Motorrijden als je ouder wordt

Toen ik in de Filipijnen mijn motorrijbewijs haalde werd een droom werkelijkheid. In Nederland keek ik vaak jaloers naar de voorbij scheurende mannen op hun race-machines. Toch besloot ik zelf niet om te “racen” maar om te starten met een heel lichte motor. Slechts 150 CC. Inmiddels heb ik dat aantal CC’s ruimschoots verdubbelt.

Het lukte me nooit, mijn rijbewijs halen in Nederland. Ik heb het meerdere keren geprobeerd, voor de auto, maar de kosten, en mijn examenvrees en het feit dat ik heel slecht diepte kon zien, maakten dat ik altijd wel zakte op een futiliteitje zoals “te weinig inzicht” en dat soort vage opmerkingen. Aan ervaring en kennis lag het niet want op mijn 17de reed ik al in ford transit busjes in Zuid Amerika. Dus ik kan het wel, ik kan het gewoon niet in Nederland ofzo.

Een rijbewijs halen in de Filipijnen kost bijna niks

In de FIlipijnen is je rijbewijs halen een fluitje van een cent, je kunt het bij wijze van spreken kopen op de hoek. Dat is natuurlijk niet helemaal zo, maar zeg nou zelf: examen doen in een zaaltje waar de meeste antwoorden op de muur hangen, en niet hoeven rijden als onderdeel van eht examen maken het wel makkelijker. Daarbij kost het niks.

En toen met de motor op pad. Eerst leren rijden, op een hardloop track achter een school, rond en rond, tot mijn toenmalige vriend vond dat het goed genoeg ging om de weg op te gaan. En daar dook ik dan zomaar het Filipijnse verkeer in. Verkeersregels zijne rw el, maar niemand houdt zich eraan, 4-baans wegen veranderen in een chaos omdat iedereen voorop wil rijden. En het zwermt er van de scooters, honden, kippen en kinderen op de weg. Je meot werkelijk overal ogen hebben.

In Mexico ging het halen van een rijbewijs ook makkelijk

Omdat dan zo’n Filipijns rijbewijs niet overeenstemt met je paspoort moet je in het volgende land weer examen doen. Dus toen alles rond was voor mijn verblijf in Mexico qua visum enzo heb ik hier een rijbewijs gehaald. Met behulp van een rijschool. Ik heb geen meter gereden of niks, ik heb gewoon mijn rijbewijs gekocht zeg maar.

Rijervaring heb ik genoeg, en het Mexicaanse verkeer is, hoewel ongeduldig en snel, beter en meer georganiseerd. En de politie heeft hier, anders dan in de Filipijnen wel het recht om een boete uit te delen. Daarbij is er Transito, de verkeerspolitie die op sommige punten het verkeer goed in de gaten houdt.

Ik merk dat rijden lastiger word

Ik ben nu 60, en ik haalde mijn rijbewijs op mijn 54ste geloof ik. Pin me d’r niet op vast, tijd is een vaag begrip als je veel reist. Ik heb een grote motortocht van bijna 8 maanden door de Filipijnen gedaan op die 150CC motor en nog een tijdje rondgereden op een Kawasaki Dominar van 400CC. In Mexico heb ik gekozen voor een BMW G 310 GS, iets kleinere motorinhoud dan de Dominar maar wel meer allround als het gaat om offroad rijden. En hoger. Heel veel hoger. En daar begint mijn leeftijd op te spelen. Hoewel ook in de Filipijnen ik soms na 2-3 dagen 8 uur rijden ik een rustdag nodig had, is dat hier niet anders. Maar ik heb ook moeite met op de motorstappen en eraf. Zeker als de tassen er op zitten. Mijn been wil niet meer zo hoog. Ik stretch en oefen me suf, en het gaat steeds beter, maar aangenaam is het niet.

Wat merk je als je ouder wordt en motor rijdt?

