Vandaag word ik een Resident van Mexico

Hoewel bij de aanvraag van de verlenging gezegd werd dat het ruim 8 maanden zou duren voor mijn resident permit verwerkt zou zijn, heeft blijkbaar de Epidemie van COVID19 invloed op de wachttijden, zonder rijen toeristen die verwerkt moeten worden in het systeem is mijn verblijfsvergunning binnen 4 maanden geregeld.

Ik schrijf in mijn dagboek, 5 mei, Bevrijdingsdag in Nederland en ik zit in lockdown. Sterker nog, ik heb vandaag ontdekt dat de vreemde spandoeken die ik in de straten zag met “Zona Alto Contagio” betekend dat mijn huis in een wijk staat met een hoog aantal COVD besmettingen. Nu is ‘hoog’ in Mexico een relatief begrip, want 6000 actieve zieke mensen op 130 miljoen inwoners, is niks natuurlijk in vergelijk met de 10-duizenden zieken in Europa die nog steeds niet precies weten waar besmette mensen rondlopen. Hier wel, tot op de wijk en huisadres nauwkeurig. En dat is een fijn gevoel. Maar nu mijn huis midden in zo’n wijk staat ben ik toch iets minder enthousiast om naar buiten te gaan.

Het stapelt op, al die berichtgeving, al dat geneuzel in Nederland van mensen die vinden dat ze het zwaar hebben omdat ze niet naar de kapper kunnen of weer voor de klas mogen omdat de zogenaamde ‘lockdown’ in Nederland versoepelt wordt tot een 1.5 meter maatschappij. En dan alles wat hier over je uitgestort wordt. De omroepwagens inde straten die je manen om thuis te blijven, de politie en nationale garde die overal zwaarbewapend rondloopt en alle sociale media berichten die het in je gezicht gooien dat je een vreemde bent in een vreemd land en dat dat land probeert een epidemie te bedwingen om zo een grote economische ramp te voorkomen.

Ik ben trots op Mexico en hun aanpak. Ze doen het goed hier. En iedereen die anders beweerd kap ik af. Ik woon hier, ik zie het, ik vertaal het met mijn kennis en levenservaring en ik vind dat ze het uitstekend doen. Daar zou Nederland of minder specifiek: Europa nog iets van kunnen leren. Anyway, dat soort uitspraken heeft me al menig contact gekost, want “wat weet ik er nu van?” uitspraken van mensen die niet eens mijn achternaam weten, laat staan weten hoe omvangrijk mijn kennis is.

Ik ben trots op het feit dat ik vandaag eindelijk die Resident Permit kan afhalen, 3 jaar heb ik gekregen, het maximum. En ik kan eindelijk, als de lockdown voorbij is mijn rijbewijs gaan regelen en een motor gaan registeren en modificeren voor de road trip. De reden waarom ik, ruim een jaar geleden, naar Mexico kwam.

Is motorrijden nog wel een optie?

Ik mis motorrijden, dagelijks racet hier over de snelweg zo’n scheurijzer, helemaal niet mijn ding, maar god wat klinkt dat motorgeluid aanlokkelijk! Vrijheid!

Maar ga ik wel weg op de motor? Want inmiddels heeft niet alleen in mijn status een verschuiving plaatsgevonden, maar ook in mijn hart. Ik denk dat ik verliefd ben. Of die verliefdheid ook stand houdt na de lockdown als ik deze meneer echt in mijn leven heb in plaats van op mijn telefoon, dat moet nog blijken. Maar het is onmiskenbaar een feit dat er vlinders fladderen.

En hij praat al over een toekomst met mij er in, en ik merk dat ik dat heel leuk vind, maar ook heel omvangrijk, want ik heb een heel ander leven voor ogen. En hij kan niet reizen zoals ik. Niet op zo’n grote schaal. Dat heeft te maken met werk en geld.
Dus zelfs als ik anders dan op een motor zou reizen en bijvoorbeeld een auto zou kopen, dan nog kan hij niet mee. Ik heb niet genoeg geld voor twee en hij ou pislink worden als ik voorstelde om hem “te onderhouden”. Hij is erg van het type: Ik ga voor jou zorgen, dat is de rol van de man”. Daar houdt het macho gedrag wel op, want opgegroeid in de US is hij niet 100% Mexicaans ook al is hij verdomde eigenwijs en zelfverzekerd tot op het bot.
Met die zelfverzekerdheid, breekt hij werkelijk door alle muren heen die ik over de jaren heb opgebouwd. Ze vallen om als strooien daken in een storm in de Filipijnen. Alsof ze niet van beton waren.

Mijn oude ik komt terug en ik hou van haar

Ik vind ook daar wat van, want ik ontdek mijzelf, de vrouw die ik was voordat……en voordat daar wil ik niet meer over praten, nu ja, nog 1 keer met hem, als de tijd rijp is. Want hij moet weten hoe dat coping mechanisme van mij werkt, want het kan flink in de weg zitten in een relatie.

Voor nu is het een kwestie van hopen dat de lockdown stopt op 31 mei. Echt, ik trek het niet om nog langer vast te zitten. Opgesloten te zijn. Ik ben gisteren ontsnapt en alweer “naar de bank” geweest. Man ik heb bankrekeningen bij elk filiaal in de stad. Deze keer was mijn bank heel dicht bij het strand. Ik moest even de zee zien, zand voelen en de geur van het zilte water opsnuiven, naar de horizon kijken. En wat rook het heerlijk bij die strandopgang achter dat lint met een hijgende politieagent in mijn nek. Ik had even heel dwars een “fuck you”-moment, kijk en dat is die nieuwe ik die ontwaakt, nu ja, mijn oude ik, stoffig, beetje verward en ze moet ff bijgevuld worden over de tussentijd van toen ik haar heb laten ondersneeuwen en wat er nu gebeurd, maar die ‘Fuck-you”-mentaliteit die vind ik wel weer leuk.

Ik was veel te braaf.