Toen ik ging Emigreren liet ik ook mijzelf achter

Ooit schreef ik voor mijn Engelstalige website Floating Coconut, een artikel over de impact van mijn emgiratie. Door mijn werk met migrante vrouwen had ik een heel ander beeld bij emigreren en de enome invloed dat dit kon hebben op je leven dan ik wellicht gehad zou hebben als ik nooit met zoveel vrouwen uit verschillende delen van de wereld had gesproken over dit onderwerp.

Ik realiseerde me dat ik, op het moment dat ik door de paspoort controle op Schiphol zou lopen, ik mijn totale Nederlandse leven zou achterlaten. En op sommige dagen gaf dat een enorme emotie die ik heel moeilijk kon omschrijven of in woorden kon vatten.

Als je plannen maakt om te emgireren kom je in een soort van roes, alles draait om inpakken en vertrekken. Vooruitkijken is voorbij de horizon, en verder dan de voordeur, maar niet verder dan morgen, want je hebt een ellenlange lijst met klusjes die je moet afronden (lees ook: Emigreren, het afronden van Nederland)

En ondertussen op de achtergrond gaat die maalstroom van emoties een beetje weggedrukt door alle practische zaken gewoon door. Tot dat moment dat je even neerploft met een kom thee of koffie of een wijntje en je denkt: verdomme zeg…….

Ik laat alles achter wat me bekend is en ik begin een nieuw leven! Ik laat een familie achter waar ik weliswaar nauwelijks contact mee heb, maar door mijn emigratie zal dat contact ook nooit meer verbeteren. Ik laat vrienden achter, ik had er niet veel, maar de paar die ik had had ik wel een hechte band mee en we deelden heel veel momenten samen gedurende ons gezamenlijke leven. Als ik door dat douane poortje loop, door die scan, dan is dat weg.

Ik laat steden achter en dorpen die ik ken, en bekende straten, en een cultuur die ik begrijp. Ik laat de taal achter waarin ik me goed kan uitdrukken en de verkeersregels die ik ken, ik laat de winkels en hun aanbod achter en de prijzen, het metrieke stelsel, het financiële systeem wat ik ken, en het systeem in het algemeen waarbinnen we allemaal dagelijks bewegen in democratisch Nederland.

Ik geef de Nederlandse gezondheidszorg op, en sociale zekerheden, en mijn pensioenopbouw. Alles, maar dan ook alles wat zo overbekend en vertrouwd is voor me is dan opeens weg en ligt letterlijk achter me als ik door de gate naar het vliegtuig loop. Met elke stap die ik zet neem ik afstand van dat leven wat ik zo lang heb geleefd.

Er dan dringen zich vragen op:

Wat als ik het financieel niet red?
wat als ik ziek word? Of stel je voor dat ik op mijn oude dag ga dementeren? Hoe ziet mijn leven eruit als ik ouder wordt, 60, 70 80?

Maar ook simpele vragen als: zal ik ooit weer een huisdier hebben? En waar zal ik gaan wonen? Wat zal mijn uitzicht zijn?

Kan ik aarden? Heb ik nog wat aan mijn kennis van mijn opleidingen, mijn vakkennis, mijn algemene kennis? Of is dat ook “te Nederlands”?

Gooi ik niet veel te veel weg? Ik ben keigoed in bewonersparticipatie, in projectmanagement, in het herstellen van wijkstructuren en revitaliseren van wijken. Ik ben een dijk van een netwerker. En dat is straks allemaal kennis en kunde waar ik niks meer mee kan. Dus ook dat laat ik achter. Krijg ik daar geen spijt van?

Alles van wie ik nu ben, met koffie op de bank, kijkend naar de regen die tegen de ramen klettert van mijn halflege huis, alles van die “mij”, die is straks overbodig, en hoef ik niet in te pakken. Op mijn nieuwe plek kan ik zijn wie ik wil zijn, worden wie ik wil zijn, Wat ik moet doen is een gloednieuwe “mij” uitvinden. Want de oude “mij” pak ik niet in.

En dat is zo’n allemachtig opwindend, beangstigend, uitdagend, intens moment in je leven………..Het is een bijna ongrijpbare kans die je wel moet weten te grijpen, het is een levenskans: Overnieuw beginnen.

Inmiddels ben ik ruim 8 jaar weg uit Nederland, soms lijkt het helemaal niet zo lang, en soms voelt het als een eeuwigheid. De emoties die ik toen opschreef waren nog maar een tipje van de dimensies die emigratie met zich meebrengt.

Ik ben weg, dat is wel zeker, ik ben verandert, ik heb me aangepast, ik denk dat nog maar weinig mensen me herkennen in mijn handel en wandel. Hoewel ik nog wel snel overzie en doorzie ben ik niet meer zo razendsnel als vroeger op mijn werk, want ik gebruik die kwaliteiten nog amper. ik ben bedachtzamer. Ik ben nog wel creatief, maar op een andere manier. Ik doe ander werk, als ik al werk, want die zorgen waren gelukkig voor niets, ik redde het.

Ik kijk anders naar de waarde van geld. Ik leef minimalistisch, in mijn eigen bubbel. Ik ontdekte onlangs zelfs dat ik aardig klimaat neutraal leef. Want ik bezit niets meer dan wat ik dagelijks nodig heb. Alles wat ik bezit past achter op de motor en die motor heeft amper CO2 uitstoot. Niet dat dat me nu veel boeit, het is maar een detail van de nieuwe mij.

Zij die de was op de hand doet, over zoveel stranden wandelde dat ze de tel kwijt is, zij die op een klif woonde en in een woestijn, zij die niet weet waar ze volgende week slaapt, of wat morgen brengt en die daar content mee is. Zij die ooit een zolder vol kleding had en nu maar 3 korte broeken, 5 shirts en 2 lange broeken bezit en daar content mee is.

Zij die altijd bangig en onzeker was, en nu motor rijdt over de meest achterlijke wegen. Zij die nog wel vaak achterom kijkt, maar zonder spijt.

Wat me boeit zijn de jaren die voor me liggen. Want ik vertrok naar de Filipijnen en ging daar weg, liet weer alles achter en verhuisde naar Mexico. En nu……ik weet nu hoe het is om in de 60 te zijn, niet veel anders dan in de 50, iets strammer wellicht. Maar ik ben nog steeds altijd onderweg, dus de vraag blijft: waar ga ik wonen? Wat voor uitzicht zal mijn huis hebben? En word ik daar oud? Heb ik een huisdier?

Mijn tweede “mij”, mijn nieuwe zelf, ze is bijna af, nog een paar 1000 kilometer reizen, of 10.000 kilometer……en dan weet ik dat, denk ik.