Ik ben bijna aan de overkant!

Het is zo’n raar gevoel, ik zit midden in het centrum van Guadalajara en ik besef opeens dat de volgende stop aan de Stille Oceaan is en dat ik er dus bijna ben.

Ik heb ruim 5000km op de toerenteller van de motor erbij, en ik rij denk ik nog zo’n 700km, en ik zit ergens nog 12 uur op de boot. Maar dat is in de nacht dus daar merk ik verder weinig van. En dan ben ik er. Ik heb net een huis gehuurd voor 6 maanden in de buurt van La Paz en ik besef dat ik over drie weken weer ergens woon.

Tijdelijk dan wel, maar toch, ik heb dan weer een keuken, een gasfornuis, een koelkast, een buitenruimte, een bank om op te zitten en een eethoek. En ik hoef niet meer elke zoveel dagen mijn tas in te pakken, en uit te pakken. En ik kan mijn spijkerbroeken eens goed wassen en uiteraard ook de rest van mijn kleding.

Ik kan wat kleding kopen want het hoeft niet meer in de tas achterop de motor te passen.

Het dringt nog niet helemaal tot me door, en ik ben er natuurlijk nog niet, ik moet nog naar een paar steden, Puerto Vallarta sla ik over, ik zit 2 weken aan het strand buiten die stad, ik had niet zo’n zin in toerisme en dus heb ik een rustige plek gevonden, in een surfers dorp, ook een studio, en daar ga ik brood eten, met kaas en smeerworst en salami……man ik heb zo’n zin in vers brood met boter of mayonaise en dan lekker beled, kaas, tomaat, misschien wel een broodje gezond.

Na die twee weken op het strand rij ik via een dorp waar ik een week ben, naar Nayarit en daar neem ik na een paar dagen de boot naar de overkant, naar Baja California Sur. En dan heb ik het echt gedaan, dan ben ik het hele land doorkruist.

Ik ben van Cancun naar La Paz gereden, ruim 5000 kilometer dwars door het hart van Mexico

Ik zig-zagde me een weg door het land, van Cancun naar Merida, can Campeche naar Chiapas, via-via weer omhoog naar Veracruz en weer naar beeneden via via naar Mexico City en dan weer naar de kust. Ik deed hooggebergten tot 4000 meter hoog, dikke mist, regen, wegverzakkingen, ik deed hoogvlaktes op 2800 meter hoog vol bloemen en prachtige bergketens, ik zag vulkanen, ik volgde rivieren en zag meren en stuwdammen, watervallen en dorpen, heel veel dorpen. Want ik deed geen snelweg als dat niet hoefde, ik deed alles via de “Libre” of de lokale carretera’s.

Ik reed prachtige wegen en wegen die zo slecht waren dat ze niet de titel weg mochten hebben. Ik reed door checkpoints, at in mini restaurantjes langs de weg, zag cowboys en koeien op de weg, ik zag rijkdom en armoede en ik heb weet ik veel hoeveel megabites aan video footage waar ik mee aan de slag moet.

Het was een prachtige indrukwekkende tocht

Hier in Guadalajara ben ik ziek en geef ik me eindelijk over aan ziek zijn. Ik heb al bijna 5 weken een hoest, ik denk bronchitis. De kou van de bergen en het natregenen en dan in 10 graden Celsius moeten rijden is niet bevorderlijk voor je gezondheid. Tel daarbij al die indrukken op en al die spannende momenten, al die verschillende hotels en bedden en je hebt een cocktail voor ziekte.

Ik slik vitaminen, slaap met oordopjes in zodat ik lekker lange nachten maak, ik rust uit. Deze week moet ik niks, alleen maar aan mijzelf denken. En met het eindpunt voor ogen en bijna binnen bereik kan ik ook uitkijken naar 6 maanden rusten, strand, woestijn, walvissen kijken en dagtochtjes maken.

Wat een raar idee dat ik al ruim 2 maanden onderweg ben!

Ik vertrok op 12 juli uit Cancun, naar Merida en nu is het 6 oktober. Ik ben bijna drie maanden onderweg, als ik aankom in La Paz, op 1 november ben ik drie en een halve maand onderweg geweest. Drie en een halve maand leven uit een tas. Drie en een halve maand van hotel naar hotel.
he tis omgevlogen. Echt. Ik was ook een beetje overrompelt door het feit dat ik er bijna ben. Je weet het wel enzo, je hebt een planning en een lijst steden die je afwerkt, maar ik zag hier ind e stad borden emt “Puerto Vallara” erop en toen dacht ik: jeetje, het staat al op de borden!

Peurto Vallarta is niet de eerste aankomst aan de Indische Oceaan kant, ik was ook al in Puerto Escondido en Salina Cruz. Dat was een raar idee dat ik aan diezelfde oceaan stond als waar de Filipijnen in liggen. Zover weg en toch zo dicht bij, het land waar ik met zoveel plezier jarenlang gewoond heb na mijn vertrek uit Nederland. (lees ook: De route naar mijn huis in de Filipijnen)

Als ik hier zou wonen zou ik elke dag gaan bloemen plukken

Als ik in La Paz woon zit ik aan de Golf van Californië, als ik de smalle landtong overrijd (wat ik in een uurtje kan doen) sta ik weer aan die Stille Oceaan. Op ongeveer dezelfde hoogte als de Filipijnen. Ik woon daar in de woestijn, het dorp waar ik een huis huur heeft niet eens verharde wegen. Ik ben benieuwd hoe dat is. Geen bloemen meer, geen groen, eindeloze cactussen en lage struiken. Ik heb de afgelopen weken urenlang door bloeiende bermen en weilanden gereden, een soort van Voorjaarsmarkt bij Intratuin maar dan gigantisch groot, bloemen die je in het tuincentrum in Nederland miezerig in een potje koopt zijn hier enorme bossen, soms wel anderhalve meter hoog, geel, roze, rood, heel uitbundig. Ik dacht nog: als ik hier zou wonen ging ik elke dag bloemen plukken. Prachtige grassen ertussen en je kunt van die geweldige veldboeketten maken.

La Paz, ik ben er bijna, maar eerst nog even een paar weken strand aan deze kant van de Golf van Californië en de Stille Oceaan.
En wat ook fijn is is dat ik naar een groene staat ga. Mexico heeft stoplicht kleuren voor de pandemie. Ik zit nu in geel, ik kwam uit oranje, en ik reis naar groen, groen is goed, groen is weer normaal, groen is vrijheid