Ga je niet liever terug naar Nederland?

Vanmorgen werd ik wakker en 1 van de eerste dingen die ik doe is het raam open gooien en de dag bekijken, Het eerste wat ik zag was een gepantserde legerauto met zwaar bewapende militairen op het dak. Dan wrijft de realiteit van de huidige situatie de slaap wel uit je ogen!

Mexico vecht niet alleen tegen een onzichtbare aanvaller, maar ook tegen machtsverschuivingen binnen kartels en plunderaars die deze tijd van gesloten winkels gebruiken om hun eigen voorraad aan te vullen.

En soms plunderaars die vinden dat ze recht op gratis voedsel hebben, maar gelukkig is dat nog niet veel en gedraagt de dagelijkse bevolking zich redelijk rustig en normaal.

Als een winkel hier sluit, is het niet zoals in Nederland dat je dan alles nog in de winkel ziet hangen. Veel winkels hebben hun huur beëindigd, en zijn spoorloos verdwenen, dat gebeurd soms overnacht. De ene dag zijn ze er nog, en de andere dag is het pand zo leeg dat je je afvraagt of je je niet vergist in de locatie.

Maar ook de winkels die straks wel weer willen heropenen zijn leeg. Alle voorraad is weggehaald, ramen zijn gebarricadeerd of dichtgetimmerd met hout, en achter die barricade is een leeg pand. Alleen het logo op de gevel verraad dat er een winkel zat en van welk merk.

Winkelcentra op 5th Avenue, de belangrijkste toeristenstraat worden afgezet met hekken, grote gaten zijn in de vloeren geboord en er wordt druk gelast en met slijptollen gewerkt. Andere gebruiken gaas of plastic om de boel af te zetten, of simpelweg hun eigen meubilair.

Veel hotels hier hebben geen echte voordeur, in een land waar het altijd zomer is is een voordeur een verspilling van geld. Er is een open receptie, een entree, maar geen voordeur. Nu worden er hekken geplaatst en alles wordt afgesloten. En het ziet er gruwelijk troosteloos uit.

De stranden zijn dicht. Verboden gebied, hier en daar kruipt iemand onder het afzettingen lint door, maar verboden is verboden, je wordt teruggestuurd door brigades van de Nationale Burger Veiligheid of door het patrouillerende leger.

Het levert mooie foto’s op al die lege stranden, maar mensenlief wat ligt er een leed achter dat paradijselijke wit en blauw met palmbomen.

Ik drink mijn koffie voor het open raam en zie langaam de straat tot leven komen. De broodjes verkoper komt langs, de auto met gasflessen met mijn eeuwige deuntje. Er is geen rij bij de wijkkliniek voor gratis gezondheidszorg. Dat is al weken niet, heel af en toe zit er iemand, maar het is er beangstigend stil. Het geeft aan dat angst regeert en dat mensen dit soort plekken nu vermijden.

Mexico is nog in fase 2, en probeert dat krampachtig zo te houden. Gaat het lukken? Ondertussen toomt de overheid door met maatregelen om een eventuele fase 3 op te vangen. Ziekenhuizen worden ingericht als Corona-ziekenhuizen en personeel wordt ge-herplaatst, vooral 60-jarigen en zwangeren mogen niet in een Corona ziekenhuis werken. Aero Mexico is met een vliegtuig naar China geweest om inkopen te doen. er zijn noodziekenhuizen opgericht, en elke avond vertelt de minister van gezondheid ons dat hij hoopt dat het allemaal niet nodig is, maar als het gebeurd zijn “we er klaar voor”.

10.000 doden per maand verwachten ze bij simulatie en interpretatie vn de curves en wereldwijde data die de WHO verzamelt en deelt onder de landen.

Ik denk aan het klein kerkhof, waar laten ze zoveel doden? In New York schijnen ze parken als tijdelijke begraafplaatsen te gebruiken. En ik vraag me af waarom er niet meer crematies plaatsvinden. Maar misschien zijn daar ook al wachtrijen? Net als hier bij de winkels, waar nog maar 1 persoon binnen zoveel minuten naar binnen mag mits hij koortsvrij is en eerst zijn handen ontsmet.

We leven in een tijd waarin angst grip heeft op alles wat we doen, en het is lastig het af te schudden. Zeker hier in Mexico waar het leger nu zo prominent op straat is en de politie nu nog meer tot zijn tanden bewapend rondrijdt. Toch probeer ik me af en toe lost te maken van alle emoties en alle input via het nieuws.

Was je niet liever terug in Nederland? vroeg iemand. En omdat ik momenteel veel te veel tijd heb om na te denken heb ik nu ook eerst over een antwoord nagedacht. Meestal antwoord ik impulsief, primair, maar nu niet. Ben ik niet liever terug in Nederland?

Nee. Terugkeren na emigratie is al moeilijk genoeg zonder al dit gedoe eromheen. En waar keer in naar terug dan? Ik heb echt niets meer in Nederland, dus waar woon ik? En hoe betaal ik al die huizenhoge rekeningen daar?

Als je gaat emigreren stippel je een zonniger plaatje voor je toekomst uit, en denk je niet teveel aan wat mis kan gaan. Maar tegenslag hoort gewoon bij het leven van alledag, ook na emigratie. En terugkeren naar iets wat afgesloten is, is voor mij geen optie. Nu niet, nooit niet.

Ik vertrouw de regering hier in Mexico, ik vertrouw op hun aanpak. Ik word beschermd door het leger en de politie en probeer te voorkomen dat ik niet op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats ben. Ik gebruik mijn gezonde verstand.

Net als bij die hotelevacuatie in Iloilo toen de sloppenwijk naast mijn hotel in de fik stond, en net als n Legazpi toen de vulkaan uitbarstte toen ik daar was en alles afgesloten werd, en net als na die ene erge tyfoon…..waar was ik toen ook alweer?