Ik ben wereldmoe
Hoewel ik in mijn eigen prettige expat bubbel leef sta ik toch digitaal gezien stevig met mijn beide poten in de Nederlandse maatschappij. Dat moet wel, vanwege mijn cliënten moet ik toch een beetje voeling houden met de maatschappij en kan ik me niet helemaal terugtrekken in mijn eigen utopia.
Ik volg het nieuws, omdat dat moet, ik volg wereldnieuws, zeker van landen die in mijn adviespakket voorkomen, ik volg het nieuws hoewel ik weet dat het niet altijd correct is en politiek gestuurd is. Ik volg het nieuws al veel minder dan ik ooit deed. Want ik vind nieuws helemaal niet meer leuk, het veroorzaakt onrust.
Naast het nieuws lees ik ook op fora en beantwoord ik vragen op bijvoorbeeld Quora, (dat rijmt….hahaha) en dus zie ik ook reacties van Nederlanders. En ze landen soms zelfs in mijn mail, die reacties.
Ik zie de wereld chaotischer worden, de mensen harder, genadelozer, egoïstischer, overtuigd van hun eigen gelijk en de rest van de wereld is gek. Soms lig ik te malen in de nacht en naar de schaduwen op het plafond te staren overgeleverd aan mijn eigen gepieker over deze onzekere wereld waarin geld zo verdomde belangrijk is voor iedereen en zelfs voor mij.
Dan voel ik allerlei emoties, verdriet, woede, onmacht, omdat ik zo graag met pensioen wil, wil uitrusten, me terug wil trekken, maar ik kan niet want de Nederlandse staat doet spastisch over pensioen en AOW en ik zal nooit meer op grote voet leven, en altijd minimalist zijn in een land waar leven toch al goedkoop is.
En dan wordt ik verdrietig en wanhopig en dan razen mijn gedachten door alsof ik midden op een snelweg sta en het niet meer kan stoppen.Want ergens zette iemand het licht op groen. En daarom ging het voor heel veel mensen in deze wereld op rood.
Het is soms alsof de aarde 10x sneller draait en daarom al die aardbevingen en vulkaanuitbarstingen komen, want ook dat, ook dat is onrustig, niet alleen mijn hoofd, niet alleen de politieke wereldspelletjes, en financiële spelletjes, maar ook de aarde zelf, alsof ze, net als ik, ook wereldmoe is en ons af wil schudden.
Als de aarde zou kunnen denken is dat misschien wel wat ze denkt als ze trilt en beeft en vuur en zwavel spuwt, tyf op allemaal, ga van mijn rug af, ik wil met rust gelaten worden, stop met boren, en prikken, stop met kappen en bombarderen, stop met ………STOP!
Ik mag niet klagen vinden mensen want ik heb een geweldig leven. Tja, ………Wil je ruilen denk ik dan wel eens als dat gezegd wordt door iemand die ogenschijnlijk geld genoeg heeft en alles op orde heeft. Ogenschijnlijk, dat is het, ogenschijnlijk….we nemen zoveel aan, we plaatsen zoveel binnen ons eigen referentiekader om vat te krijgen op een wereld waar we geen grip meer op hebben dat we vergeten dat het ogenschijnlijk is. En niet een feit.
Man wat ben ik wereldmoe, net als dat de wereld moe is, ik zou als een kluizenaar willen leven in mijn eigen oude vertrouwde ivoren toren, die ik wellicht weer eens moet afstoffen en moet beklimmen, mijn 1000 treden, en halverwege even zitten, uitblazen, ietsje lager dan vroeger in de tijd van mijn weblogs, toen ik ook regelmatig in de ivoren toren klom, want ik ben heel wat jaartjes ouder en 1000 treden is vet hoog man.
Duizend treden is bewust gekozen door mijn schrijfziel, 1000 is equivalent aan veel, en veel treden maakt erg hoog, en schept afstand. afstand van Woke en afstand van CO2 gezeik, afstand van tegenstrijdigheid, afstand van Me Too en genderneutraal geklier, afstand van de oorlog en de politiek, afstand van al die meningen, en al dat onuitgesproken verdriet, de onmacht die bijna tastbaar door de digitale wereld dendert, afstand van mijn eigen wereldje, afstand die ik zo graag zou willen maar wat niet kan. Want ik moet met mijn poten stevig in die maatschappelijke klei blijven staan, dat is namelijk de realiteit, en alles, zelfs die Ivoren toren, is ogenschijnlijk, niet echt, niet de hele waarheid, slecht een deel.
Misschien zelfs wel een fantasie…..ontsproten uit een overspannen geest, waar het soms dondert en bliksemt, omdat vrede ook zo saai is. Al dat groene gras, wat jullie als buren bij mij zien, was je vergeten dan dat ik in de woestijn woon? In de woestijn groeit geen gras hoor…..zelfs ogenschijnlijk niet.
Binnenkort, binnenkort is er weer gras, en dan is het weer groen.
Want ik ga weer op reis.