Hoewel we allemaal in ons hoofd ergens in de 20 ofzo zijn blijven steken met ouder worden, vertelt je lijf toch iets anders, en zeker met motorrijden merk je dat.

Ik merk vooral dat:

• ik minder flexibel ben in mijn gewrichten, mijn heupen vooral maar ook mijn polsen doen soms best pijn na ritten over hobbelige wegen.
• ik minder rekbaar ben als het gaat om uren achter elkaar rijden. Ik wil echt na 2 uur even stoppen, dan klauter ik de motor af en wil ik even lopen, mijn rug strekken en wat drinken
• ik heb meer vocht nodig, ik moet heel veel drinken wat weer als resultaat heeft dat ik heel veel moet plassen. Anders dan sommige oudere vrouwen kan ik gelukkig wel mijn plas goed ophouden. Zelfs als ik op en afstap. Maar ik merk dat mijn lijf minder pijn doet als ik heel veel drink, zeg 5-6 liter. En dat is veel meer dan de vereiste 2-3 liter.
• ik heb soms een beetje moeite met overzicht, het gaat best snel, en ik moet me voorhouden dat ik mijn eigen rit rij en me niet laten opjagen door de heethoofdige Mexicanen om mij heen. Veiligheid staat natuurlijk altijd voorop. Ik merk dat ik zo op het verkeer let dat ik soms amper nog weet waar ik ben en dan is de weg zoeken best lastig.
• je krijg dikke voeten en enkels, dat krijgt iedere rijder, maar de oudere rijders zijn er toch meer gevoelig voor. Dus aan het einde van een rijdag heb ik best dikke voeten en enkels. Voorheen viel me dat niet zo op eerlijk gezegd
• gevoeliger voor blessures en meer bewust van wat er allemaal mis kan gaan onderweg. Ik heb dagen dat ik denk: Als ik nu val sta ik nooit meer op, dan breek ik al mijn botten en vooral mijn heup. Je weet dat als je motorrijd je het risico loopt om uitgesmeerd over het wegdek of een gril van een vrachtwagen je leven te eindigen, dat is een keuze die je maakt. Maar op de 1 of andere manier voel ik me met 60 jaar, meer kwetsbaar. Dat komt wellicht ook omdat ik vaak kleinere blessures heb, zoals kramp in de pezen van mijn duim, of pols, of pijnlijke schouders.

Wat doe ik allemaal om te voorkomen dat ik super gestrest en stijf van de blessures op de motor zit?

• ik doe rek- en strekoefeningen, niet dagelijks, maar wel regelmatig. Ik train spieren als ik sta te wachten in de rij voor de kassa, zoals mijn bekkenbodemspier, ik heb een grip om hand en armspieren te trainen, en ik strek mijn benen. Ik moet toch op die motor kunnen klauteren. Enne dikke enkels? Voeten omhoog.
• ik slik calcium en magnesium als aanvulling op mijn dagelijkse voedsel. Ik weet niet of dit echt nodig is, maar gezien het feit dat ik heel veel last had van kramp in mijn spieren en nu niet meer denk ik dat dit wel een slimme zet is geweest.
• ik let op mijn voedsel, als ik minder suiker eet bijvoorbeeld heb ik minder pijn in mijn gewrichten, ik probeer gezonder te eten zodat ik “langer mee ga’ maar ik doe dat wel met ook voor mijn plezier in het leven, ik wil niet op een schraal dieet omwille van……het gaat ook om genieten.
• ik heb een staaroperatie gehad en kan nu weer in de nacht alles zien en kan weer diepte zien. Dat is wel heel prettig. Ik wist niet dat ik al zo erg last had van staar. De diagnose werd in de Filipijnen gesteld, maar gezien de helderheid van mijn blik denk ik dat ik het al heel lang had. ik gebruik een gele bril voor de nachten omdat het licht wel heel fel is nu met mijn ‘nieuwe ogen’.
• ik accepteer dat het allemaal wat langzamer gaat en ik meer rustpauzes nodig heb, je kunt wel doorjakkeren maar daar betaal ik dan fysiek een hogere prijs voor een paar dagen later. Dus meer rust, langer op 1 plek blijven en soms eens een dagje of twee niet rijden zodat alles weer kan herstellen.
• ik kijk heel veel videos over die problemen die ik tegenkom op YouTube voor tips en truuks en leer daar een heleboel van. Soms komen daar echt oplossingen uit, en soms alleen de troost dat veel oudere rijders met fysieke problemen kampen.
• ik heb me goed verzekerd tegen ongelukken, draag vaker en meer beschermende kleding, en probeer dus ook het mentale deel te kalmeren door goed voor mijzelf te zorgen en te weten dat ik er alles aan doe om veilig te rijden. Das natuurlijk een beetje een nepbonbon in een mooie verpakking want als je ergens op knalt ben je gewoon een kwetsbaar mens van 60, maar geloof me het geeft op de 1 of andere manier rust.
• ik bereid me goed voor voor lange ritten, ik reis natuurlijk met alles wat ik bezit op de motor, en ik bereid me goed voor. Etappe voor etappe, meer bewust van de weersomstandigheden dan ik ooit ben geweest, want ik wil niet meer zoals in de Filipijnen dwars door het regenseizoen rijden. Ook wil ik als het lukt voor het donker wordt aankomen op de plek van bestemming. Ik neem water mee voor onderweg zodat er genoeg te drinken is en zorg goed voor mijzelf.

