Ik vind de wereld niet meer leuk

Ik heb er eigenlijk al jaren “last” van, dat ik me een buitenbeentje voel op deze wereld. maar de laatste tijd groeit dat gevoel meer en meer als ik kranten lees of op sociale media meekijk en meedoe.

Vroeger droeg ik een leren bandje, dat had ik laten maken, de zin erop was een regel uit een nummer van King Crimson het album The court of the Crimson King

Confusion will be my Epitaph (“verwarring” zal mijn grafschrift zijn)

Ik vind de wereld verwarrend. En dat lijkt toe te nemen naarmate ik ouder word.

Het is fijn om niet meer in Nederland te wonen, dat zeg ik eerst maar even, want dat zal een heleboel lezers doen afhaken. Want vanuit het buitenland heb ik makkelijk praten natuurlijk. En sommigen weten dat ik ook over Nederland en haar inwoners een sterke mening heb. En ik voel me ook niet thuis daar tussen de stijfkoppigheid en eigenwijsheid van de Nederlanders.

En de wereld? Ik verafschuw de groeiende hardheid, de eigengereidheid, het schreeuwen om eigen gelijk, dat de schreeuwer het wint het van de individu. En de partijdigheid van het nieuws, en daarmee de groeiende onbetrouwbaarheid van het nieuws. Kranten spelen er handig in op alle onrust in de wereld en onder de volkeren, of niet……want dat gebeurt ook, naar gelang de politieke kleur van het onderwerp en de krant.

De wereld, wereldwijd heeft een ernstig gebrek aan objectiviteit en eerlijkheid.

Iedereen zit achter een scherm, filter of masker, soms letterlijk, maar meestal figuurlijk en waant zich veilig genoeg om zijn mening, veelal anoniem te uiten en mensen af te branden. Mensen kijken nie tverder dan hun neus lang is, doen geen onderzoek naar feiten. Ze schreeuwen zo makkelijk mee met wat “lekker bekt” of “goed valt”

En het lijkt zo gewoon geworden dat dat wat van mij is nu ook van jou is. Om dat op te eisen. Om eenland binnenlopen zonder visum en aanspraak willen maken op van alles en nog wat waar je nooit voor gewerkt hebt omdat je vind dat het je recht is, of om een winkel in te lopen en te pakken wat je wilt en de boel kort en klein te slaan, ik vind dat ronduit onbeschoft.

Geweld onder tieners neemt toe, je stekt elkaar gewoon als je het niet met elkaar eens bent of als je anders bent trap je een ander in elkaar. diezelfde tieners bouwen straks onze samenleving, vormen onze regering en bepalen ons dagelijks leven. Maar geweld neemt sowieso toe, overal. Schoppen, slaan, schreeuwen, digitaal pesten, het is normaal aan het worden.

De individu zit in de knel tussen alle meningen en richt zich meer en meer op zichzelf en wordt met de dag egoistischer, omdat je moet overleven.

Daten is een gevalletje ‘quick fix’ geworden en de zoektocht naar de ware bestaat al lang niet meer. Wel zwijmelen we weg bij zoete gescripte TV programma’s als de Bachelor en LLDL, omdat we denken dat we de liefde kunnen vinden in ene wereld die alleen maar snel eenzaamheid wil oplossen en geen geduld meer heeft om te investeren.

Investeren in de liefde, investeren in je medemens, investeren in je eigen toekomst. Als het niet op een goudschaaltje wordt aangeleverd dan gaan we de barricades op. En alleen dan kennen we nog een beetje saamhorigheid.

Maar ook al niet meer echt solidair, want ik las een tweet van een teleurgestelde demonstranten, dat Nederland niet sterker meedeed in het “Vrijheidsconvooi” woest was die groep. Want er waren al spandoeken gemaakt en dingen gepland. En het enige wat ik kon denken was: dat scheelt een boel uit zijn verband gerukte telefoon video’s op het internet met zogenaamd onrecht.

We willen allemaal uniek zijn en toch ergens bij horen en 10k volgers die allemaal op “like” klikken bij een zwaar bewerkte nep foto lijkt belangrijker dan die klaproos in de straat die tussen al het beton en steen haar kopje naar de zon keert.

Ik woon in mijn eigen bubbel, maar of dat nu zo handig is?

Als je in het buitenland woont kun je je allemaal afsluiten voor dit, Je leeft heel makkelijk in je eigen bubbel. Je hoeft je namelijk niet onder te dompelen in de cultuur van de expat-wereld of je nieuwe woonland. Je kunt ook je eigen versie van een “man-cave” of “female-cave” maken en daar in alle vrede de wereld om je heen laten razen zonder dat het jou raakt.

Maar daar betaal je wel een prijs voor. De prijs van eenzaamheid. De prijs van niet meer weten wat daarbuiten speelt. De prijs van vervreemden.

Ik merk dat veel van mijn klanten met wie ik spreek dat verlangen hebben: weg van de gekte en meer terug naar de ‘roots’.

Dat kun je denk ik in Nederland veel minder doen, dat afzonderen, je hebt je sociale verplichtingen waar je aan moet voldoen en die vragen soms om een mening of een standpunt, je hebt je werk wat van je verlangt dat je maatschappelijk betrokken blijft, al is het maar op je vakgebied. En je krijgt via allerlei externe prikkels toch van alles gevoed, of je dat nu wilt of niet.

Ik vind de wereld van vandaag niet meer leuk. Ik hou niet van dat fake gedoe op Sociale Media, ik hou niet van dat snelle seks-gerichte daten, ik hou niet van dat geschreeuw om je gelijk, van al die belangengroepen die nu opeens een inzicht hebben en hun gelijk willen halen over leed wat hun voorvaderen is aangedaan en waar ze zomaar opeens kansen door hebben gemist. Ik hou niet van mensen die de verantwoording voor het mislukken van hun eigen leven bij die ander leggen, want hoe makkelijk is dat?

En ondertussen zit ik stil in mijn wereld, in mijn dorp, in mijn huis, in een Mexicaanse woestijn, en denk ik na over wat ik nu wil voor de toekomst, voor mijn toekomst.

Retrospectief, over de wereld die was, en nooit meer terug zal komen.