Foto’s Kijken: Mensen in de Filipijnen

Ooit vond ik mensen een storend element in mijn foto’s. Ik deed van alles om maar geen mensen te fotograferen. Maar in de Filipijnen veranderde mijn mening over mensen in mijn foto’s. Gewoon omdat ze overal waren. En omdat hun gezichten verhalen vertelden.

Of je nu een kind of een volwassenen voor de lens kreeg, er zat een wereld vol verhalen in hun blik. En dat fascineerde me. IK probeerde het dagelijks leven vast te leggen voor mijn websites en sociale media, ik deed menig project genaamd ” I see…..(plaatnaam) voor Facebook waar ik foto’s nam van mensen in hun dagelijkse bezigheden.

Als ik de foto’s bekeek op de laptop merkte ik dat er boekdelen spraken uit sommige gezichten. Veel meer nog dan in Nederland. Omdat deze mensen leven onder soms keiharde omstandigheden, bezig zijn met overleven, en toch in het moment leven en ook hun dromen hebben en hun angsten en reserveringen.

Ik zag kinderen spelen met lege blikjes, autobanden en zelfgemaakte poppen en auto’s. Die kinderen leefden in dorpen waar internet niet bestond. Ik zag heel oude mensen die de wereld hebben zien veranderen en dat misschien wel helemaal niet meer kunnen volgen. Maar die toch nog midden in de maatschappij staan en keihard moeten werken. En hun gezichten vertelden een verhaal.

In de onderstaande 9 foto’s heb ik gezichten met een verhaal geplaatst. Ik hoop dat je ze net zo indrukwekkend vindt als ik.
De oude dame die een sigaar rookt met een pijpje, en de heel oude Mangyan mevrouw, de uitersten op de generatie schaal van deze foto’s samen met het jonge meisje op de trap en het jongetje met de autoband, die nog aan het begin staan van hun leven.

De man met de gitaar, dromend van iets…..de vrouw in de hangmat die liever niet op de foto wilde, maar toch toestemming gaf, net als al die andere mensen. Ze weten dat hun foto op het internet verschijnt, ze vinden het goed, maar ik vraag me af of ze beseffen wat het echt betekent.