Motorrijden in het buitenland is heel anders dan in Nederland waar alles te koop is en te krijgen is. Zo kan ik bijvoorbeeld in Mexico maar ook voorheen in de Filipijnen amper motorkleding vinden in de streek waar ik woon. Vaak heb ik de keuze uit 1 slechtzittende jas bijvoorbeeld. Adviezen en commentaren die ik van Nederlandse motorrijders krijg leg ik dus ook maar naast me neer, want de meeste zijn gebaseerd op de comfortzone die Nederland heet en die is buiten Nederland vaak ver te zoeken.

Momenteel hangt de kaart van Mexico op de muur

De route voor de grote reis is in de maak. Er hangt een grote kaart van Mexico op de muur. Gebieden waar kartels actief zijn zijn rood gemarkeerd en die vermijden we. Mijn zoon en ik zijn nu alle locaties die we willen zien op de kaart aan het markeren. En daarlangs moet dan enigszins de route worden gemaakt. Dat wat we moeten overslaan komt later, maar eerst willen we naar de andere kant van het land. De andere oceaan zien, de jungle uit naar de woestijn. De grote vraag is: gaan we onderlangs of bovenlangs?

We maken nu vooral testritten, in de nacht rijden, door dorpen rijden, op het platteland rijden, over los zand rijden en stenen, de tolweg en gewone snelweg, door steden. Oefenen en oefenen en vertrouwd raken met het gedrag en gewicht van de motor.

Keuzes maken is soms best lastig als je in het buitenland rijdt

Alles is onbekend, dus eigenlijk maakt het niks uit welke route we nemen, we willen ze toch uiteindelijk allebei een keer gereden hebben. Keuzes maken is best lastig als je in het buitenland rijdt, omdat alles anders is dan je gewend bent. Wat ik al zei: Nederland heeft een heel grote comfortzone van verkrijgbaarheid en bereikbaarheid. Van een uitstekend wegennet zelfs in the middle of nowhere. En dat is in dit soort landen echt wel anders. In Mexico rij ik nog meer over onverharde wegen dan in de Filipijnen. Soms is er urenlang geen bereik voor telefoon en staan er borden met: Volgende tankstation 200 km. Als die er al staan.

Elke rit, elke dag zal een keuze worden qua afstand, rijtijd, en comfort van rijden. Net zo als dat je ooit de keuze maakte om te gaan motorrijden en dat dan ook nog in het buitenland te gaan doen.