Hoe ik succesvol vluchtte voor mijn schulden

Zo ongeveer 10 jaar geleden stortte mijn wereld in. Ik, die altijd succesvol was in mijn werk, een graag geziene projectleider in het sociaal domein, ik die nooit moeite had een baan te vinden, ik raakte werkeloos. Het ene jaar ontving ik nog een “best performance bonus” en het andere jaar mijn ontslagbrief.

Jarenlang had ik vol tevredenheid gewerkt voor uitzendbureaus en ik zat in de portefeuille van vele recruiters. Ik had nooit moeite om een baan te vinden, ik had soms keuzestress vanwege de mogelijkheden. Waarom? Omdat ik goed was in wat ik deed en omdat ik het met enhtousiasme en inzet deed. En omdat ik de juiste leeftijd had, ontdekte ik. Want op 52 jarige leeftijd werkeloos worden omdat je werkgever door wanbeleid failliet gaat, dat zijn slechte markers op je CV.

Ik kwam niet meer aan de slag, uitzichtloos was het. Mijn uitkering kwam aan zijn einde en de bijstand was niet voor mij. Met een inwonend volwassen kind en een koophuis was dat geen optie, want er kwam geld binnen en er was geld in het huis (wat onder water stond maar dat boeide niemand) Dus mijn kind moest of verhuizen, of mij onderhouden, daar kwam het op neer.

Niemand lag wakker van mijn problemen, de bank al helemaal niet

Dat ik binnenkort de hypotheek niet meer kon betalen boeide ook niemand. Zover was het nog niet, zei mijn bank. En ik was puur in paniek. Omdat ik in het sociaal domein gewerkt had kende ik de noodopvang voor dak- en thuislozen en daar wilde ik niet eindigen. En ik wilde ook niet eten wat de voedselbank in de tas deed. Ik wil zelf keuzes maken en het heft over minj eigen leven in eigen hand houden. En mijn voorland zou dat niet toestaan.

In mijn boek vertel ik mijn verhaal. Ik ben weggelopen. Kop in het zand, goed voorbereid, dat wel, maar weggelopen, ik heb mijzelf onvindbaar gemaakt, en geloof me het kan. Ook in dit digitale tijdperk. Het kan wellicht niet voor eeuwig maar het kan lang genoeg om je voeten weer op aarde te krijgen en grip op het leven te krijgen.

Het was een woest plan, en het vereiste een voorbereidingstijd en heel wat werk, maar ik wilde een nieuwe start, ik wilde niet oud worden binnen het Nederlandse systeem waarin ik geen enkele zeggenschap meer had over mijn leven. Want zo voelde het voor mij. “Men” besloot dat ik nog geen problemen had en preventief handelen om erger te voorkomen was geen optie. En “men” besloot dat ik, ondanks dat ik bijna mijn hele leven gewerkt had ik geen recht had op bijstand.

Ik voelde me aan alle kanten in de steek gelaten

Dus waarom zou ik, de altijd zo loyale speler in het spel, het braafste meisje van de klas, waarom zou ik me nu conformeren aan een stelsel wat voor mij faalde?

Ik nam het heft in eigen hand. Ik vluchtte voor de werkelijkheid, voor mijn mogelijke schulden en voor mijn problemen in Nederland.

In mijn boek vertel ik mijn verhaal en de (positieve) afloop. Ik vertel je hoe ik het aanpakte en wat ik deed ter voorbereiding, hoe ik me onzichtbaar maakte. Hoe ik “verdween”. En ik vertel ook de emotionele strijd die dat oplevert, want zo’n stap, om weg te lopen en dingen niet netjes achter te laten, dat doe je niet zomaar.