Ik reis van Noord naar Zuid door Mexico

Het is mijn tweede lange reis op de motor door Mexico. In de “From Pueblo to Pueblo”- reis, zigzagde ik op de motor door het land. En nu reis ik van noord naar zuid. Van de grens met de USA tot de grens met Guatemala.

Ik ben ergens op 1 derde van mijn reis nu, ik moest eerst het schiereiland van Baja California af, want ik zat weggestopt in het stoffige zuidpuntje van dat gebied. Dus eerst heel veel kilometers omhoog, via Ensenada, langs de grens, via een fantastische bergrit waar je de beruchte muur door het landschap kunt zien kronkelen en waar de bochten zo smal zijn dat vrachtwagens met een pilot auto moeten rijden. En dan afzakken naar het zuiden. Langs de kust van de Zee van Cortez en de Stille Oceaan, tot aan de grens met Guatemala. (lees ook: Ik woon aan het einde van de wereld)

Vanaf de grens met Guatemala steek ik door de bergen naar de Golf van Mexico en daar weet ik het nog niet. Ik zie wel. Misschien strijk ik wel ergens in Campeche neer, misschien vind ik onderweg een plek waarvan ik denk: Dit is leuk, hier wil ik wat langer blijven.

Het fijne van mijn leven is dat ik eigenlijk kan doen waar ik zin in heb, ik heb alle vrijheid. Omdat ik nergens echt woon. Toch merk ik wel dat nu ik 62 ben dat “eigen plekje” wel zwaarder gaat wegen. Ik ben het wel zat om constant in de meubels van een ander te zitten. En ik zou wel “iets van mijzelf” willen. (lees ook: Hoe is dat nu echt? Altijd in een hotel wonen?)

Maar de roep van de horizon is nog altijd sterker dan het verlangen naar een eigen bed en tuin, dus ik reis nog even door.

Ik deed tot nog toe op deze reis de volgende steden aan:

Loreto (Baja California Sur)
Mulegé
San Ignacio
Guerrero Negro
El Rosario de Arriba (Baja California)
Ensenada
Guadalupe Victoria oftewel KM.43
Puerto Peñasco (Sonora)
Hermosillo
Guaymas
Los Mochis (Sinaloa)
Mazatlan
San Blas (Nayarit)

Ergens na Mexicali, dus tussen Ensenada en Puerto Peñasco reden we in een diepe kuil de voorvelg van de BMW 850 stuk, vandaag de overnachting in KM.43 zoals het dorp Guadalupe Victoria officieel heet. Op zoek naar een specialist die de rim weer kon herstellen zodat de band zou houden. We vonden een expert in dat dorp en dat was een enorme meevaller. Maar officieel stond dat dorp niet op het lijstje zeg maar. Maar het was een aangename verrassing van vriendelijke behulpzame mensen, betrokken ook en heel erg geïnteresseerd, een fijn hotel met razendsnel internet en midden in die Sonora Woestijn bracht het ons een rustpunt wat bijna als thuiskomen voelde. We bleven twee dagen langer dan gepland. Gewoon omdat het er goed toeven was, omdat het eten er lekker was en ze een leuke markt hadden in het weekend.

De grotere steden zijn erg toeristisch en we genieten meer in de dorpen die we onderweg aandoen dan dat we echt blij zijn met de stopplaatsen zeg maar, maar de dorpen onderweg hebben bijna geen hotels, of heel slechte of geen internet. En dat is dus niet echt een optie. Alhoewel we dat later op de reis wel mee moeten doen omdat er dan geen (buitenlands) toerisme meer is.

Ik geniet van de hotels waar we slapen en de appartementen die we huren, sommigen hebben een wasmachine en dan doe ik de was. (lees ook: Waar betaal ik het allemaal van?)

Na Los Mochis lieten we de woestijn achter ons en reden we de Mexicaanse lente in van ontluikende bomen en pril groen. Een verademing na ruim anderhalf jaar in de woestijn gewoond te hebben. Inmiddels zitten we midden in die lente, het is heel warm met temperaturen tussen de 35 en 40º Celsius en de bomen zijn volop groen. Akkers worden bewerkt, hier en daar is de mais alweer hoog en het graan goudgeel. Vruchten hangen aan de bomen, het is een lust voor het oog om doorheen te rijden en ik was vergeten hoe groen de wereld kan zijn.

Ik weet dat voor veel mensen Mexico synoniem is voor kleurrijke straatjes vol oude gebouwen, vrolijke gekleurde vlaggetjes en prachtige geborduurde kleding overgoten met liters tequila en margarita’s tot je er bij neervalt.

Maar de realiteit is anders. Dat wat de massa als Mexico ziet is sporadisch, toeristisch of ernstig in verval geraakt over de jaren. Dat van die leuke straatjes dat is duur, toeristisch en zelfs de Mexicaan vergaapt zich er aan. Want die woont in een eindeloze betonzee van slecht gebouwde huizen die veel onderhoud vragen waar bijna niemand geld voor heeft, die op huurkoop-basis via een overheidsproject ooit eigendom worden, en waar er dan gewoon een paar 100 (of duizend) van bij elkaar staan in saaie overbevolkte wijken. En dat is de middenklasse. De arme mensen wonen in aan elkaar geplakte stukken hollow blocks, triplex en golfplaten dakjes, plastic en soms zelfs palmbladeren. Worstelend om deze dag door te komen en de volgende te halen met een volle buik.

Ik heb voor jullie een foto impressie van de reis gemaakt, aangezien woorden toch een saai ééndimensionaal beeld geven. Dus, jullie Emigratie Coach op reis, hier is mijn Mexico.

Veel kijkplezier en leuk dat je mijn website bezocht! je kunt een artikel ook delen, bijvoorbeeld op jouw Facebook of Twitter, de knoppen daarvoor vind je onder dit artikel.

Als je op de afbeelding klikt krijg je de foto op groter formaat klik je daarna op het vierkantje in de rechterbovenhoek dan krijg je de foto op nog groter formaat.