alleen in het Nederlands doe? Ik denk er nog even over na.

Na rijden komt stilstaan en dat is schakelen

Als je 9000km motor hebt gereden dan ben je heel erg bezig met inpakken, uitpakken, hotels zoeken, dagtochten plannen en de steeds voor je uitschuivende horizon.

En nu ik echt niet meer rij, omdat ik aangekomen ben moet ik schakelen naar een leven zonder tassen, naar een leven zonder constant lawaai en situaties, oplettendheid en ontdekken. Ik moet wennen aan leven in de woestijn, de stilte, het gebrek aan water, het eeuwige stof overal, en de kou in de nachten. Ik moet weer een dagritme zoeken.

En dan ga ik wel eens twijfel, als je dit zo bij elkaar optelt, mijn ervaringen in dit land, beschikbaarheid van dingen, klimaat……zit ik dan wel op mijn plek hier?

• Ik, de vrouw die ooit op het witste strand woonde wat ik ooit had gezien, elke dag schelpen zoeken.
• Ik, de vrouw die ooit op een klif woonde met uitzicht op de Bohol Zee en de Filipijnse Zeearend dagelijks op ooghoogte?
• Ik, de vrouw die zo graag in de warmte woont en van de natuur geniet, de zee wil zien……….

Ik woon nu in een woestijn waar het leven stoffig is, letterlijk en figuurlijk.