8 jaar nomadisch leven, een terugblik

Het is 8 jaar geleden dat ik uit Nederland vertrok en naar de Filipijnen afreisde. Niet geheel uit vrije wil liet ik mijn geboorteland achter om een nomadisch leven te beginnen. En heel veel verder dan 2 maanden had ik niet vooruit gepland.

Ik liep weg, van alles, van mijn onverkoopbare huis, van de economische crisis, van uitzichtloos werkeloos zijn, van dreigend dakloos worden, van een dreigende restschuld, van een voor mij onzichtbare overheid met een onbereeikbaar vangnet van sociale voorzieningen.

Want toen na jaren werken en premies afdragen ik aanklopte voor hulp, hoorde ik overal “nee”. (lees ook: Ik vluchtte voor mijn Schulden

Het was een moeizame start

Ik verdiende weinig geld, teerde op het kapitaaltje wat ik had opgebouwd van de verkoop van mijn huisraad en werkte me helemaal suf om aan geld te komen. Ik had bedacht dat als ik in een land zou wonen war de kosten van levensonderhoud laag zouden zijn dat ik het langer uit zou houden en dat bleek een correcte gedachte.

Het was wennen, nieuwe cultuur, ik was nog nooit eerder in de Filipijnen geweest, nieuwe geuren, nieuwe eten, nieuwe gewoontes en vreselijk armoede om mij heen. En voor mij persoonlijk: geen eigen huis meer, altijd meubelen van een ander, geen fotoalbums meer op zolder, geen vriendenkring meer om mij heen. Als je vlucht voor schulden verdwijn je uit Nederland en verbreek je alle contact. (lees ook: Vluchten voor Schulden, zo doe je dat!)

Minimalistisch leven, uit een rugtas, niet teveel mee want dat is allemaal gewicht.

Na twee jaar kwam het verlossende woord

Twee jaar lang had ik min of meer mijn kop onder het maaiveld. Ik had zeer onregelmatig mondjes maat contact met de boze hypotheekverstrekker die mijn huis moest verkopen. Maar eindelijk kwam het verlossende woord en was alles in Nederland afgerond. Ik was toen pas echt vrij! Eindelijk scheen de zon 100% en was er geen wolkje meer aan de lucht, afgezien van mijn brakkige inkomen.

Want wie jou vertelt dat het leven van een digitale nomade pure rijkdom, luxe en avontuur is met je laptop op het strand is een eersteklas leugenaar. Inmiddels na 8 jaar heb ik zoveel ellende gezien over dat soort geschetste beelden over deze levensstijl dat ik het als taak heb opgenomen om jonge mensen de waarheid te vertellen over dit leven. Het is pure vrijheid, zolang je genoeg geld verdient om de bijkomende kosten te betalen. En dat betekent dat je heel veel tijd doorbrengt met zoeken naar werk en inkomsten. (lees ook: Digitale Nomaden, de Feiten en Fabels)

En nu ben ik opeens 8 jaar onderweg

De tijd is omgevlogen, hoewel sommige dagen oneindig lijken. Maar vooral nu in Mexico waar ik net als in mijn tweede helft in de Filipijnen op een motor rondreis, gaat de tijd erg snel.

Ik heb zoveeel gedaan en gezien, in zoveel huizen geslapen en zoveel hotels, ik heb duizenden kilometers gereisd en gereden. En ik heb inmiddels mijn leven goed op de rails. Zo goed dat ik het grootste deel van mijn inkomen passief inkomen is, dat betekent dat ik er weinig tot geen werk meer van heb. Ik werk dus maar een uurtje of 2-3 per dag, en alleen als ik zin heb of een klantgesprek heb (lees ook: Waar betaal ik het allemaal van?)

Een kleine opsomming:

In 8 jaar tijd:

• Bezocht ik 9 landen
• Sliep ik in 82 steden
• Huurde ik 73 hotelkamers, 11 huizen en 13 Airbnb’s
• Heb ik 3 motoren gehad, een Yamaha, een Kawasaki en een BMW
• Ben ik door 10 luchthavens gekomen
• Heb ik in ontelbare bussen, taxi’s en ander openbaar vervoer gezeten waaronder 14 treinen
• Heb ik 2 laptops versleten, heb ik 3 cameras gehad en ben ik met mijn 5de telefoon bezig
• Heb ik meer dan 40.000 km motorgereden

Mijn eerste motortrektocht was in de Filipijnen, over de Pan Filipino Highway en een rondje Visayas van bijna 3000km

Mijn laatste grote motortocht was dwars door Mexico, ruim 9000 km van Cancun kriskras door het land naar La Paz in Baja California Sur.

En dan oneindig veel dagtochtjes en weekenden weg, weekje hier, weekje daar en weer terug naar de Airbnb of het huis wat ik dan voor langere tijd huurde.

Ik leef op een budget

Hoewel ik nu qua werk wel redelijk goed draai en que inkomen weinig zorgen heb, anders dan de inflatie en de in waarde dalende Euro, probeer ik altijd op een budget te leven, omdat ik moet sparen voor mijn oude dag. (lees ook: Leven van een jaarinkomen van 9.500 euro) Hoewel ik nu, met de dalende euro dat budget wel heb moeten bijstellen en dat terwijl ik meer moet sparen omdat ik ontdekte dat ik maar 50% AOW krijg in Mexico straks. Dus of ik ga tegen die tijd Mexico uit, of ik zorg dat ik genoeg aanvulling heb.

Maar ja, eigenlijk wil ik daar helemaal niet over nadenken. Ik plan nooit erg ver vooruit. Dat is iets wat ik heb afgeleerd. Wellicht al in Nederland, want daar leerde ik dat ook al dacht ik dat ik in een goed verzorgde welvaartsstaat woonde het zomaar anders kan worden en je aan de grond kunt zitten. Wat ik al schreef in de opening, ik had aan het begin 2 maanden vooruit gepland, en zelfs dat doe ik nu niet meer. Hoewel ik soms veel kan piekeren, heb ik wel geleerd bij de dag te leven en het leven te nemen in het tempo zoals het komt. Duurt de aanvraag of de procedure lang, dan is het maar zo, dan wacht ik, woon ik lekker? Dan blijf ik nog even. Woon ik niet meer lekker? Dan ga ik weg.

Ik leef in het moment en ik leef in relatieve vrijheid

In deze wereld ben je nooit helemaal vrij natuurlijk maar ik ben wel zo vrij als het maar mogelijk is. Binnen de regels van het land waar ik woon, binnen de regels waar ik me als Nederland in het buitenland aan moet houden probeer ik contact met overheden en instanties te beperken tot het minst mogelijke.

En dan kennen we als werkende klasse allemaal de beperkingen van geld. Ik droom nog steeds wel eens van een leven zonder geldzorgen. Als ik toch eens de loterij zou winnen……1 miljoen zou genoeg zijn voor een zorgeloos resterend leven. Wie doet dat niet? Da’s ook vrijheid, lekker dromen.

Met vrijheid bedoel ik meer dat ik kan doen waar ik zin in heb. Ik leef in het moment, zoveel mogelijk. Belangrijke dingen staan in mijn digitale agenda, zodat ze niet in mijn hoofd hoeven te zitten, en ik hoef nergens echt diep over na te denken als ik dat niet wil.

Ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik ben eigen baas, ik heb zelf zeggenschap over mijn lijf, mijn leven, mijn toekomst. En die vrijheid heb ik maar mooi weer teruggewonnen, want die was ik compleet kwijt in Nederland.